«Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτε, δεν βλέπει τίποτε, δεν μετέχει στην πολιτική ζωή.
Δεν δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική.
Δεν γνωρίζει, ο ηλίθιος, πως απ’ την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και, χειρότερα απ’ όλα, οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, oι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιρειών…»
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Υπάρχει μια νέα κατηγορία πολιτικά αγράμματων, η οποία δεν προτάσσει όσα ο Μπρεχτ σχολιάζει ως το φούσκωμα του περήφανου ηλίθιου. Είναι περισσότερο μειλίχιοι και στρογγυλοποιητές της πολιτικής οξύτητας, θιασώτες της επιτηδευμένης μετριοπάθειας που γεννά πολιτικά σχήματα ευγένειας που μπορούν να χωρέσουν τους πάντες. Κρύβουν την πολιτική τους θέση, προσπαθούν να εκπνεύσουν έναν εγωιστικό οικουμενισμό, φυσικά με αυτούς στο επίκεντρο και της πολιτικής και της οικουμένης. Ψέγουν τον κοινωνικό θυμό λες και δεν γεννιέται από τις συνθήκες αλλά από ψυχολογική αστάθεια και πολύ συχνά, από την καρέκλα του χορτάτου ανησυχούν για τους πεινασμένους σαν να πρόκειται να θεραπεύσουν αρρώστια και όχι να αντιμετωπίσουν αδικία.
Αυτοί οι ευγενείς ηλίθιοι (σίγουρα και αρκετά χρήσιμοι) δείχνουν απέχθεια απέναντι σε όσους με ένταση ή επιμονή παλεύουν στη ζωή τους. Σηκώνουν το δάχτυλο και μιλάνε για τον πρωτογονισμό αυτών που δεν θέλουν γιατί οι ίδιοι δεν μπορούν.
«Γιατί βγάζεις συνέχεια σκάνδαλα στην εφημερίδα σου;» με ρώτησε ένας τέτοιος οπαδός της καθωσπρέπει ανησυχίας . «Γιατί πήγα μια φορά να κάνω τον λωτό σε άσκηση γιόγκα και έπαθα λουμπάγκο» του απάντησα. Να επιχειρήσω όμως να απαντήσω εδώ γιατί βγάζω σκάνδαλα, μια που γιόγκα ούτε έκανα ούτε ξέρω.
Ζούμε σε μια χώρα που για δεκαετίες πετά κάτω από το χαλί βρομιές. Τις κρύβει, είναι περήφανη για το χαλί, το επιδεικνύει και όταν βγουν τα ποντίκια λιποθυμά μπροστά στο θέαμα.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως αυτό πια το θεωρεί φυσικό, έχει εθιστεί, έχει συνηθίσει και αν κάποιος βάλει την ηλεκτρική σκούπα στην πρίζα θα αρχίσει να φωνάζει γιατί εκτός από τον θόρυβο θα αποκαλυφθεί και πόσο βρόμικο είναι.
Η Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για την Υγεία, που μόλις ξεκίνησε, ασχολείται πρακτικά με 15 σκάνδαλα που βγάλαμε στο Documento. Κάθε ακρόαση στην επιτροπή είναι μία από τις πρώτες σελίδες μας. Είναι μια απάντηση στους ευγενείς ηλίθιους πως δεν κάνουμε εμείς τα σκάνδαλα, αλλά είμαστε αυτοί που κάνοντας τη δουλειά τους τα δημοσιοποιούμε. Η πολιτική , η κοινωνία δεν εξυγιαίνονται κρύβοντας σκάνδαλα για να μην κάνει θόρυβο η σκούπα και διαταράσσεται η εικόνα, αλλά κοιτώντας την πραγματικότητα κατάματα. Η δημοσιοποίηση, η γνώση δηλαδή, είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να έχεις τη σωστή οπτική ακόμη και αν αυτός που σου τη δίνει είναι κάποιος με τον οποίο διαφωνείς.
Η λύση δεν βρίσκεται στη σιωπή, πολύ περισσότερο δεν βρίσκεται με κλειστά μάτια έχοντας την ψευδαίσθηση πως έτσι απολαμβάνεις τη ζωή. Για να απαλλαγεί η πολιτική από τις στρεβλώσεις δεν χρειάζεται το τεχνητά καλό κλίμα, αλλά αποκατάσταση της αλήθειας. Από αυτή την αλήθεια θα βγουν τα συμπεράσματα, θα κριθούν οι άνθρωποι και θα κρίνουν οι πολίτες.
Οχι, δεν πρόκειται για σκανδαλοθηρία αλλά για καταγραφή της πραγματικότητας η οποία δυστυχώς στην Ελλάδα είναι σκανδαλώδης. Οπου και αν γυρίσεις, όπου και αν κοιτάξεις, ένα πολυπλόκαμο σύστημα με το ίδιο κέντρο παράγει τη βρομιά και μαζί και την κάλυψή της: τις θεωρίες της καλής προαίρεσης και της πονηρής καλοσύνης.
Υπάρχει και η από κει όχθη. Δεν έχει σκάνδαλα. Μπορεί να έχει πολιτικολογία, στρογγυλό βόλεμα χωρίς καθρέπτες που μπορείς να δεις τη φάτσα σου και αν θες να προχωρήσεις έχει και θετική ενέργεια, εφευρέσεις ευωχίας, συμπληρώματα διατροφής και εκτροφής. Μπορείς να βλέπεις «Survivor» και να φαντασιώνεσαι αθώα αγριάδα μέσα από τα πιο άγρια Μέσα της χειραγώγησής σου, μπορεί να κατασκευάζεις τους Κωστόπουλους του μέλλοντος που θα βρίσεις σε μερικά χρόνια και θα τους χρεώσεις την αφέλειά σου, μπορείς να μη βλέπεις τίποτε και να είσαι αυτό που απλώς περιγράφει ο Μπρεχτ. Αλλά για να παραφράσω μια αγαπημένη φράση του Πέτρου Κωστόπουλου, η ζωή είναι πολύ μικρή για να την περάσεις ως ηλίθιος.
Βγάζουμε σκάνδαλα λοιπόν γιατί υπάρχουν. Α, και γιατί είμαστε δημοσιογράφοι. Γουότεργκεϊτ, Ιράνγκεϊτ, WikiLeaks, Σνόουντεν. Σας λένε κάτι; Εμάς το πώς πρέπει να είναι η δημοσιογραφία. Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε για άλλους.
