Καλλιτέχνες, εργαζόμενοι στον χώρο των τεχνών και πανεπιστημιακοί γράφουν για την απαξιωτική στάση της κυβέρνησης απέναντι στον πολιτισμό.
Ο στιχουργός, ποιητής, δημοσιογράφος Φώντας Λάδης μιλάει στον Αντώνη Μποσκοΐτη για τη ζωή του (από τη Δράμα και την Αθήνα έως τις επαναστατικές μέρες στην Ιταλία και την Ιορδανία), το έργο του και την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης απέναντι στον πολιτισμό.
Ο λογοτέχνης και καθηγητής Θεωρίας της Μετάφρασης στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο Γιώργος Κεντρωτής γράφει για τον δημιουργικό πολιτισμό και τα υποκατάστατά του και καταγράφει τη διαδικασία της ποδηγήτεσης και του ελέγχου της πολιτιστικής διεργασίας από την κρατική εξουσία.
Ο συνθέτης Σταμάτης Κραουνάκης γράφει για τα αρχαία ίχνη της Θεσσαλονίκης που θα γίνουν Lego στα χέρια μεγαλοεργολάβων, την κυρα-στεκούλα που αποστρέφεται τον πολιτισμό και την Ακρόπολη σαν ντισκοτέκ με τσιμεντωμένη ντισκομπάλα.
Η ηθοποιός Δανάη Παπουτσή γράφει για μια κοινωνία χωρίς πολιτισμό και έναν πολιτισμό χωρίς κοινωνία.
Η location scouter/manager στην Ιταλία Άννα Ιακώβου γράφει για τον προβληματισμό και την έντονη περίσκεψη που κυριαρχούν στη σκέψη όσων ασχολούνται με τον κινηματογράφο στη γειτονική χώρα.
Η συνθέτρια – ερμηνεύτρια Νένα Βενετσάνου καταγράφει τη διάρρηξη της σχέσης κράτους – τέχνης και στηλιτεύει την ανόητη πολιτιστική πολιτική της κυβέρνησης.
Ο σκηνοθέτης – ηθοποιός Μάνος Καρατζογιάννης κάνει λόγο για τους εργαζόμενους στον χώρο του πολιτισμού που βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης.
Η ηθοποιός – καλλιτεχνική διευθύντρια στο Από Μηχανής Θέατρο Άννα Ελεφάντη γράφει για το νέο ήθος αποξένωσης που δημιουργείται με τον περιορισμό του πολιτισμού.
Η αρχαιολόγος – αιθουσάρχισσα Πέγκυ Ρίγγα γράφει την αναποτελεσματική όσο και παράλογη πολιτική της κυβέρνησης σε σχέση με τις κινηματογραφικές αίθουσες.
Ο ηχολήπτης Νίκος Ζαννής περιγράφει το ασφυκτικό πλαίσιο που κινείται ο πολιτισμός τον καιρό που ο έλεγχος ερμηνεύεται ως ασφάλεια, η καταπίεση ως ελευθερία, η κατανάλωση ως δύναμη, ο φόβος ως σύνεση, η απάτη ως πολιτική.
Ο σκηνοθέτης – ηθοποιός Θανάσης Παπαγεωργίου απορεί με την κυβέρνηση που υποστηρίζει ότι «ο ιός µεταδίδεται στα θέατρα, αλλά όχι στα αεροπλάνα, στο µετρό, στα λεωφορεία, στον ηλεκτρικό, στα καράβια, στις εκκλησίες, στα σχολεία, τα καζίνο, τα πάρτι της Μυκόνου και της πολιτείας, στις γαµήλιες τελετές των celebrities».
Η ηθοποιός – σκηνοθέτρια Άντζελα Μπρούσκου «θρηνεί» για τη χαμένη τιμή της ζαρντινιέρας γράφοντας: «αΑφού θαυµάσαµε το φούξια και µπλε σιντριβάνι της Οµόνοιας µε τον δήµαρχό µας παρόντα ανάµεσα στο ανεξέλεγκτο από µέτρα προστασίας χαρούµενο πλήθος, ας καθίσουµε έγκλειστοι στα σπίτια µας να µετράµε χαµένες ζαρντινιέρες».
Η ερμηνεύτρια – συνθέτρια Μαρίζα Κωχ γράφει για τη σιωπή που έχει απλωθεί στη δημόσια σφαίρα την εποχή που έχουμε την ανάγκη της παραμυθίας.
Ο ηθοποιός – σκηνοθέτης Περικλής Μουστάκης γράφει για το «θέατρο και τον κινηματογράφο που κολλάνε στον άνθρωπο ιούς υψηλής αισθητικής».
Ο ηθοποιός – σκηνοθέτης Αργύρης Ξάφης μεταφράζει και αποδίδει στα ελληνικά την παρέμβαση του Γερμανού γερουσιαστή του SPD Κάρστεν Μπρόσντα στο zeit.de ο οποίος αναρωτιέται αν το κράτος επιθυμεί να δημιουργεί πολίτες ή θρησκευόμενους καταναλωτές.
Ο σκηνοθέτης – καλλιτεχνικός διευθυντής του Vault Δημήτρης Καρατζιάς ζητάει στήριξη στα θέατρα και στους ανθρώπους τους και όχι στήριξη υπό προϋποθέσεις.
