Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης είναι γιος πολιτικού πρόσφυγα στην Τσεχοσλοβακία, με μάνα και ετεροθαλή αδέλφια στο Γκέσενι. Ονειρεύεται, όχι καριέρα και δόξα, αλλά μία ήσυχη ζωή στο μικρό Κιλκίς, με τη σύζυγο και τη νεογέννητη κόρη του. Πέρυσι τέτοιες μέρες ήταν υποψήφιος ΜVP του Εurocup και της ελληνικής Α1, αλλά φέτος, στα 33 του, βρέθηκε στο ράφι με τα αζήτητα και κατέληξε στον «κομμουνιστικό καπιταλισμό», λέει, της Κίνας.
Είναι από τους κορυφαίους Έλληνες μπασκετμπολίστες, αλλά έχει μόλις μία συμμετοχή σε μεγάλο τουρνουά με την Εθνική Ανδρών και ήταν ο μοναδικός που τιμωρήθηκε το 2011, όταν ζήτησε εξαίρεση για οικογενειακούς λόγους. «Είμαι δύσκολος άνθρωπος», ομολογεί. Οι δύσκολοι άνθρωποι λένε τη γνώμη τους χωρίς διπλωματικές ντρίμπλες.
Ποιον θα έπαιρνες για προπονητή στην Εθνική ομάδα;
Λ.Μ.: «Θα έπαιρνα τον Γιαννάκη και γράψ’το με κεφαλαία γράμματα. Πρώτα πρώτα, έφερε επιτυχίες όπως η νίκη επί των ΗΠΑ, η μεγαλύτερη όλων των εποχών στον ελληνικό αθλητισμό. Του αρέσει να δουλεύει με τα νέα παιδιά και η Εθνική βρίσκεται σε φάση ανανέωσης. Δηλώνει μια ζωή στρατιώτης της Εθνικής».
Δεν είναι όμως παλαιάς σχολής;
Λ.Μ.: «Δεν ισχύει αυτή η θεωρία. Υπάρχουν προπονητές μάνατζερ, που διαχειρίζονται τις προσωπικότητες και αφήνουν τα αγωνιστικά θέματα σε ικανότατους συνεργάτες. Ο παίκτης θέλει κάποιον που εμπνέει σεβασμό. Πίσω του υπάρχει ένα μπουλντόγκ που γαυγίζει στους παίκτες αν χρειαστεί! Ίβκοβιτς-Αγγέλου, τρανό παράδειγμα αυτού του μοντέλου».
Έμεινες χωρίς ομάδα το καλοκαίρι.
Λ.Μ.: «Με την ΑΕΚ υπήρξε μία παρεξήγηση, ας μη μπούμε σε λεπτομέρειες. Δεν θα έλεγα ότι ήταν δυσάρεστη περίοδος. Δεν με ενδιέφερε καν να βρω ομάδα. Είχα καλές προτάσεις και τις αγνόησα. Το μόνο που ήθελα ήταν να βρίσκομαι δίπλα στη γυναίκα μου μέχρι να γεννηθεί το παιδί, διότι είχαμε δύσκολη προϊστορία. Επειτα ήρθε η ευκαιρία της Κίνας, περισσότερο οικονομικά, αλλά αγωνιστικά».
Στη Γαλατασαράι κόπηκες στις ιατρικές εξετάσεις. Είναι σε καλή κατάσταση τώρα τα πόδια σου τώρα;
Λ.Μ.: «Τα γόνατα είναι υγιέστερα παρά ποτέ. Κυρίως υπήρχε πρόβλημα ετοιμότητας, είχα μείνει 1,5 μήνα πίσω. Όταν μαθεύτηκε ότι κόπηκα, έγινε ντόμινο. Αλλά, επαναλαμβάνω, δεν με πείραζε καθόλου. Η γέννηση του παιδιού μού άλλαξε το μυαλό».
Δεν είσαι από τους αθλητές που βάζουν την καριέρα τους πάνω απ’όλα.
Λ.Μ.: «Ισχύει αυτό. Πάντοτε έβλεπα τις συνθήκες. Πιο μικρός, έλεγα ψέματα στον εαυτό μου, ότι δεν ήμουν παίκτης ψυχολογίας. Αλλά έχω και εγώ τα ψυχολογικά μου. Θέλω να νιώθω σημαντικός, όπως πέρυσι στην ΑΕΚ. Αν αισθάνομαι καλά, μου βγαίνει και στο γήπεδο. Μόνο οι κορυφαίοι παίκτες που βρίσκονται πολλά βήματα μπροστά εξαιρούνται από αυτόν τον κανόνα».
Οι προπονητές συμμερίζονται τον παίκτη;
Λ.Μ.: «Η προπονητική στο μπάσκετ είναι ένα ψέμα! Το πιο σημαντικό κομμάτι είναι η ψυχολογία, όπου κορυφαίος όλων είναι ο Ίβκοβιτς. Σε θέματα τακτικής, ο Ζντοβτς βρίσκεται έτη φωτός μακριά! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μπάσκετ ξέρει. Έμεινα έκπληκτος που απέτυχε και έφυγε διωγμένος από την ΑΕΚ…».
Εσύ δεν στέριωσες πουθενά, για περισσότερο από 1-2 χρόνια.
Λ.Μ.: «Είμαι αρκετά δύσκολος άνθρωπος,. Οσοι δεν με ξέρουν μπορεί να με λένε ψωνάρα, επειδή δεν μιλάω πολύ και δεν δένομαι εύκολα. Για πολλές επιλογές έχω μετανιώσει και έχω πληρώσει. Αν μου ξινίσει κάτι, τραβάω Χ και αποστασιοποιούμαι. Το μεγαλύτερο λάθος μου ήταν που έφυγα από τη Ρόμα στα 21 μου και έχασα και την ευκαιρία του ΝΒΑ».
Η Εθνική, τι γεύση σου έχει αφήσει;
Λ.Μ.: «Είμαι πολύ δυσαρεστημένος με όσα έγιναν το 2011. Ναι, έπαιξα στο Ευρωμπάσκετ του 2013, επειδή ήθελα να προσφέρω, αλλά το θέμα μου ούτε συζητήθηκε ούτε ξεπεράστηκε ούτε υπήρξε συγγνώμη. Ψυχραθήκαμε πολύ τότε…».
Το πρόβλημα προφανώς είναι η διοίκηση.
Λ.Μ.: «Πολλά μού’ρχονται να πω για το θέμα. Οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω από την ομάδα την επηρεάζουν αρνητικά. Αλλού έχουν φέρει στο προσκήνιο προσωπικότητες όπως οι Μενεγκίν, Κιριλένκο, Μποντιρόγκα, Σαμπόνις, Ράτζα. Εμείς μένουμε στα ίδια…».
Έχει τελειώσει η Εθνική για σένα;
Λ.Μ.: «Νομίζω ότι έχει τελειώσει, λόγω ηλικίας και ανανέωσης. Εάν όμως με θέλει κάποιος προπονητής και είμαι υγιής, ευχαρίστως θα πάω».
Είσαι μισός Έλληνας, μισός Τσέχος.
Λ.Μ.: «Στην Ελλάδα μας διακρίνει κακομοιριά, από τους πολιτικούς μέχρι τον τελευταίο πολίτη. Το βλέπω ακόμα και στον πατέρα μου! Από τη μητέρα μου κληρονόμησα την πειθαρχία. Ξέρω ότι πολλοί παρεξηγούν τον χαρακτήρα μου, δεν θυμώνω…».
Δύσκολη εποχή για να δηλώνει κάποιος Έλληνας.
Λ.Μ.: «Πόσο μικροί είμαστε και πόσο μεγάλοι θέλουμε να λέμε ότι είμαστε! Γελάει ο κόσμος παραέξω. Εάν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι βγουν και δουν την κατάντια μας, θα ξαναμπούν στον τάφο τους…»
Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται στο μέλλον;
ΛΜ.: «Είμαι βέβαιος, ότι δεν θα θυμούνται τίποτε. Ο κόσμος κρατάει στη μνήμη μόνο όσους ταυτίζονται με μία σημαία. Τον Διαμαντίδη, τον Αλβέρτη… Ούτε για τον Σπανούλη είμαι σίγουρος. Αυτοί είμαστε, οι Έλληνες, κουνάμε τα σημαιάκια…».
