Ο Χιλιανός συγγραφέας μέσα από τις λέξεις και τις σκέψεις του.
Ο Λουίς Σεπούλβεδα έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 70 ετών στην Ισπανία από τον ιό Covid-19, όπως ανακοίνωσε σήμερα ο εκδοτικός οίκος του. Στρατευμένος συγγραφέας και ένθερμος υποστηρικτής του Σαλβαδόρ Αλιέντε, μπήκε στην προσωπική του φρουρά το 1973. Μετά το πραξικόπημα του Πινοτσέτ φυλακίστηκε, βασανίστηκε, κατηγορήθηκε για προδοσία και καταδικάστηκε σε ποινή είκοσι οκτώ ετών.
Όταν έπειτα από δυόμισι αποφυλακίστηκε με παρέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας χρόνια εξορίστηκε από τη χώρα του. Ο Λουίς Σεπούλβεδα και η γυναίκα του, η ποιήτρια Κάρμεν Γιάνιες, δεν μίλησαν ποτέ για τα βασανιστήρια που υπέστησαν στις φυλακές του δικτάτορα Πινοτσέτ «Από σεβασμό για τους συντρόφους που πέθαναν» όπως έλεγε ο συγγραφέας. «Δεν είμαι επιδειξίας να δείχνω τις πληγές μου. Υπάρχει αυτό που λέμε ηθική του συγγραφέα».
Στο βιβλίο του «Η τρέλα του Πινοσέτ» έγραφε μεταξύ άλλων: «Απ’ όλους όσοι μας λείπουν, μένουν κάτι λίγες φωτογραφίες, φέτες ζωής που καταψύχονται τη στιγμή του «κλικ», ενώ η ζωή συνεχίζεται, η ίδια ζωή που μας μάζευε όλους στον κήπο του σπιτιού, δίπλα στην ψησταριά, με την αυλόπορτα ανοιγμένη διάπλατα· σ’ ένα πάρκο με το παιδί καθισμένο στα πόδια μας, το ίδιο αυτό το παιδί που ψάχνει σήμερα· σε μια συγκέντρωση αναγκαία όσο η χαρά, και μαζί με άλλους που επίσης μας λείπουν. Είναι επικίνδυνες αυτές οι φωτογραφίες, ανατρεπτικές όπως καθετί ανησυχητικό, διαπεραστικές όπως η δίψα για ζωή, βλάσφημες όπως κάθε πίστη σε οτιδήποτε· κυρίως, όμως, είναι φωτογραφίες ανδρών και γυναικών που κρατούν αποφασιστικά τη μοίρα τους στα χέρια τους, περήφανα ένοχοι για τα νιάτα τους και για τη λαχτάρα τους για δικαιοσύνη».
Το 2001 κατά την επίσκεψή του στη χώρα μας είχε δώσει συνέντευξη στον Γιάννη Καφάτο. Όταν είχε ρωτηθεί γιατί τον απασχολεί τόσο η πολιτική είχε απαντήσει. «Διότι είμαι ένας συγγραφέας, ένας διανοούμενος και διότι θεωρώ ότι είμαι υπεύθυνος για τη χρονική περίοδο που μου έλαχε να ζήσω. Είμαι Νοτιοαμερικάνος και όλα τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη έχουν τον αντίκτυπό τους στη Λατινική Αμερική. Την όποια οικονομική κρίση στην Ευρώπη την πληρώνουμε αμέσως κι εμείς στη Νότια Αμερική».
Σε επόμενη ερώτηση σχετικά με το πώς βιώνει το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης ο Λούις Σεπούλβεδα είχε πει: «Συμφωνώ με κάτι που είπε ο Χοσέ Σαραμάνκο (νομπελίστας συγγραφέας) ότι δηλαδή αυτό που ορίζει την παγκοσμιοποίηση σήμερα είναι το πένθος για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ουσιαστικά η παγκοσμιοποίηση σήμανε τη συρρίκνωση της εθνικής βιομηχανίας κάθε χώρας. Υποθηκεύτηκε το μέλλον των νέων γενεών. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: στη Χιλή το βασικό εξαγώγιμο προϊόν ήταν ο χαλκός. Παράλληλα όμως υπήρχαν και βιομηχανίες για την επεξεργασία του κι έτσι οι εξαγωγές διευρύνονταν και με προϊόντα χαλκού – να ξέρετε ότι ένα μεγάλο μέρος των ηλεκτροφόρων καλωδίων που χρησιμοποιούνται στην Ευρώπη είναι Χιλιανής κατασκευής. Η παγκοσμιοποίηση είχε σαν αποτέλεσμα τον κατακερματισμό αυτής της βιομηχανίας και μετέτρεψε την Χιλή σε έναν απλό εξαγωγέα. Και μάλιστα σήμερα η Χιλή εισάγει αντικείμενα από χαλκό, από τρίτες χώρες που έχουν χρησιμοποιήσει τον χαλκό που βγήκε από τη Χιλή! Αυτό αν θέλετε να σας το πω με αριθμούς σήμανε την απόλυση 60.000 ανθρώπων».
Στην ερώτηση πώς και πώς πιστεύει ότι η παγκοσμιοποίηση επηρεάζει τους Λατινοαμερικάνους συγγραφείς είχε πει: «Σε ότι αφορά τους συγγραφείς: κάθε συγγραφέας είναι πάνω απ’ όλα πολίτης κι έχει ευθύνη κοινωνική και πολιτική και βεβαίως επηρεάζεται άμεσα και καίρια όταν πληροφορείται ότι τόσες χιλιάδες κόσμου έχασε τη δουλειά του. Επίσης η παγκοσμιοποίηση σήμανε τον εκμηδενισμό της τοπικής εκδοτικής βιομηχανίας. Σήμερα σε κάθε χώρα οι εκδόσεις περνούν -με εξαγορές- στα πολυεθνικά κονσόρτσιουμ εταιρειών. Βέβαια οι συγκυρίες είναι εντελώς διαφορετικές με εκείνες που υπήρχαν στην διάρκεια της δικτατορίας , υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που εξακολουθούν, που δεν άλλαξαν. Οι δικτατορίες επέβαλαν ένα οικονομικό μοντέλο και μετά οι δημοκρατίες ουσιαστικά έγιναν οι διαχειριστές των οικονομικών μοντέλων της δικτατορίας. Πρώτα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η παγκοσμιοποίηση δεν αποτελεί μία θεωρία που μπορούμε να την συναντήσουμε, να απαντήσουμε, σε ένα βιβλίο και να πούμε αυτό είναι το μοντέλο της παγκοσμιοποίησης. Οι ανεπτυγμένες χώρες έχουν πλήρη δικαιώματα να μεγαλώσουν τους οικονομικούς τους ορίζοντες , ακριβώς γιατί έχουν τη δυνατότητα να τους επεκτείνουν. Όμως στην περίπτωση των μη ανεπτυγμένων κρατών, η ενσωμάτωση τους μέσα σε αυτήν την παγκοσμιοποιημένη κατάσταση δίδεται μονοσήμαντα, με μία θεώρηση η οποία είναι η νεοφιλελεύθερη αγορά. Στα μη ανεπτυγμένα κράτη, όπου αυτό πραγματικά υιοθετήθηκε απόλυτα σήμανε μία απόλυτη αδυναμία των κυβερνήσεων γιατί όταν ιδιωτικοποιείς την υγεία, όταν ιδιωτικοποιείς την παιδεία, το κράτος καθίσταται ανίσχυρο και όταν υπάρχει ένα ανίσχυρο κράτος αυτό δημιουργεί στους πολίτες του μία έλλειψη προστασίας. Βέβαια η παλιά , παραδοσιακή, αναρχική ιδέα είναι να φτάσουμε σε μία κοινωνία χωρίς κράτος…»
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Τα βιβλία του Λουίς Σεπούλβεδα κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Opera σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη.
