Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαθέτει µια µοναδική ιδιότητα που τον διαφοροποιεί αισθητά από τους άλλους πολιτικούς πρώτης γραµµής, αλλά κυρίως από τους έως σήµερα πρωθυπουργούς. Είναι αποµακρυσµένος από τους προβληµατισµούς και κυρίως από τα προβλήµατα των πολιτών της χώρας, ξένος απέναντι στις αγωνίες τους και αδιάφορος απέναντι στα προσχήµατα που πρέπει να τηρεί επειδή ακριβώς έχει τον θεσµικό ρόλο που έχει.
Η συµπεριφορά του αυτή δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί µε πολιτικούς όρους. Κανένας πρωθυπουργός δεν θα επέλεγε (ακόµη κι αν το ήθελε ως πατέρας) να αφήσει την πληγείσα χώρα του για να ταξιδέψει ως το ακριβό πανεπιστήµιο των ΗΠΑ ώστε να «εγκαταστήσει», όπως δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, την κόρη του. ∆εν θα το έκανε τουλάχιστον την ηµέρα που ανακοινώνονται οι βάσεις για την εισαγωγή στα δηµόσια πανεπιστηµιακά ιδρύµατα της χώρας και σχεδόν 40.000 παιδιά µένουν εκτός πανεπιστηµίων λόγω ακριβώς του νόµου Μητσοτάκη – Κεραµέως και όχι των ικανοτήτων τους.
Οχι, ο Μητσοτάκης δεν πάει στις ΗΠΑ ούτε για να εγκαταστήσει τη φοιτητική οικοσκευή ούτε για να συµπαρασταθεί στην αγωνία του παιδιού του να βρει σπίτι µε φτηνό ενοίκιο για να δώσει τη µάχη του. Πάει, γιατί αυτό θέλει να κάνει, µια βόλτα µέχρι το Γέιλ, αδιαφορώντας για το τι συµβαίνει στη χώρα και τι µήνυµα δίνει στον κόσµο. Ακριβώς γιατί το µήνυµά του είναι ο στόχος: δεν µε νοιάζει τι κάνουν τα παιδιά σας και σε ποιο ΙΕΚ Παρακµή θα αναγκαστούν να εγγραφούν, τα δικά µου παιδιά θα πληρώσουν για να φτιάξουν βιογραφικό και αν χρειαστεί να σας κυβερνήσουν.
Τον πρωθυπουργό δεν τον ενδιαφέρει το ερώτηµα γιατί ως πρωθυπουργός της χώρας, αντί να φτιάξει τα εκπαιδευτικά ιδρύµατα της χώρας, επιλέγει απλώς τα δικά του παιδιά να φοιτήσουν έξω. ∆εν τον νοιάζουν ούτε οι ψίθυροι (εντός της Ν∆ πλέον και όχι εκτός) που θέτουν και ξαναθέτουν το ερώτηµα πού βρίσκει η οικογένεια Μητσοτάκη τις 250.000 τις οποίες απαιτεί η φοίτηση κάθε παιδιού της στα ακριβά πανεπιστήµια των ΗΠΑ; Γιατί είναι εµφανές ότι δεν κάνει θυσίες για να σπουδάσει τα αµερικανοτραφή τέκνα της, δεν τρώει κουραµάνα για το καλό και τη µόρφωση των παιδιών, αντιθέτως προσθέτει µε άνεση ένα τεράστιο έξοδο στα ήδη υπάρχοντα που αφορούν την άνετη ζωή της και την αγορά πολλαπλών ακινήτων. Και όλα αυτά όταν ένα ερώτηµα πλανιέται πάνω από την κυβέρνηση: «Τι γίνεται µε το πόθεν έσχες του πρωθυπουργού;».
Για να επανέλθουµε στην ιδιαιτερότητα του Μητσοτάκη για την αποµάκρυνσή του από την αγωνία των πολιτών που (υποτίθεται ότι) κυβερνά, δεν του αρκεί που κάνει όσα κάνει, έχει και την ανάγκη να τα επιδεικνύει. Να κάνει τις επιλογές του θέµα συζήτησης στη δηµόσια σφαίρα και, ακόµη χειρότερα, να τα κάνει τρόπο λειτουργίας και κουλτούρα της.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει συνεχώς µια ασυνήθιστη πολιτική στάση η οποία υπαγορεύεται από µη πολιτικούς όρους. Ανεβαίνει στο βήµα της Βουλής όταν η χώρα φλέγεται και αντί να απαντήσει για τις ευθύνες της κυβέρνησης περιφέρει τα φέρετρα από άλλες πυρκαγιές για να δείξει πόσο δικαιολογηµένος είναι. Ανταλλάσσει καµένα στρέµµατα µε νεκρούς µέσα από µια µακάβρια αριθµητική ελλιπούς ενσυναίσθησης. ∆ιαβάζει επιστολές υποτιθέµενων χαροκαµένων παιδιών από το Μάτι, που δεν έχασαν κανέναν γονιό στην πραγµατικότητα ούτε αντίκρισαν την καταστροφή. Βγάζει διαγγέλµατα στην τηλεόραση και καλεί τους κατεστραµµένους κατοίκους στην Εύβοια να ενταχτούν σε πρότζεκτ και να αγκαλιάσουν την πράσινη µετάβαση σαν να πρόκειται για καµιά µηχανή που θα κινηθεί µε τα κάρβουνα των περιουσιών τους.
Μιλά στους πυρόπληκτους για ασφαλιστικές εταιρείες και ασφάλιστρα και τους χαρακτηρίζει κακοµαθηµένους που έχουν συνηθίσει να θέλουν ένα ελικόπτερο πάνω από το κεφάλι τους για να σωθούν. Και το λέει αυτός που παίρνει τα ελικόπτερα των ολιγαρχών για να κάνει βόλτα και στρατιωτικό ελικόπτερο για να πάει να παρακολουθήσει παράσταση του Λιγνάδη στην Επίδαυρο.
Την ίδια ώρα, βέβαια, δεν έχει την ευαισθησία να πάει ως την Εύβοια για να δηλώσει τη συµπαράστασή του έστω. Μοναδικός από τους Ελληνες πρωθυπουργούς που δεν πήγε σε τόπο καταστροφής και θρήνου. ∆εν φοβάται µόνο µη στραπατσαριστεί το προφίλ του. Η απόφασή του προκύπτει από τον τρόπο που αντιλαµβάνεται τα πράγµατα. ∆εν µπορούν οι υπήκοοι να καθορίζουν την ατζέντα του ούτε η πραγµατικότητα να διαµορφώνει τη διάθεση και τις αποφάσεις του. Ο Μητσοτάκης θεωρεί ότι ίπταται πάνω από όλα αυτά, ως νεφελώδης ιδέα που πρέπει να ασπαστούν και να χειροκροτήσουν. Ο πρωθυπουργός της χώρας εµφανίζει ένα σύµπτωµα που τον θέλει ως υπέρτατη αξία, ως χάρη προς τους πολίτες, οι οποίοι µε την ύπαρξή του και µόνο οφείλουν να αποδέχονται και να δικαιολογούν τα πάντα.
Η πολιτική συµπεριφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη αποτελεί µια υβριδική συµπεριφορά που πηγάζει από την εκ καταγωγής πολυτελή διαβίωσή του και την προβληµατική αντίληψή του για την πραγµατικότητα. Γι’ αυτό κάθε φορά που υπάρχει η ανάγκη να είναι σεµνός και συντετριµµένος απέναντι σε καταστάσεις που είναι επιβαρυντικές για τη χώρα, να µην προκαλεί και να δείχνει κατανόηση, επιλέγει συµπεριφορές µε τις οποίες διατυµπανίζει πως δεν ιδρώνει το αυτί του. Οι Τούρκοι θα πλέουν στο Αιγαίο και αυτός θα κάνει µπάνιο µε φόντο τα πλοία της παραβίασης. Η χώρα θα καίγεται και αυτός θα είναι σε χαρωπές διακοπές. Ο κόσµος θα πεθαίνει από την πανδηµία και αυτός θα απολύει γιατρούς.
Μέχρι πριν από µερικούς µήνες η αλλοπρόσαλλη συµπεριφορά του πρωθυπουργού αντιµετωπιζόταν υπό την οπτική ενός εξωτικού πολιτικού προϊόντος. Κάθε πρόκληση µεταφραζόταν ακόµη και ως αποφασιστικότητα, ως επιµονή να κάνει αυτό που έχει επιλέξει και να κριθεί µε βάση αυτό. Ελάχιστοι τον αντιµετώπιζαν ως Λουδοβίκο που δεν αντιλαµβάνεται την πραγµατικότητα και κακοµαθηµένο γόνο που θέλει να επιβάλει τη δική του. Η πλειονότητα εκστασιαζόταν µπροστά στην απόφασή του να εφαρµόσει το δικό του «σοκ και δέος» χωρίς παρεκκλίσεις.
Σήµερα τα πράγµατα είναι διαφορετικά. Ο Μητσοτάκης όλο και περισσότερο µοιάζει µε ένα καρτούν της πολιτικής που αντιδρά µε χρονοκαθυστέρηση, προκαλώντας ενίοτε γέλιο. Από πρωθυπουργός µετατρέπεται σε Λουδοβίκο των υπογείων της προπαγάνδας και των συµφερόντων. Λουδοβίκος της µπίζνας και της κακόγουστης φάρσας της Ιστορίας.
