Η κόντρα μεταξύ της υπουργού Πολιτισμού και όσων αντιστάθηκαν στην απόσπαση των αρχαιοτήτων συνεχίζεται ακάθεκτη την ημέρα των εγκαινίων.
Παρά τη χαρμόσυνη ατμόσφαιρα που (θα έπρεπε να ) επικρατεί στους κόλπους του υπουργείου Πολιτισμού την ημέρα των εγκαινίων του Μετρό Θεσσαλονίκης, η υπουργός Πολιτισμού αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ομιλίας της στον αρχαιολογικό χώρο του σταθμού Βενιζέλου κατηγορώντας τους επικριτές της.
Η υπουργός έκανε λόγο για «σαφείς πολιτικές σκοπιμότητες» που κρύβονταν πίσω από την «ατεκμηρίωτη και ανιστόρητη», όπως τη χαρακτήρισε πολεμική που δέχθηκε, επαναλαμβάνοντας ακόμα μια φορά ότι η πολιτική της δικαιώθηκε.
Τα κύρια σημεία της ομιλίας της κ. Μενδώνη
«Το 2019 το Μετρό βρισκόταν σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Καρκινοβατούσε. Τότε, το Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, το Υπουργείο Πολιτισμού και η Ελληνικό Μετρό, αναλάβαμε να συμβιβάσουμε την ολοκλήρωση του έργου με τη διάσωση και την ανάδειξη των μοναδικών αρχαιολογικών καταλοίπων που είχαν αποκαλύψει οι ανασκαφικές εργασίες, εδώ, στο Σταθμό Βενιζέλου.
Για να γίνουμε όλοι δέκτες μιας ατεκμηρίωτης και ανιστόρητης πολεμικής, που υπέκρυπτε σαφείς πολιτικές σκοπιμότητες. Η επιλογή της προσωρινής απόσπασης και της οριστικής επανατοποθέτησης των ευρημάτων, τώρα δικαιώνεται.
Αν είχε επιλεγεί η πρόταση της κατά χώραν παραμονής των αρχαιοτήτων, είναι βέβαιο ότι το Μετρό δεν θα είχε ολοκληρωθεί σήμερα. Όμως, δεν θα υπήρχε αναδεδειγμένος και ο αρχαιολογικός χώρος και, ασφαλώς, δεν θα υπήρχε ένα πλήθος αρχαιολογικών και ιστορικών τεκμηρίων, που αποκαλύφθηκαν από την ανασκαφή και τη μελέτη των υποκειμένων αρχαιολογικών στρωμάτων.
Ο αρχαιολογικός χώρος έχει έκταση 1260 τ.μ. Όμως ανεσκάφησαν, μελετήθηκαν, αποσπάστηκαν προσωρινά, συντηρήθηκαν και επανατοποθετήθηκαν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως οι ορατές αρχαιότητες, επιπλέον 2.300 τ.μ. αρχαία. Πρόκειται για τις υποκείμενες φάσεις, της ρωμαϊκής και ελληνιστικής Θεσσαλονίκης. Σήμερα, στον σταθμό Βενιζέλου, έχουμε ένα πανόραμα των παλαιότερων οικοδομικών φάσεων της Θεσσαλονίκης, από τα ελληνιστικά χρόνια, τεκμηριώνοντας την ίδρυση της Θεσσαλονίκης, από τον Κάσσανδρο, το 316 π.Χ., και την ανάπτυξή της στα πεδινά και προς τη θάλασσα.
Συντελέστηκε ένα πρωτότυπο και καινοτόμο, σε παγκόσμια κλίμακα, εγχείρημα, το οποίο απαιτούσε κυριολεκτικά χειρουργικές κινήσεις, γνώσεις, εμπειρία, υπευθυνότητα, μέθοδο, σχολαστικότητα και συνεχή εποπτεία. Ωστόσο, η εκτέλεσή του ήταν υποδειγματική, καθώς πραγματοποιήθηκε με απόλυτη τήρηση των διεθνών προτύπων και της κείμενης αρχαιολογικής νομοθεσίας».
