Σύμφωνα με τους ιστορικούς, κατά τις δεκαετίες πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης η ιθύνουσα τάξη έστελνε τα παιδιά της στο εξωτερικό, μαζί με τα χρήματά της και κατά προτίμηση στην Ιταλία.
Την ίδια ώρα που ορισμένοι νεολαίοι έφευγαν στο εξωτερικό, άλλοι πήγαιναν στα μοναστήρια για να αποφύγουν τη στράτευση ενώ οι Παλαιολόγοι περίμεναν βοήθεια από τη Δύση…
Πραγματικότητες που έδειχναν την διάβρωση ενός κράτους, μιας αυτοκρατορίας που ήταν έτοιμη να πέσει…
Ίσως μερικοί να έχουν τις αντιρρήσεις τους γι αυτές τις ιστορικές ερμηνείες, αλλά τις θυμηθήκαμε από ορισμένα εντελώς ανησυχητικά και «δεδομένα» της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας που μας θυμίζουν πόσο συνηθίζουμε σε καταστάσεις και τις δεχόμαστε υποσκάπτοντας το μέλλον μας.
Εθνοφύλακες (και όχι μόνον) που είναι «λογικό» να είναι ακροδεξιοί και ρατσιστές. Που είναι λογικό να είναι (υποτίθεται) σκληροί με όλους, να αγαπούν τα όπλα και να σιχαίνονται τους μετανάστες.
Τους δεχόμαστε γιατί το θεωρούμε «δεδομένο». Μόνο όταν ξεπερνούν τα όρια και φαίνονται, τους διώχνουμε…
Όταν ονειρεύονται τους μετανάστες ως κινούμενους στόχους.
Κάτι αντίστοιχο στην Εκκλησία που τη θεωρούμε μεσαιωνική, απαρχαιωμένη, αντιεπιστημονική και σκουριασμένη.
Ιερείς που κηρύσσουν το λόγο του μίσους μπροστά στα παιδιά ή από άμβωνος…
Θεωρούμε «λογικό» να είναι μουχλιασμένοι και να μισούν τους πάντες γύρω τους που διαφέρουν.
Μπορούν επίσης να είναι παράλογοι, να μην δέχονται την επιστήμη, ακόμα και αν όταν αρρωσταίνουν τρέχουν στα νοσοκομεία και στα υπερσύγχρονα μηχανήματα.
Αρνούνται τη μάσκα, θέλουν τη θεία κοινωνία ως γιατρικό και κάνουν κατήχηση χωρίς να έχουν κανένα δικαίωμα.
Συμπτώματα που δεν είναι γραφικά, που εξυπηρετούν τη συντήρηση και την οπισθοδρόμηση, που εξυπηρετούν πολιτικά/κομματικά οφέλη και που λίγοι αντιδρούν…
Συμπτώματα που χειροκροτούν ορισμένοι πολιτικοί κλείνοντάς τους το μάτι, που εμείς ανεχόμαστε.
Μήπως θα έπρεπε να ξαναδούμε τις επιλογές μας πριν καταρεύσουμε ως κοινωνία πριν καν το πάρουμε χαμπάρι;