Και ενώ ήταν πλασμένος για Παρθενώνες, βίαζε παιδάκια. Είναι γεμάτες οι συνεντεύξεις του Δημήτρη Λιγνάδη με αναστοχασμούς, οράματα, εθνικό κλέος και περηφάνια, αρχαιοπρέπεια, λόγια βαριά και λέξεις ασήκωτες. Για πολλοστή φορά η έρμη χώρα καλείται να καταναλώσει τις λεπτομέρειες ενός εγκλήματος που, κατά παράβαση των κανόνων του αρχαιοελληνικού θεάτρου, διαδραματίστηκε πάνω στη σκηνή. Oλα φαίνεται ότι έγιναν μπροστά μας, αλλά τα μάτια ήταν στραμμένα στον πρωταγωνιστή, όχι στο φονικό όργανο.
Ο Λιγνάδης εμφανίζεται να είναι ένας ακόμη από εκείνους που χρησιμοποιούσαν την πατριωτική ρητορική και την καλλιτεχνική αφοσίωση ως κουρτίνα για να κρύβουν τα αίσχη τους. Γιατί πρέπει κάθε φορά οι επικλήσεις του έθνους και της αρχαιολατρίας να αποδεικνύονται το καταφύγιο του εγκληματία; Είναι ένα ερώτημα.
Αυτήν τη στιγμή οι μισοί δημοσιογράφοι της Ελλάδας και ελπίζω και η Δικαιοσύνη αναζητούν αν τα περάσματα του Λιγνάδη από σκηνές και σχολεία, από έργα και κολέγια έχουν αφήσει σημάδια μιας άλλης δράσης. Πέρα από κάθε αμφιβολία, ο τέως καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού είχε μια έφεση να διδάσκει εκεί όπου υπήρχαν παιδιά. Να ανεβάζει έργα με πρωταγωνιστές ανήλικους και να κανοναρχεί (θα δούμε έως πού και πώς) παιδιά.
Ο Λιγνάδης δεν ήταν μόνος του και δεν εννοώ τους βιασμούς. Αναφέρομαι σε εκείνους που συμμετείχαν για να δημιουργήσουν το προφίλ του και να φιλοτεχνήσουν τον μύθο του. Σήμερα υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί φαντάζομαι που αναρωτιούνται αν η πίστη ότι ο Λιγνάδης ήταν καλός ηθοποιός ήταν πραγματικότητα ή κατασκευασμένη εικόνα που έπρεπε να την αποδεχτούν για να είναι συμβατοί με το σύστημα.
Δεν έχει σημασία αν ο Λιγνάδης είναι δεξιός ή αριστερός. Πρόκειται για δίλημμα άνευ ουσίας. Eχει σημασία όμως ότι ο Λιγνάδης εξέφραζε το μίσος του για την Αριστερά, την υποτίμησή του για την κουλτούρα που δημιούργησε επί δεκαετίες και θέλησε να ακουμπήσει την εξουσία τη στιγμή που φαινόταν πρόσφορος ο χρόνος για να εκδικηθεί αυτή την Αριστερά. Στις πολλές συνεντεύξεις του είχε πάντα μια κρίση για την Αριστερά και τους αριστερούς. Ανακοίνωσε τη συμμετοχή του στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία για να αντιμετωπιστεί η προδοσία της Αριστεράς.
«Πολιτισμός και παιδεία εκχωρήθηκαν, χρόνια τώρα, σε ψευδοαριστερές συνειδήσεις» συνήθιζε να λέει, με αρκετές παραλλαγές πάντα. Ο Λιγνάδης θεωρούσε ότι έπρεπε να αποκαθηλώσει την Αριστερά στην τέχνη γιατί στεκόταν εμπόδιο στη δική του ανάδειξη. Επρεπε το καράβι να πάει εκεί όπου ήθελε ο ίδιος για να γίνει καπετάνιος του. Επρεπε να μηδενιστούν οι μεγάλοι για να φανεί ο ίδιος μεγάλος. Εφτιαξε προσεκτικά μια εικόνα μαζί με την παρέα του που είχε την ίδια φιλοδοξία: να επικρατήσει. Είχαν στα χέρια τους θέατρα, τηλεοράσεις, χρήματα. Μέχρι που ήρθε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να τους δώσει και το Εθνικό Θέατρο ώστε να υπάρξει και η απαραίτητη αίγλη. Εχει σημασία ποια άτομα επέλεξε ο πρωθυπουργός. Αυτούς που προκλητικά και χωρίς ενδοιασμό τα έβαζαν με την Αριστερά για κάθε πρόβλημα, όχι με το πρόβλημα. Μαζί δημιούργησαν ένα αφήγημα ενοχής αμέσως μόλις πέτυχε να ανέβει στην εξουσία, ενοχοποιώντας τον αντίπαλό του για όλα. Την «επιτυχία» αυτή επιχείρησε να γενικεύσει.
Το 2017 οι παρευρισκόμενοι στο συνέδριο της ΝΔ είδαν έκπληκτοι τον Κυριάκο Μητσοτάκη να εμφανίζει τον ηθοποιό Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη ως πολιτικό παράγοντα, αφού παραγκώνισε πολιτικά στελέχη του κόμματος. Ο Μαρκουλάκης με ρητορική Λιγνάδη (είναι φίλοι άλλωστε) τα βάζει και αυτός με το προοδευτικό προφίλ της Αριστεράς:
«Είναι δική σας ευθύνη να αποδομήσετε την άποψη, τόσο διαδεδομένη στο συλλογικό μας ασυνείδητο, ότι καθετί αριστερό είναι εξ ορισμού ηθικό και προοδευτικό. Αυτό είναι από τα πιο δύσκολα, είναι πράγματι από τα πιο δύσκολα. Ευτυχώς έχει ήδη βοηθήσει, έχει βάλει ένα χεράκι και η ίδια η πραγματικότητα» λέει στο συνέδριο της ΝΔ.
Στον κύκλο Μητσοτάκη υπάρχουν κι άλλοι φίλοι του Λιγνάδη.
Ο Απόστολος Δοξιάδης είναι ένας από αυτούς. Από την πρώτη στιγμή των αποκαλύψεων για τον Λιγνάδη τα βάζει δημόσια με εκείνους που τον κατηγορούν ή ζητούν τιμωρία (ακόμη και με τη Μενδώνη που τον είπε επικίνδυνο) στο όνομα του κράτους δικαίου. Ο ίδιος ωστόσο στο παρελθόν είχε κατηγορήσει τη σκηνοθέτιδα Φρίντα Λιάππα για βασανισμό βρέφους σε κινηματογραφικά γυρίσματα. Η Φρίντα κατάφερε να αθωωθεί λίγο προτού πεθάνει από καρκίνο. Ο Δοξιάδης είναι συχνός κατήγορος της Αριστεράς για όλα. Η Ειρήνη Αγαπηδάκη είναι μια ακόμη φίλη του Λιγνάδη και του Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός την Πέμπτη την τοποθέτησε στα υπουργικά έδρανα στη Βουλή παρατύπως για να της δείξει την εμπιστοσύνη του στη συζήτηση «για το ύφος του δημοσίου διαλόγου».
Η κυρία Αγαπηδάκη έβριζε επί χρόνια την Αριστερά και τον Τσίπρα με χυδαίες εκφράσεις στα social media σαν κοινό τρολ. Οι δυο τους, Δοξιάδης και Αγαπηδάκη, φίλοι του Λιγνάδη και του Μητσοτάκη, ανέλαβαν με απόφαση του πρωθυπουργού την ευθύνη για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Και επειδή το δημοσιογραφικό ερώτημα «γιατί συνέβη κάτι τέτοιο;» επιχειρήθηκε να ακυρωθεί μέσα από την άθλια ανάγνωση ότι υπονοώ σχέσεις του πρωθυπουργού με παιδοφιλία, το ξαναθέτω με ευθύτητα. Για ποιον λόγο τα ασυνόδευτα πήγαν στην ευθύνη των φίλων του Λιγνάδη; Ποιος πήρε την πρωτοβουλία και γιατί;
Ο πρωθυπουργός, όπως κάθε άνθρωπος, έχει δικαίωμα στις προσωπικές σχέσεις και τις επιλογές, χωρίς να έχει ευθύνη για το πώς θα καταλήξει κάθε φίλος του. Εχει όμως ευθύνη όταν γίνεται αισθητό ότι γύρω από τους φίλους υπάρχει πλέγμα προστασίας και συγκάλυψης.
Υπάρχει ένα κοινό στοιχείο ανάμεσα στον Μητσοτάκη και αυτούς τους ανθρώπους που τυγχάνουν φίλοι του Λιγνάδη, όπως και με τον Λιγνάδη τον ίδιο. Είναι η αγωνία τους να ανατρέψουν και να αναθεωρήσουν αυτό που ονομάζουν ηγεμονία της Αριστεράς. Πρόκειται για την πίστη σε έναν αναθεωρητισμό που εκφράζεται σε πολλά επίπεδα. Η Αριστερά αντιμετωπίζεται όχι ως αντίπαλος αλλά ως εχθρός που πρέπει να ισοπεδωθεί. Γι’ αυτό εμφανίζεται ως καταστροφέας του κόσμου και των ανθρώπων. Η Ιστορία πρέπει να ξαναγραφτεί, η τέχνη να αλλάξει και η Αριστερά να τελειώσει.
Μια από τις πρώτες αποφάσεις του Λιγνάδη στο Εθνικό Θέατρο ήταν να δώσει σε μια από τις αίθουσές του το όνομα της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη που εκτελέστηκε στα Δεκεμβριανά το 1944. Η Παπαδάκη πέρα από κάθε αμφιβολία υπήρξε συνεργάτιδα των Γερμανών και ερωτική σύντροφος του κατοχικού πρωθυπουργού Ράλλη. Ο Λιγνάδης μπήκε στο Εθνικό καβάλα στην πρόκληση, για να ανατρέψει την κουλτούρα της Αριστεράς, έχοντας δίπλα του ως αντιπρόεδρο την επίσης διορισμένη αδερφή της πεθεράς του πρωθυπουργού. Ταυτόχρονα έκανε επίδειξη ισχύος, δημιουργούσε την εικόνα ότι είναι παντοδύναμος και αποφασισμένος να συντρίψει ό,τι μπαίνει στον δρόμο του.
Παρακολουθώ τις τρεις τελευταίες μέρες τις επιθέσεις που γίνονται στον πολύ καλό ποινικολόγο Αλέξη Κούγια για όσα λέγονται στην απολογία του Λιγνάδη. Το απολογητικό σημείωμα τα ρίχνει στο ΣΕΗ και στους ηθοποιούς που είναι αριστεροί και τον φθονούν ή σε άλλους μέτριους και σίγουρα κατώτερους του αναστήματός του. Η οίηση στο απολογητικό σημείωμα δεν είναι επιλογή του Κούγια. Είναι ο ίδιος ο Λιγνάδης. Ακόμη και τώρα που τραβήχτηκε η αυλαία σε αυτό το έργο φρίκης φταίνε η Αριστερά και οι αριστεροί, τους οποίους δεν μπόρεσε να βάλει στη θέση τους επειδή ήταν άτυχος. Τον έπιασαν να βιάζει και να κακοποιεί παιδάκια. Δεν πρόλαβε να υλοποιήσει το κοινό όνειρο του ίδιου και των φίλων του.
