Ανάμεσα στον ενθουσιασμό για το συμβολικό πλήγμα κατά του ρατσισμού του Σαλβίνι και τη συγκίνηση για το κίνημα αλληλεγγύης που συνέβαλε στην προσωρινή ελευθέρωσή της, μία κουβέντα της 31χρονης Γερμανίδας Κάρολα Ράκετε, της καπετάνισσας του πλοίου «Sea Watch 3», μου έμεινε στο μυαλό.
«Εχω λευκό δέρμα. Γεννήθηκα σε πλούσια χώρα. Εχω το σωστό διαβατήριο. Μπόρεσα να σπουδάσω σε τρία πανεπιστήμια και αποφοίτησα στα 23 μου. Νιώθω μια ηθική υποχρέωση να βοηθήσω τους ανθρώπους που δεν είχαν στη ζωή τους τα θεμέλια που είχα εγώ» δήλωσε στη «Repubblica» εξηγώντας γιατί μετέφερε εξαθλιωμένους Αφρικανούς μετανάστες από τα ανοικτά της Μεσογείου στο νησί Λαμπεντούζα, σε ιταλικό έδαφος.
Λευκό δέρμα και ηθική υποχρέωση συμβαδίζουν στο μυαλό της νέας γυναίκας. Ισως μαζί με ενοχές για ένα έγκλημα αιώνων, στο οποίο δεν ενεπλάκη προσωπικά αλλά γεύτηκε τους καρπούς του, όπως τους γεύτηκαν εκατομμύρια δυτικοί: την αποικιοκρατία. Είτε ωμή, όπως η ισπανική, η ολλανδική, η γαλλική, η βελγική, η γερμανική, η βρετανική, είτε «νέου τύπου», όπως η νεοαποικιοκρατία της Κίνας στην Αφρική, των ΗΠΑ στην Κεντρική και τη Λατινική Αμερική, της τραπεζοκρατούμενης βόρειας Ευρώπης στον υπερχρεωμένο ευρωπαϊκό Νότο.
«Εμείς οι Ευρωπαίοι επιτρέψαμε στις κυβερνήσεις μας να χτίσουν ένα τείχος στη θάλασσα. Υπάρχει μια κοινωνία πολιτών που αγωνίζεται απέναντι στο τείχος. Εγώ συμμετέχω σε αυτό τον αγώνα και είμαι έτοιμη να πάω φυλακή» είπε η Κάρολα. Απλά, κοφτά, αποφασισμένα, μια ιδεολόγος που πέρασε στον ακτιβισμό. Με πεποίθηση δικαίου, με ήσυχη συνείδηση. Με στόφα, τηρουμένων των αναλογιών, επαναστάτριας απέναντι σε εκτελεστικό απόσπασμα.
