Η μεταπολιτευτική Ελλάδα δημιούργησε μια καινούρια κοινωνική και πολιτική ρητορική, αναφορικά με το τι σημαίνει αντίσταση και επανάσταση.
Σημείο αναφοράς δεν ήταν τόσο οι κακουχίες, οι διώξεις και οι βασανισμοί στα ξερονήσια, αλλά το Πολυτεχνείο, όπου φοιτητές και εργάτες επαναστάτησαν ενάντια στους φρενοβλαβείς χουντικούς, που καταδυνάστευαν τη χώρα και το λαό.
Οι άνθρωποι μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο, αφού νίκησαν τη χούντα, κέρδισαν επάξια και τον τίτλο του αντιστασιακού και του επαναστάτη. Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας όμως ξαφνικά όλοι έγιναν αντιχουντικοί και δημοκράτες. Κρατούσαν μια «επιταγή», που ήταν στην ηθική τους ευχέρεια, να την εξαργυρώσουν.
Η πλειοψηφία όμως του λαού, που αγωνίστηκε και είχε πραγματική αντιδικτατορική δράση, δεν την εξαργύρωσε ποτέ, αφού ο στόχος ήταν να αποκατασταθεί η δημοκρατία για χάρη ολόκληρης της κοινωνίας.
