Ο συγγραφέας του έργου «Λάμινγκτον» Βαγγέλης Δουκουτσέλης και η σκηνοθέτης Μαριάννα Κάλμπαρη μιλούν στο Documento για την παράσταση που ανεβαίνει αυτές τις ημέρες στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Λάμινγκτον: ένα λαχταριστό Aυστραλέζικο γλυκό που φτιάχνεται από απλά υλικά. Και η συνταγή του είναι επίσης απλή. Φτάνει κανείς να την βρει και να προσπαθήσει να την φτιάξει…Μήπως έτσι δε συμβαίνει και με την ίδια την αγάπη; Το έργο του Βαγγέλη Δουκουτσέλη, είναι μια συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης, για ένα κορίτσι από τη Ρουμανία, που έχει μεταναστεύσει με τους γονείς του στην Ελλάδα και για ένα αγόρι από την Ελλάδα, του οποίου οι γονείς έχουν μεταναστεύσει στην Αυστραλία.
Τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία του «Λάμινγκτον» έχει αναλάβει η Μαριάννα Κάλμπαρη.
Η υπόθεση
Ο «Φώτης» και η «Λουμινίτσα» (Φωτεινή στα ρουμάνικα) μοιράζονται το ίδιο «σκοτάδι» καθώς γνωρίζουν καλά τι σημαίνει να νιώθεις μόνος, ξένος, διαφορετικός. Όπως γνωρίζουν ότι για να αντέξεις τη ζωή πρέπει να ονειρεύεσαι αλλά και να μοιράζεσαι τα όνειρα και τα μυστικά σου. Όταν λοιπόν αυτά τα δύο παιδιά συναντηθούν, δε θα βρουν απλώς παρηγοριά το ένα στο άλλο: θα νιώσουν ότι είναι φτιαγμένα το ένα για το άλλο. Όσο όμως είναι κανείς μικρός/μικρή, δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσει ένα συναίσθημα τόσο μεγάλο και πολύτιμο. Ούτε έχει την ελευθερία να το βιώσει όπως επιθυμεί. Ο Φώτης και η Λουμινίτσα θέλουν να φτιάξουν lamington και να το δοκιμάσουν για πρώτη φορά μαζί: έτσι αντιλαμβάνονται την αγάπη. Μόνο που η «μοίρα» έχει τα δικά της σχέδια…
Η παράσταση ζωντανεύει την ιστορία σε έναν χώρο μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, που δεν είναι παρά το ίδιο το θέατρο: ο μαγικός τόπος όπου όλα μπορούν να ειπωθούν και τα πάντα μπορούν να συμβούν.
Βαγγέλης Δουκουτσέλης
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης του Λάμινγκτον;
Το “Λάμινγκτον’’ ξεκίνησε από ένα πραγματικό γεγονός. Το Σεπτέμβριο του 2014, στα πλαίσια μίας θεατρικής περιοδείας βρέθηκα στην Μελβούρνη. Εκεί, στο χώρο που θα παίζαμε την παράσταση, ένας από τους υπαλλήλους ήταν ένας παλιός μου συμμαθητής. Είπαμε λίγα πράγματα για τις ζωές μας και αυτό που συγκράτησα από τη δική του ζωή ήταν ότι βρισκόταν στην Αυστραλία με την σύζυγό του και ότι είχε να δει από κοντά το παιδί του τέσσερα χρόνια. Δεν μπόρεσα να σχολιάσω κάτι εκείνη τη στιγμή αλλά αυτή η ιστορία “κόλλησε’’ στο μυαλό μου από τότε και ήθελα με κάποιον τρόπο να την διηγηθώ.
Ποιο μήνυμα θα θέλατε να φτάσει στους θεατές της παράστασης;
Μέσα από τους μονολόγους και τους διαλόγους των δύο ηρώων νομίζω πως περνάνε πολλά μηνύματα. Επέλεξα οι δύο ήρωες να είναι δύο μικρά παιδιά που μέσα από τις αφηγήσεις τους και εντελώς αθώα να περιγράφουν την καθημερινότητά τους έτσι ακριβώς όπως την βιώνουν χωρίς σχόλια. Το πιο σημαντικό μήνυμα είναι το ίδιο το παιδί που μεγαλώνει μόνο του χωρίς τους γονείς του. Ξεκίνησα από αυτό το πραγματικό γεγονός που σας είπα και στη συνέχεια στην έρευνα που έκανα για να ολοκληρώσω το έργο, διαπίστωσα ότι είναι ένα πρόβλημα και άλλων λαών. Στη Ρουμανία για παράδειγμα, που είναι και η μισή χώρα καταγωγής μου, γίνονται πολλές εκστρατείες τα τελευταία χρόνια ώστε να επιστρέψουν οι γονείς μετανάστες που έχουν αφήσει τα παιδιά τους σε παππούδες και γιαγιάδες. Έχουν υπάρξει και αυτοκτονίες παιδιών που δεν μπορούσαν να αντέξουν αυτή την έλλειψη.
Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο της παράστασης για σας;
Προσωπικά, θεωρώ το φινάλε. Είναι ένα σημείο που με δυσκόλεψε κατά τη διάρκεια της συγγραφής και όταν ολοκληρώθηκε ένιωσα τόσο περήφανος και ευτυχισμένος. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό αλλά είναι αληθινό.
Αν θέλατε σε πέντε γραμμές να πείσετε έναν θεατή να επιλέξει το Λάμινγκτον ανάμεσα στην πληθώρα των έργων που ανεβαίνουν στις θεατρικές σκηνές αυτήν την περίοδο, τι θα λέγατε;
Θα έλεγα ότι είμαι πολύ χαρούμενος που το έργο μου επιλέχθηκε αρχικά ανάμεσα σε εννέα έργα στο σεμινάριο θεατρικής γραφής που διοργάνωσε το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά με συντονιστή τον Λεωνίδα Προυσαλίδη. Χαρούμενος που τη σκηνοθεσία του έργου μου ανέλαβε η πολύ ταλαντούχα, έμπειρη και με διαισθητική ματιά, σκηνοθέτης, Μαριάννα Κάλμπαρη. Η ταυτότητα, λοιπόν, της παράστασης με αυτούς τους συντελεστές και αυτούς τους ηθοποιούς είναι που με χαροποιεί και με κάνει να πιστεύω σε ένα άρτιο αποτέλεσμα. Μάλλον ξεπέρασα τις πέντε γραμμές αλλά δεν ξέρω πόση χαρά μπορεί να χωρέσει σε αυτές.
Ποιο είναι το “λάμινγκτον” στη ζωή σας;
Δεν έχω προσδιορίσει ποιο ακριβώς είναι το “λάμινγκτον’’ στη δική μου ζωή. Σίγουρα οτιδήποτε με κάνει χαρούμενο. Από ένα έργο τέχνης μέχρι έναν στόχο που επετεύχθη.
Μαριάννα Κάλμπαρη
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης του Λάμινγκτον;
Ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης μπορεί προφανώς να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση. Όσον αφορά στην παράσταση, πηγή έμπνευσης για μένα, πέρα από το ίδιο το έργο, ήταν το ζήτημα της γεύσης που αφήνει ο έρωτας, αλλά και η απώλεια που πάντα καραδοκεί.
Ποιο μήνυμα θα θέλατε να φτάσει στους θεατές της παράστασης;
Ότι πρέπει να γευόμαστε τη ζωή και τον έρωτα όσο περισσότερο μπορούμε. Τη στιγμή που μπορούμε. Τίποτε δε μας εγγυάται ότι θα υπάρχει αύριο.
Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο της παράστασης για σας;
Πιστεύω ότι το τέλος είναι αποκαλυπτικό. Χαίρομαι πολύ που συνεργάζομαι για άλλη μια φορά με δύο αγαπημένους ηθοποιούς, την Κατερίνα Λυπηρίδου και τον Δημήτρη Πασσά, που δίνουν με τις ερμηνείες τους μια σημαντική διάσταση στο πρωτότυπο αυτό κείμενο.
Αν θέλατε σε πέντε γραμμές να πείσετε έναν θεατή να επιλέξει το Λάμινγκτον ανάμεσα στην πληθώρα των έργων που ανεβαίνουν στις θεατρικές σκηνές αυτήν την περίοδο, τι θα λέγατε;
Το Λάμινγκτον είναι έργο τρυφερό και βαθιά συγκινητικό. Και η παράσταση είναι φτιαγμένη με καθαρά θεατρικά υλικά. Αξίζει να στηρίζουμε τα ελληνικά έργα που έχουν κάτι να πουν. Με ένα σύγχρονο τρόπο.
Ποιο είναι το “λάμινγκτον” στη ζωή σας;
Αν το λάμινγκτον είναι κάτι που λαχταράς και δεν καταφέρνεις ποτέ να δοκιμάσεις, θα έλεγα η ανεμελιά. Αν το λάμινγκτον είναι ένα γλυκό που ακούγεται εξωτικό αλλά είναι τελικά πολύ απλό, είναι ο έρωτας. Αν το λάμινγκτον είναι μια συνταγή που προσπαθείς να ακολουθήσεις αλλά συνειδητοποιείς ότι είναι πάντα ωραίο να αυτοσχεδιάζεις, είναι η δημιουργία.
INFO
Πρεμιέρα
Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου
Σκηνοθεσία-Δραματουργική επεξεργασία: Μαριάννα Κάλμπαρη
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός σκηνοθέτη: Πίνα Κούλογλου
Φωτογραφίες: Alex Kat
Παίζουν: Κατερίνα Λυπηρίδου, Δημήτρης Πασσάς
Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά
Διαβάστε επίσης
Ο Πάνος Βλάχος μιλάει στο Docville για τον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» του Ντάριο Φο
