Μετά και την καταστροφή στη Βαρυμπόμπη να πούμε μερικές αλήθειες; Δεκαετίες τώρα, επί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, η πρόσληψη των ιθυνόντων, η ανέλιξή τους, ο μισθός τους, η παραμονή τους στη δουλειά ήταν κομματική υπόθεση. Εξω από αυτό το οικοπεδάκι δεν φύτρωνε τίποτε. Μοναδικό προσόν τα κομματικά γαλόνια. Καμία αξιολόγηση. Η αριστεία ήταν και είναι και σήμερα απολύτως συνδεδεμένη με το κόμμα, τα τζάκια, τις οικογένειες, την ισχύ, τον πλούτο και πάει λέγοντας. Οτιδήποτε άλλο πλην της αξιοσύνης και της γνώσης.
Να σας πω ένα κορυφαίο παράδειγμα: μπορεί ένας πολίτης με τη στοιχειώδη λογική να εξηγήσει πώς οι επιχειρησιακοί υπεύθυνοι στο Μάτι, παρά την αποπομπή τους, με την αλλαγή της κυβέρνησης επανήλθαν ή αναβαθμίστηκαν και τα άλλοτε λαλίστατα ΜΜΕ σιώπησαν επιδεικτικά σε αυτή την κορυφαία πράξη προσβολής της μνήμης των νεκρών; Φυσικά, υπάρχουν και πολιτικές εκτός από επιχειρησιακές ευθύνες και φυσικά αποδόθηκαν στις εκλογές του 2019.
Για πολλούς, σε όλο το φάσμα της πολιτικής, το κόμμα υπερισχύει του δημόσιου συμφέροντος κι έτσι ο πολιτικός από «υπηρέτης» των πολιτών (λαϊκισμό το λένε οι δήθεν επαΐοντες) καταντά υπηρέτης κομματικών συμφερόντων.
Σε απλά ελληνικά, όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε ότι η πολιτική δεν ταυτίζεται με το κόμμα αλλά με τον δήμο τόσο πιο εύκολα θα περάσουμε στην πραγματική αποκέντρωση, την απεξάρτηση του κράτους από το κόμμα και την εκάστοτε εξουσία, την ανάπτυξη της περιφέρειας, την απεξάρτηση από τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας που εκφράζονται από τα ΜΜΕ και πάει λέγοντας.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν το ζητούμενο κατά τη γνώμη μου δεν είναι πώς θα φέρει τον κόσμο μέσα αλλά πώς θα εκτεθεί ο ίδιος στη δημόσια σφαίρα. Και σε τελική ανάλυση, γιατί είναι λαϊκισμός να μπαλώνεις το πανωφόρι σου με τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι να πλέκεις ιδεολογικά πουλόβερ στον κόσμο;