«Κοσµογονία» στη δασοπυρόσβεση υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός σε πανηγυρικό κλίµα δέκα µέρες προτού λαµπαδιάσουν οι τελευταίοι πράσινοι πνεύµονες της Αττικής, συµπαρασύροντας σπίτια, επιχειρήσεις, ζώα και όνειρα ζωής. Η ανακολουθία λόγων και έργων καθώς και το δόγµα «εκκενώστε» που σώζει ζωές στιγµιαία αλλά τις εξοντώνει µακροπρόθεσµα δεν έγιναν αντικείµενο στιβαρής κριτικής ούτε από τα κόµµατα της αντιπολίτευσης ούτε από τη δηµοσιογραφική κοινότητα.
«Ψηφίζουµε για το καλό της χώρας, όχι για να βολευτούµε σε κοµµατικές ή κυβερνητικές καρέκλες» έγραφε τον Ιούνιο η Ζέφη ∆ηµαδάµα, η οποία ως ενεργό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ κατέλαβε τη θέση της γενικής γραµµατέα Ισότητας. Πάλι αναντιστοιχία λόγων και έργων, η οποία επίσης έµεινε στο απυρόβλητο της δηµόσιας κριτικής.
Ετσι όπως διαµορφώνεται ο πολιτικός στίβος δεν θα αργήσει ο καιρός που δύσκολα κάποιος θα αντιπροσωπεύεται σε έναν ωκεανό τροµακτικής οµοφωνίας και πολιτικών περιστρεφόµενων θυρών. Επακόλουθο της πλήρους στράτευσης του υπάρχοντος πολιτικού και µιντιακού προσωπικού σε ένα στόχο, ένα στρατηγικό όραµα: την αµέριστη και αποκλειστική εξυπηρέτηση της ολιγαρχίας.
Η ενηµέρωση και η πληροφόρηση έχουν συγκεκριµένα κανάλια διακίνησης και αυτά έµειναν άλαλα στην αναζήτηση ευθυνών για τους θανάτους λόγω καθυστερήσεων στη διακοµιδή ασθενών. Εκεί διακινούνται και εκνευριστικά άλογα επιχειρήµατα: η αριστούχος υποψήφια φοιτήτρια Ζηνοβία µπορεί να µπει και αλλού, όχι µόνο στην Αρχιτεκτονική Αθήνας που της αρέσει ή αλλιώς ας γίνει ψυκτικός· οι διακοπές στην πανάκριβη Μύκονο δεν είναι για όλους ούτε τα τσιµεντένια µπιτσόµπαρα των παραλιών του Αιγαίου· οι «επενδύσεις» έρχονται καβάλα σε καµήλες!
Οι ολιγάρχες ελέγχουν τα ΜΜΕ και συνεκδοχικά την κυβέρνηση – µε το αζηµίωτο. Τα ΜΜΕ πρωταγωνιστούν µεταφέροντας επώνυµα ή ανώνυµα σχεδόν πάντα τη his master’s voice των non paper. Η κυβέρνηση έχει φροντίσει επιτελικά να διαµοιράσει την πίτα του Ταµείου Ανάκαµψης και να σπεύδει ως µεσολαβητής όταν αµφισβητείται το µέγεθος του κάθε κοµµατιού. Εχοντας τέτοια δύναµη πλέον η ελίτ διεκδικεί πολιτικό ρόλο. Μια µορφή µπερλουσκονισµού χωρίς Μπερλουσκόνι αλλά µε Μακιαβέλι στο Μαξίµου. Αποτελεί νέο ισχυρό πόλο στο µπλοκ εξουσίας, ανεβοκατεβάζοντας κυβερνήσεις. Παράλληλα περνά στο περιθώριο η πολιτική αυτενέργεια.
Μεταπολεµικά, ισχυρά µιντιακά συγκροτήµατα αφουγκράζονταν τις απαιτήσεις των καιρών, διαµόρφωναν τάσεις, αλλά δεν επέβαλλαν. Οι πραξικοπηµατίες συνταγµατάρχες διευκόλυναν –δουλικά και µε το αζηµίωτο– τους επιχειρηµατίες και τους επενδυτές τύπου Litton. Τα πρώτα χρόνια της µεταπολίτευσης ο Κωνσταντίνος Καραµανλής είχε µεν υπουργούς µε αστείες δηλώσεις περί κατάργησης της πάλης των τάξεων, ωστόσο διέθετε πυγµή για το τοπίο του επιχειρείν εξαφανίζοντας Ανδρεάδηδες. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κινήθηκε για «νέα τζάκια». Τώρα η πολιτική γεωγραφία έχει ανατραπεί. Το πολιτικό προσωπικό είναι πρώτα απολιτίκ σερβιτόροι και µετά πολιτικοί.
