Το πρωί ο Γεραπετρίτης δηλώνει ότι θα ανοίξουμε τα σχολεία, το απόγευμα ο καθηγητής Μικροβιολογίας και μέλος της επιτροπής των ειδικών του υπουργείου Υγείας Αλκιβιάδης Βατόπουλος ότι δεν μπορεί να πει κάτι τέτοιο με βεβαιότητα.
Το πρωί ο Ακης Σκέρτσος λέει ότι το Πάσχα θα επιτραπούν οι μετακινήσεις από νομό σε νομό την ίδια ώρα τα ΜΜΕ προαναγγέλλουν νέο ρεκόρ στον αριθμό των κρουσμάτων. Κάθε μέρα γιατροί και νοσηλευτές απευθύνουν εκκλήσεις για βοήθεια στα νοσοκομεία μας που στενάζουν και μεγαλώνουν οι λίστες αναμονής για εισαγωγή στις ΜΕΘ, ενώ μετράμε σταθερά 60 με 70 νεκρούς συνανθρώπους και κάθε μέρα κυβερνητικά στελέχη σε ένα ρεσιτάλ οχαδερφισμού και προχειρότητας προπαγανδίζουν, εάν δεν πανηγυρίζουν, την επιστροφή στην κανονικότητα. Οι κυβερνώντες λιγουρεύονται state of mind καλοκαιράκια στην Καλντέρα και την Ψαρού κι ο κόσμος ανεβαίνει τον δικό του γολγοθά στην καλύτερη κλεισμένος στα σπίτια του. Γιατί στη χειρότερη στοιβάζεται μαζί με άλλους ταλαιπωρημένους σε κρύες αίθουσες νοσοκομείων αναμένοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων, μια χημειοθεραπεία που πρέπει να γίνει ή μια εγχείρηση που πρέπει, αλλά δεν μπορεί να γίνει. Ποτέ άλλοτε, ακόμη και στην ιστορία της πολύπαθης αυτής χώρας, δεν υπήρξε τόσο μεγάλη απόσταση μεταξύ των κυβερνώντων και των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας.
Δυστυχώς, ίσως στην πιο δύσκολη στροφή για τον τόπο (πανδημία μετά τη μνημονιακή λαίλαπα) η μπίλια έκατσε στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εναν άνθρωπο και πολιτικό που έχει τόση σχέση με τις λαϊκές ανάγκες όσο η Ανταρκτική με τη Σαχάρα. Και δεν βρίσκεται ένας στην κυβέρνηση να σημάνει σιωπητήριο σε όλους αυτούς τους υπουργούς και υφυπουργούς που κάθε μέρα μπερδεύουν με τις δηλώσεις τους τον κόσμο και αυτοδιαψεύδονται. Ενας να τους υποδείξει τη σημασία ύπαρξης ενιαίου συντονιστικού κέντρου με ενιαία έκφραση προς τα έξω, ώστε οι πολίτες τουλάχιστον να μη χάνουν την εμπιστοσύνη τους στα περιοριστικά μέτρα.
