Η λογική λέει ότι κάθε υπουργός, σε κάθε του δημόσια τοποθέτηση, υπερασπίζεται τις θέσεις της κυβέρνησης στην οποία μετέχει. Το ίδιο αυτονόητο είναι ότι πριν από κάθε διεθνή συνάντηση συσκέπτεται με τον πρωθυπουργό ώστε να κινηθεί βάσει της τακτικής που χαράζουν από κοινού.
Ολα αυτά όμως φαίνεται ότι δεν είναι δεδομένα για τους υπουργούς της «επιτελικής» κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Γιατί μόνο έτσι εξηγείται ότι μετά τη συνάντηση Δένδια – Τσαβούσογλου το Μαξίμου έσπευσε να στείλει στα ΜΜΕ non paper, με το οποίο διαβεβαίωνε ότι «ο ΥΠΕΞ ήταν σε πλήρη συνεννόηση με τον πρωθυπουργό» και ότι «ο Νίκος Δένδιας είχε ρητή εντολή, αν προκληθεί, να απαντήσει αναλόγως».
Οταν αναγκάζεσαι βέβαια να δηλώνεις κάτι προφανές και «δεδομένο» είναι σαν να παραδέχεσαι ότι δεν είναι ούτε προφανές ούτε δεδομένο. Ουσιαστικά δηλαδή επιβεβαιώνεις ότι ο Δένδιας αποφάσισε με δική του πρωτοβουλία να περάσει τα όρια που είχε θέσει ο ίδιος ο Μητσοτάκης.
Για να μην πάμε μακριά: δεν έχουν περάσει παρά λίγες ημέρες από τη στιγμή που ο Λίβυος πρωθυπουργός είπε παρουσία Μητσοτάκη ότι το τουρκολιβυκό σύμφωνο είναι σε ισχύ και ότι η Ελλάδα πρέπει να τα βρει με την Τουρκία. Η πρόκληση ήταν σαφής, αλλά απάντηση αλά Δένδια δεν υπήρξε από τον Μητσοτάκη! Και αυτή η… μη απάντηση έδειξε ανάγλυφα ποια ήταν η «γραμμή Μητσοτάκη», κάτι που βέβαια αντιλήφθηκε η τουρκική πλευρά, η οποία θεώρησε ότι μπορεί να «σπρώξει» τα πράγματα ακόμη πιο πέρα.
Και αυτό τελικά είναι το πρόβλημα της κυβέρνησης, ανεξαρτήτως προσώπων: πού τελικά το πάνε οι «επιτελικοί» και ποιο τέλος πάντων είναι το «σχέδιό» τους, που μας το κρατάνε κρυφό. Εκτός εάν μας το κρύβουν… επίτηδες, γιατί είναι αυτό που διατύπωσε ο Σημίτης και αποσάρθρωσε ο Δένδιας!
