Την περασμένη Πέμπτη, στην καθιερωμένη δήλωσή του αμέσως μετά τη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, ο Ελληνας πρωθυπουργός μίλησε σαν πρωθυπουργός χώρας της Βαλτικής.
Προφανώς o κ. Μητσοτάκης ελπίζει σαν εκείνον τον stand-up comedian της Ουκρανίας ότι οι δυτικές μεγάλες δυνάμεις θα τον σώσουν την κρίσιμη ώρα. Αλλά δεν τον σώζει τίποτε, ούτε οι εκλογές. Ο πόλεμος έφτασε και είναι ήδη στις πρίζες μας. Και είναι η «χαριστική βολή» σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις που βιώνουν εδώ και επτά μήνες την ενεργειακή κρίση.
Ολα συγκλίνουν στο ότι ακόμη κι αν σταματούσαν σήμερα οι εχθροπραξίες, θα χρειάζονταν αρκετοί μήνες προκειμένου να βρεθεί μια ισορροπία στις σχέσεις της Μόσχας με τη Δύση και κατ’ επέκταση με τις Βρυξέλλες, αφού η Ρωσία είναι ο σημαντικότερος ενεργειακός τροφοδότης της Ευρώπης κι αυτό δεν αλλάζει, εφόσον οι όποιες εναλλακτικές τριπλασιάζουν την τιμή.
Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης υιοθετεί την πιο ακραία ρητορική, την ώρα που διαπραγματευόμαστε με τη Μόσχα τα νέα συμβόλαια για το φυσικό αέριο, ξεχνώντας την ανοιχτή πληγή του κυπριακού και πιστεύοντας κι αυτός αφελώς, όπως ο Ζελένσκι, ότι η Δύση και οι ΗΠΑ θα τον στηρίξουν στη δύσκολη στιγμή.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο ηγέτης που τη Δευτέρα θεωρούσε τον EastMed –και δικαίως, αν θέλετε την άποψή μου– το μεγαλύτερο project για τη χώρα του και την Τρίτη έλεγε on camera ότι δεν τρέχει τίποτε που οι ΗΠΑ ενταφίασαν τον αγωγό!
Το αφελές ερώτημα «με ποιον είμαστε;» λαμβάνει και αφελείς απαντήσεις, του τύπου «με τη Δύση».
Λες και δεν μπορεί να πει κάποιος ότι «είμαστε με τη σταθερότητα. Είμαστε με τους πολίτες που δοκιμάζονται. Είμαστε με την ειρήνη και με τη λογική», όσο κι αν έχει χαθεί η τελευταία.
Λες και δεν μπορεί κάποιος να μιλήσει για τις ευθύνες του Πούτιν, που θεωρεί ότι μπορεί να εισβάλει σε μια χώρα όποτε νομίζει εκείνος, και ταυτόχρονα να υπενθυμίσει τις τραγικές ευθύνες της Δύσης από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και μετέπειτα.
Μιας Δύσης που έκλεισε την πόρτα στη Μόσχα (η ΕΕ τι λόγους είχε να το πράξει;), που επενέβη στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, στη Λιβύη, τη Συρία και όπου αλλού νόμιζε, για όποιον λόγο νόμιζε, που άφησε την Τουρκία να καταλάβει το βόρειο μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και όπου πήγε άφησε πίσω της συντρίμμια που ακόμη καπνίζουν.
