Διάβασα με ενδιαφέρον το ξέσπασμα του κ. Νεφελούδη στο διαδίκτυο για την τραγική είδηση της αυτοκτονίας της 42χρονης γυναίκας στα Γιαννιτσά η οποία ήταν απλήρωτη για 15 μήνες στα σούπερ μάρκετ Καρυπίδη.
Δεν γνωρίζω καν αν η γυναίκα είχε και άλλα προβλήματα και δεν με ενδιαφέρει διότι αν είσαι 1,5 χρόνο απλήρωτος τα προβλήματα σε βρίσκουν δεν τα βρίσκεις συνεπώς η συγκεκριμένη συζήτηση σταματά εδώ.
Το ενδιαφέρον οφείλεται στο γεγονός ότι έμαθα από τον κ. Νεφελούδη ότι σε βάρος της συγκεκριμένης επιχείρησης και του ιδιοκτήτη της έχουν υποβληθεί 170 μηνύσεις (υποθέτω από τους εργαζόμενους) ενώ ο ίδιος «επενδύει αλλού».
Ο κ. Νεφελούδης μάλιστα συνόδευσε το ξέσπασμά του με έμμεσες παραινέσεις προς τις εισαγγελικές αρχές να παρέμβουν αλλά και με αναφορά στην απόφαση του ΣτΕ ότι η οφειλή δεδουλευμένων αποδοχών «δεν είναι βλαπτική μεταβολή» του εργασιακού καθεστώτος.
Ο κ. Νεφελούδης όμως δεν είναι ένας απλός πολίτης. Είναι μέρος της εκτελεστικής εξουσίας η οποία νομοθετεί προς αποκατάσταση των αδικιών. Και οι δικαστές για να αποφασίζουν όπως αποφασίζουν ή για να μην αποφασίζουν όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση, σε κάποιον νόμο ή παραθυράκι του πατάνε.
Η Δικαστική εξουσία δεν αποφασίζει αυθαίρετα. Οι αποφάσεις της πατάνε στον συνταγματικό χάρτη της χώρας ή τέλος πάντων στην ερμηνεία του. Όταν αυτή είναι διασταλτική ή αφήνει ορθάνοιχτα παράθυρα τότε η εκτελεστική εξουσία πρέπει να επεμβαίνει διορθωτικά και μετά αν θέλει σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να «ανεβάσει» όσα αναθέματα θέλει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αν δεν μπορεί να το πράξει λόγω μνημονιακών αποφάσεων ή αδυναμίας υπέρβασής τους παραιτείται και κατακεραυνώνει όσους και όποτε θέλει για τον εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουν οι εργαζόμενοι.
Και τα δύο μαζί πάντως δεν γίνεται. Και δεν γίνεται γιατί η πίεση που ασκείται πλέον στους εργαζόμενους σε καθημερινό επίπεδο, απλήρωτους ή πληρωμένους και φυσικά στους άνεργους είναι ασφυκτική σε όλα τα επίπεδα. Μην τους τρολάρουμε κι όλας δεν κάνει.