Είπαμε να είμαστε Ευρώπη, να μένουμε Ευρώπη, αλλά να μην μπούμε φυλακή όπως ο Σαρκοζί σε ένα ευρωπαϊκό σύστημα (έστω και υποκριτικής) δικαιοσύνης. Τις μέρες αυτές οι εξελίξεις βγάζουν τη γλώσσα στο «ευρωπαϊκό αφήγημα», το οποίο δημιουργήθηκε στον αντίποδα όσων έκαναν επί χρόνια στη χώρα οι όψιμοι ευρωπαϊστές.
Εκλεψαν, εξαπάτησαν, ξανάκλεψαν, αλλά όλα κι όλα είναι Ευρωπαίοι. Λόρδοι της πολιτικής που ακόμη και αν εξόκειλαν, ευτυχώς ήθελαν να μείνουμε στην Ευρώπη. Αυτό δεν έλεγαν για να καλύψουν τις εργολαβίες με τη διαπλοκή και τα συμβόλαια με κάθε είδους εργολάβους επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες; Πέρασαν ευρωπαϊκό λούστρο πάνω στη σαρακοφαγωμένη πραγματικότητα για να καλύψουν τις τρύπες που άνοιξαν. Αλλά όταν έρχεται η ώρα να δείξουν πόσο ευρωπαϊστές είναι, θυμούνται πως εδώ είναι Βαλκάνια με βαθιά ριζωμένο τον κοτζαμπασισμό και στη χώρα και στα μυαλά τους.
Στην ευρωπαϊκή Γαλλία, λοιπόν, για να επανέλθω, ο Νικολά Σαρκοζί, πρώην πρόεδρος και ισχυρός πολιτικός παράγοντας της χώρας, συνελήφθη και ανακρίθηκε επί 48 ώρες ύστερα από κατηγορίες για χρηματισμό του από το καθεστώς Καντάφι. Ο γαλλικός Τύπος διχάστηκε περί της ενοχής ή όχι του πρώην προέδρου αλλά καμιά εφημερίδα δεν βγήκε να πει ότι δεν έπρεπε να απολογηθεί στη Δικαιοσύνη. Το ίδιο έκαναν και τα κόμματα. Μπορεί να διατυπώθηκε η άποψη πως ίσως ο Σαρκοζί δεν εμπλέκεται στον βαθμό που περιγράφεται, αλλά κανένας δεν τόλμησε να αμφισβητήσει την ανάγκη και την υποχρέωσή του να απολογηθεί στη Δικαιοσύνη.
Την ίδια ώρα στην ευρωπαϊκή Ελλάδα οι συνάδελφοι του Σαρκοζί, οι οποίοι εμπλέκονται στην υπόθεση της Novartis, έχουν άλλη άποψη. Κατηγορούν τη Δικαιοσύνη και τους εισαγγελείς, κατηγορούν δημοσιογράφους και πολιτικούς αντιπάλους και αρνούνται να δώσουν εξηγήσεις στην αρμόδια επιτροπή. Τα κάνουν δε όλα αυτά, ενώ έχουν διατυπώσει τη βεβαιότητα πως η κατάρριψη όποιων στοιχείων υπάρχουν είναι εύκολη υπόθεση. Να όμως που δεν ανταποκρίνονται στην πρόκληση.
Πρόβλημα υπάρχει και με τις «Μένουμε Ευρώπη» εφημερίδες, οι οποίες δεν συμμερίζονται το ευρωπαϊκό πρότυπο του διαφανούς ελέγχου αλλά καταφεύγουν σε κατηγορίες περί σκευωρίας. Μπορεί να «Μένουν Ευρώπη» αλλά την τοποθετούν στα σύνορα Τουρκίας και θύλακα Ναχιτσεβάν, όπου ο πολιτικός αρχηγός είναι ανέγγιχτος και αφέντης, φύλαρχος και δερβέναγας. Οι ίδιες εφημερίδες πριν από καιρό έδιναν ευρεία δημοσιότητα στην έρευνα των ισραηλινών αρχών στο σπίτι του πρωθυπουργού Νετανιάχου, δηλώνοντας εντυπωσιασμένες γιατί «οι Ισραηλινοί δεν μασάνε», αλλά έτσι και στην Ελλάδα υπάρξει αρχή του κράτους που δεν μασάει είναι έτοιμες να τη μασήσουν και να φτύσουν τα κόκαλά της.
Το εντυπωσιακό είναι ότι πρόκειται για παρόμοιες κατηγορίες που αφορούν πολιτικά πρόσωπα και ηγέτες δύο χωρών. Πρόκειται για κατηγορίες χρηματισμού, απιστίας και παράβασης καθήκοντος. Στη Γαλλία όμως, η οποία επίσης είναι χώρα με ασυλίες προς το πολιτικό σύστημα, δεν υπάρχει νόμος περί (μη) ευθύνης υπουργών. Παντού το πολιτικό σύστημα μπορεί να απλώνει το χέρι του για να συγκαλύψει όσα έχει διαπράξει, αλλά το πολιτικό σύστημα στην Ευρώπη σε αντίθεση με τους εν Ελλάδι «Μένουμε Ευρώπη αλλά αισθανόμαστε αραβικά εμιράτα» κρατάει τα προσχήματα και φροντίζει να μην προκαλεί την κοινή γνώμη.
Στην Ελλάδα όσοι σήμερα κατηγορούνται για εμπλοκή στην υπόθεση Novartis συνεχίζουν να προκαλούν. Στη δημοσιότητα έχουν βγει έγγραφα της ίδιας της εταιρείας η οποία εμφανίζεται υποβολέας νόμων της κυβέρνησης Σαμαρά, έγγραφα που κατονομάζουν τα στελέχη της Novartis ως συμβούλους του Σαμαρά και φυσικά έγγραφα που κατονομάζουν τους ίδιους τους εμπλεκόμενους ως εμπλεκόμενους πολύ προτού τους καταστήσει τέτοιους η Δικαιοσύνη και οι μάρτυρες, αλλά κανένας δεν αισθάνεται την ανάγκη να δώσει εξηγήσεις. Καβάλα στον πολιτικό κουτσαβακισμό και τις απειλές συνεχίζουν να πορεύονται όπως έχουν μάθει. Κακομαθημένα παιδιά της διαπλοκής, επαγγελματίες πολιτικοί με ιδιοκτησιακή αντίληψη για τη χώρα, δεν ανέχονται κανένας να τους κατονομάζει ή να απαιτεί διαλεύκανση υποθέσεων όπου εμπλέκονται.
Στην κουλτούρα τους είναι οι ιδιοκτήτες και των θεσμών και της χώρας και των κατοίκων της και μπορούν να ταχθούν με όση δημοκρατία επιτρέπουν τα συμφέροντά τους και μπορεί να χωνέψει ο ναπολεοντισμός τους.
Η αναντιστοιχία λόγων και έργων, θαυμασμού στη δημοκρατία και παρεμπόδισης των θεσμών της είναι το λιγότερο. Το ουσιαστικό και επικίνδυνο είναι ότι θεωρούν τον εαυτό τους θεσμό, κράτος και νομοτελειακή αναγκαιότητα.
Κυριάκος Σαρκοζί στην Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει. Ο Κυριάκος, ο Αδωνης, ο Αβραμόπουλος, ο Στουρνάρας δεν μπορούν να έχουν κανέναν αρνητικό προσδιορισμό που να τους αποδίδει ο λαουτζίκος απαιτώντας μάλιστα τιμωρία. Μπορεί η Κριστίν Λαγκάρντ να οδηγήθηκε σε δίκη για εμπλοκή της σε σκάνδαλο στη Γαλλία, αλλά στην Ελλάδα τον Στουρνάρα δεν τολμούν ούτε να τον ακουμπήσουν για αυτόφωρο αδίκημα. Μπορεί τη μια μέρα να δηλώνουν αθώοι και ανήξεροι για τη Novartis και την επόμενη να αποδεικνύεται πως και την ήξεραν και τους πλήρωνε ως συμβούλους, αλλά η εικόνα τους πρέπει να είναι καθαρή και κυρίως καρφωμένη στον τοίχο για προσκύνημα.
Το ένα πρόβλημα είναι η υποκρισία τους, το άλλο όμως είναι η κουλτούρα τους για τη δημοκρατία και την πολιτική. Τόσο όσο. Και μερικές φορές όσα…
