Βασικά, αν το καλοδείς, ο Μητσοτάκης παίζει. Με θεσµούς, ανθρώπους, ζωές, αριθµούς, λέξεις, εταιρείες, παραποµπές εχθρών και ποµπές φίλων. Παίζει στα δάχτυλα την αλήθεια, που την εξαφανίζει στο µανίκι του για να εµφανίσει έναν Κούλη ηρωικούλη, δηµοκρατικούλη, αντιστασιακούλη, θεσµικούλη, να γλείφει ο απέναντι τα δάχτυλα κι εσύ τις πληγές σου. Παίζει µε το πόθεν έσχες του ευλαβικά συµπληρωµένο, το έτερον ήµισυ υπέρκοµψα ντυµένο, το οικογενειακό περιβάλλον αστρονοµικά βολεµένο. Παίζει µε έννοιες και ιδανικά, που τα µεταλλάσσει σε βρώσιµα για τον ίδιο, τους σπόνσορες και τους φίλους του. Παίζει τον επενδυτή του έθνους, τον βοναπαρτιστή που συνεγείρει τις έντοκες ψυχές και βέβαια τον νοβαρτιστή. Φρου-φρου-Φρουζή κι αρώµατα.
Ως νοβαρτιστής διαπρέπει τα τελευταία χρόνια, καθώς εκεί βρήκαν δηµιουργική εφαρµογή όλα τα θαυµατουργά ταλέντα και τα άµπρα κατάµπρα που κληρονόµησε από τον µπαµπά του και καλλιέργησε κοντά στον Σαµαρά. Εκανε το σκάνδαλο σκευωρία, τους ενόχους λευκές περιστερές, τους αθώους µαύρα πρόβατα, τους δύσµοιρους εισαγγελείς διαγγελείς του Κακού, τους µάρτυρες ψευδοµάρτυρες. Και τον Βαξεβάνη συµµορίτη και υπόκοσµο. Το τελευταίο ο ίδιος άνθρωπος που είχε κορόνα και καµάρι του τον Φουρθιώτη. Και αποφάσισε, λόγω οικογενειακών διαταραχών και ταραχών, να καταβυθίσει τον Βαξεβάνη από το προτελευταίο σκαλοπάτι, του κίτρινου, βαλτού, άθλιου πιστολέρο του ΣΥΡΙΖΑ, στο τελευταίο σκαλοπάτι. Στον βυθό του βυθού. Στον υπόκοσµο!
Και την πάτησε. ∆ιότι κάποια στιγµή αποφάσισε και η ∆ικαιοσύνη να παίξει τον ρόλο της ∆ικαιοσύνης κι όχι της εταίρας. Ο δικαστής τον ρόλο του δικαστή κι όχι του Αρτέµη Μάτσα. Και πάρ’ τον κάτω τον Κυριάκο. Αθώοι όλοι για σκευωρίες, φρυκτωρίες και άγριες ιστορίες. Αρα ένοχος ο ίδιος, µε όλα τα λιλιά και τα τσουλιά που έκλεισαν για χρόνια την Ελλάδα στο καζίνο του τρόµου µε την επιγραφή «Οποιος µιλάει, αποκαλύπτει, ελέγχει, αντιστέκεται τιµωρείται αυστηρά». Να τον κλαίνε οι ρέγγες τον ∆ικαστικούλη, που καταδίκασε από το βήµα της Βουλής εκείνους που οι αρµόδιοι αθώωσαν. Πολλαπλά δωσίλογος, να κρύβεται τώρα πίσω από τα επικά ψέµατα του απρόσωπου εκπροσώπου και τις κατάρες του διπρόσωπου Λοβέρδου. Μεγάλη αναταραχή, θαυµάσια κατάσταση!
Παίζει βέβαια ακόµη τον ξεπλυµένο εισαγγελέα, αλλά µάπα το χαρµάνι δίχως Βαξεβάνη. Τον έχει πάρει χαµπάρι ένα µεγάλο µέρος του κοινού, ακόµη και οι πιο εύπιστοι, που µέχρι προχτές περίµενε κάτι σε Κολάµπια και τελικά του βγήκε κάτι σε κάµπια. Σκέτη. Που απ’ όπου περνάει αφήνει µια γλοιώδη γραµµή από τοξικά χηµικά. Γυαλιστερή πάντα, προς το χρυσαφί. ∆ύο φορές µπλιαχ και µια ευχή ταιριάζει στην περίπτωση: Αντε να πάµε µε το καλό στις εκλογές, να εισπράξει την αµοιβή των ρόλων του και να τον απολαύσουµε ως έκπτωτο της Novartis. Αµήν και πότε…
