Γράφει ο Σαίξπηρ στον «Τίµωνα τον Αθηναίο»: «Χρυσάφι; Κατακίτρινο, αστραφτερό, πολύτιµο χρυσάφι; Oχι, θεοί, νωθρός δεν είµαι εγώ πιστός! […] Τόσο χρυσάφι θα κάνει άσπρο το µαύρο, άσχηµο τ’ όµορφο, σωστό το λάθος, σπουδαίο το χυδαίο, νέο το παλιό, γενναίο το δειλό… Μα, τι; Αυτό θα σας αρπάξει παπάδες κι υπηρέτες, θα τραβήξει το µαξιλάρι κάτω απ’ τα κεφάλια των καθωσπρέπει ανθρώπων. Αυτός ο κίτρινος σκλάβος φτιάχνει και παύει νόµους, ενόχους αθωώνει, κάνει ευλογία την ευλογιά, παίρνει τους κλέφτες και τους δίνει αξία, υπόληψη και λόγο προεστού». Και παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν τότε µέσα ενηµέρωσης, επικοινωνιολόγοι και δηµοσιογράφοι, λίστες Πέτσα και αγιογράφοι, λες και γράφτηκαν τα λόγια αυτά για τον Μητσοτάκη.
∆ιότι Μητσοτάκης και χρυσάφι είναι κράµα αξεδιάλυτο. Προσοχή όµως! Oχι δικό του χρυσάφι. ∆ικό µας. Υποψιάζεσαι βάσιµα ότι προτού ακόµη µπει στο Μαξίµου είχε εκπονήσει, όπως οι παλιοί πάπες, ένα τιµολόγιο για συγχωροχάρτια µε τις τιµές για την άφεση κάθε αµαρτίας του. Με αποδέκτες τους βαρόνους που κρατούν αιχµάλωτη την ενηµέρωση, προς τέρψη και συµµόρφωση. Υποκλοπές, τόσο. ∆ολοφονίες χαρακτήρα, τόσο. Νεκρό παιδί στον Εβρο, τόσο. Ετσι που η ενηµέρωση καθεστωτικού τύπου να έχει γίνει κολυµπήθρα, καταφύγιο και οχυρό του. Ασυλο κάθε ανοµίας και ασπίδα κάθε παρανοµίας. Ανάλογα µάλιστα µε το αντίτιµο δεν αθωώνουν µόνο τον ένοχο. Ενοχοποιούν και τους κατηγόρους του. Με το αζηµίωτο.
Αυτό του δίνει υπόληψη και λόγο προεστού. Τον οδηγεί στα ξεκούρντιστα που είδαµε προχτές στη συζήτηση για τις «επισυνδέσεις» στη Βουλή. Να λέει ό,τι να ’ναι χωρίς τον φόβο ότι θα τον πάρει µε τη σκούπα η τέταρτη εξουσία. Να τον ρωτούν γιατί παρακολουθούσε τον Ανδρουλάκη και να απαντά ότι… κι εσείς καταπιέζετε τους νέγρους. Να τον στριµώχνουν για τη σχέση του µε τον Κοντολέων και να απαντά µε την παρακολούθηση του Βαρουφάκη από τον Τσίπρα. Κι όταν ο Βαρουφάκης τον διαψεύδει, να τον κάνει τρεις παράδες. Και ο Γεραπετρίτης να επικαλείται τον Τζέφερσον για να δικαιολογήσει την παράσταση του ψέµατος στην οποία πρωταγωνιστεί.
Ο Μητσοτάκης τέτοιος και τόσος είναι. Απεχθάνεται την αλήθεια όσο τον απεχθάνεται κι αυτή. Αυλικοί και αυλοκόλακες, όσα πτυχία και τίτλους κι αν έχουν, κήδεψαν την αξιοπρέπειά τους προτού προσέλθουν στο µεγάλο πάρτι. Εκείνοι όµως, βαρόνοι, επιτελείς και πένες των ΜΜΕ, που προσφέρουν στέγη, τροφή και προστασία µε το αζηµίωτο στην αθλιότητά του, είναι ακόµη χειρότεροι. Η αθλιότητα της πολιτικής όταν συναντά την αθλιότητα της ενηµέρωσης βλάπτει σοβαρά την υγεία της δηµοκρατίας και της χώρας. Θα βλάψει βέβαια και τη δική τους, θα τους πάρει στον λαιµό του κι αυτούς. Να προσέξουµε µόνο µην πάρει κι εµάς…