Πέφτεις_x000D_
σε λάθη, τι έχεις πάθει, λέει το παλιό τραγούδι. Που τώρα τελευταία παίζεται_x000D_
πολύ στην Πειραιώς και στα πέριξ για τον Κυριάκο.
Τίποτε όμως δεν έχει πάθει. Από «λάθη» – σε εισαγωγικά– ουκ ολίγα, βέβαια. Και εναντίον του οχτάωρου έχει μιλήσει και την κοινωνική ανισότητα ως φυσικό φαινόμενο έχει υμνήσει και το ασφαλιστικό Πινοσέτ έχει διαφημίσει. Το τελευταίο του, και εμβληματικό, είναι η αποστροφή που εκδήλωσε στην Κύπρο για το δώρο των Χριστουγέννων. Με αποτέλεσμα να γίνει της κακομοίρας, να δώσει άρον άρον συνέντευξη στην τηλεόραση για να τα μαζέψει, να εξηγεί ότι δεν εννοούσε το δώρο αλλά τα μερίσματα που δίνει εδώ και δύο χρόνια ο Τσίπρας. Αφού πρώτα απέδωσε σε αριστερά fake news τον θόρυβο.
Αυτά. Αλλά όχι, δεν έχει πάθει τίποτε, μια χαρά είναι ο άνθρωπος –τον είδατε με τον αδερφό του τον Βέμπερ πόσο γερμανικά καμάρωνε. Τότε γιατί λέει όσα λέει; Μα γιατί αυτά πιστεύει. Βαθιά, εξ απαλών ονύχων και εξ Αμερικής σπουδών. Ούτε το οχτάωρο συμπαθεί ούτε το καθεστώς προστασίας των εργαζομένων ούτε τους ίδιους τους εργαζόμενους ούτε τους ανέργους –εξού και δεν του αρέσουν τα επιδόματα και τα μερίσματα– ούτε φυσικά τα δώρα. Ενα πράγμα του αρέσει του Κυριάκου: τα κέρδη της ελίτ. Για τα κέρδη αυτά χτυπάει η καρδούλα του και τα κέρδη αυτά έχει στο εικονοστάσι των ιδεών του. Οταν υπάρχουν κέρδη, τότε τρώνε ψωμί και οι εργαζόμενοι. Και δεν χρειάζονται ούτε προστασία ούτε οχτάωρα ούτε άλλα κομμουνιστικά. Αμήν.
Ναι, αλλά άλλα πρέπει να λέει. Αυτά μπορεί να έχει αποφασίσει να τα διαπράξει. Αλλά αν αρχίσει να τα λέει, θα τον πάρουν με τις λεμονόκουπες. Του γράφει λοιπόν ο Θεοδωρικάκος, ως έμπειρος περί τα ταξικά, τις φιλολαϊκές ανοησίες που πρέπει να εκφωνήσει. Και τα εκφωνεί, με ύφος Μητσοτάκη και χαμόγελο Μητσοτάκη. Αλλά ζορίζεται. Ζορίζεται πολύ να χαϊδεύει ντελιβεράδες και να τρέχει μετά για απολύμανση. Ε, αφού ζορίζεται, του φεύγουν πράγματα. Θέλει ο Κυριάκος να κρυφτεί και η μαμά δεν τον αφήνει. Ή, ακόμη καλύτερα, γλώσσα λανθάνουσα την αλήθεια ξεφουρνίζει. Συνεπώς, το περισσότερο για το οποίο θα πρέπει να τον κατηγορήσουμε, μαζί με τους συντρόφους του της λαϊκής Δεξιάς, είναι ότι δεν μπορεί να συγκρατηθεί.
Αν αμφιβάλλετε, προσπαθήστε να θυμηθείτε ένα «λάθος» του υπέρ των εργαζομένων, της κοινωνικής πλειοψηφίας, τον ταλαίπωρων. Δεν πρόκειται να βρείτε. Ούτε στον ύπνο σας δεν θα τον δείτε να διαπράττει τέτοιο ανοσιούργημα. Δεν κάνει λάθη ο κακομοίρης. Κρύβεται, ζορίζεται, του φεύγουν – αυτή είναι η αλληλουχία της προεκλογικής του ρητορείας. Κι όταν του φεύγουν, μυρίζουν άσχημα…