Από τότε που «εφευρέθηκε» η πολιτική και που έσκασε μύτη η πρώτη Δημοκρατία, κάπου δίπλα μας για να μη ξεχνιόμαστε, οι άνθρωποι επιχείρησαν και επιχειρούν ακόμη να αμβλύνουν τις επιπτώσεις της ακόρεστης δίψας της ανθρώπινης φύσης για εξουσία.
Αιώνες τώρα πάνω σε αυτόν τον βασικό καμβά έγιναν πόλεμοι, χύθηκε αίμα, φυλακίστηκαν άνθρωποι, καταστράφηκαν ζωές, δημιουργήθηκαν πολιτικά κόμματα με διαφορετικές εκδοχές και προτάσεις διαχείρισης της κοινωνίας ως οντότητα αλλά αργά και σταθερά η κοινωνία προόδευσε και οι εργαζόμενοι κέρδισαν το δικαίωμα στη δουλειά, την παιδεία, την υγεία, τον βασικό μισθό, την Κυριακάτικη αργία, το οκτάωρο, τις συμβάσεις εργασίας κ.α.
Όλα αυτά δεν έγιναν μόνα τους, δεν έπεσαν από τον ουρανό, κατακτήθηκαν με αγώνες και προσπάθεια. Αγώνες κυρίως των εργαζομένων αλλά και όλων των αστικών πολιτικών κομμάτων που ακόμη κι αν κάποια από αυτά τάχθηκαν στο πλευρό των ισχυρών ουδέποτε αμφισβήτησαν το Κοινωνικό Συμβόλαιο που δεν είναι άλλο από το μπόλιασμα της ανθρώπινης φύσης με την πολύτιμη αίσθηση ότι διάγουμε εν κοινωνία. «Αλλιώς θα γίνουμε ζούγκλα», έλεγαν και λένε ακόμη.
Έπρεπε να φτάσουμε στο όγδοο έτος της μνημονιακής εποχής για να έρθει ένας γνήσιος εκπρόσωπος της οικογενειοκρατίας στη Δεξιά, ο σημερινός πρόεδρός της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης για να μας ενημερώσει ότι όχι μόνο αμφισβητεί αυτό που όλοι παραδεχόμαστε ως κυρίαρχο μοντέλο στις δυτικές κοινωνίες αλλά και πως όσοι επιχείρησαν να αμβλύνουν τις κοινωνικές ανισότητες είναι δικτάτορες και εγκληματίες και ότι ο ίδιος δεν τρέφει ανάλογες αυταπάτες!
Είναι η μεταμοντέρνα εκδοχή της αριστείας. Το πάντρεμα της πολιτικής με τη γκλαμουριά της επωνυμίας. Στη θέση της Πνύκας, οι καμήλες των Καταριανών στην Ψαρού με τον Ρέμο να τραγουδά τον ύμνο της πρώτης διεθνούς των απανταχού νεοφιλελέδων και τον Βαρβιτσιώτη να ανοίγει τη μια Moet μετά την άλλη.
Για τα εμβρόντητα γκαρσόνια τι να γράψω; Αν τους ταιριάζει ο δίσκος καλά κρασιά για τους υπόλοιπους όμως ισχύει εκείνο που έγραφε ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του ότι οι άξιοι άνθρωποι δεν επιδιώκουν την εξουσία, αλλά η πιο μεγάλη τιμωρία τους είναι να τους εξουσιάζει κάποιος κατώτερός τους.
