Το προφίλ ενός εθνικιστή διασκεδαστή που ήθελε να γίνει φιλελέ στιχοπλόκος
«Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος δεν είναι πρωτίστως ποιητής, δεν είναι πρωτίστως δημοσιογράφος. Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είναι σημείο, πρόσωπο που συμπυκνώνει νοήματα, τάσεις και διαθέσεις πέρα από το προσωπικό, σε έναν ρευστό καιρό. Στην εποχή της εικόνας, η αναγνωρισιμότητα μπορεί εύκολα να αντικαταστήσει την ταυτότητα». Θωμάς Τσαλαπάτης (εφημερίδα «Εποχή»).
Θέλω να πω, αναγνώστη, πως έχεις δίκιο να τον αντιπαθείς μέχρι εμετού. Τα χίλια δίκια του κόσμου. Οταν ανοίξει το στόμα του, δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει και η έπαρσή του ξεπερνάει ακόμη και της Σοφία Κόπολα που γυρίζει μπούρδες και τις πουλάει για αριστουργήματα. Είναι ξερόλας, επιδειξίας, φανατισμένος, προκλητικός, επιφανειακός, κυνηγός της διασημότητας, επηρμένος, καραγκιόζης. Τουλάχιστον αυτά είναι τα στοιχεία που ηθελημένα ή όχι προβάλλει στις τηλεοπτικές –και όχι μόνο– εμφανίσεις του. Ε, δεν θες και άλλα. Ή μάλλον και να θέλεις, δεν θα μπορέσεις να ανακαλύψεις εύκολα αυτά που ο ίδιος επιμελώς κρύβει. Και ποια είναι αυτά;
«Ο Μπογδάνος είναι ημιμαθής και γλείφτης»: ακριβώς αυτή ήταν η γνώμη ενός ανθρώπου που τον «ανακάλυψε» και τον προώθησε σε ένα από τα πρώτα μέσα όπου εργάστηκε. Μήπως τώρα αλλάζει η οπτική σου σχετικά με το «φαινόμενο Μπογδάνος»; Θα αναρωτηθείς πώς είναι δυνατόν αυτό το χαλκέντερο πνεύμα διανόησης, αυτός ο γίγαντας της ποιητικής ρίμας, αυτός ο άνθρωπος που την ώρα που απολαμβάνει το αγγλικής έμπνευσης πρωινό του αναδομεί τις βασικές θεωρητικές κατευθύνσεις των εννοιών του χώρου και του χρόνου, ενώ το φλερτ του διανθίζεται από αποσπάσματα του «Ουόλντεν» του Θορό; Κι όμως, ημιμαθής, που έχει καταφέρει να αμπαλάρει τη γνωστική του ανεπάρκεια με ένα χρυσαφένιο χαρτί περιτυλίγματος, με αποτέλεσμα εσύ να εστιάζεις στη λάμψη του χαρτιού και όχι στην ουσία. Ας πούμε ότι είναι η περίπτωση που φόρμα και περιεχόμενο κοντράρονται, αλλά και να το πούμε ο ίδιος δεν θα το καταλάβει (ωστόσο θα κάνει ότι έχει καταλάβει για να μην καταλάβεις εσύ, φίλε τηλεθεατή, ότι δεν έχει καταλάβει). Οταν δε δεν έχει καταλάβει –πράγμα που συμβαίνει συχνότατα– χρησιμοποιεί αδαμαντοποίκιλτα (σε έσκισα, καράφλα) τσιτάτα για να κομπλάρει (όχι τον συνομιλητή του, τον οποίο αντιμετωπίζει πάντα με έπαρση για να καλύψει τη φοβία του) τον βαριόμοιρο (σου δίνω λέξεις, καράφλα, για την επόμενη ποιητική σου συλλογή) τηλεθεατή που απλώς είδε φως και μπήκε και όσο εύκολα μπήκε τόσο εύκολα κατάλαβε ότι έπρεπε να βρει την έξοδο κινδύνου. Ελα μου όμως που η έξοδος κινδύνου είναι καλυμμένη με γλίτσα και ο προαναφερθείς βαριόμοιρος νιώθει και είναι αποκλεισμένος.
Βίος και πολιτεία ενός ασήμαντου ανθρώπου
Σε προειδοποιώ, φίλε αναγνώστη, πως εντός ολίγου θα περάσεις στη ζώνη του αμοραλιστικού λυκόφωτος, εκεί όπου οι έννοιες της αισθητικής και της ηθικής γίνονται χαλάκι για να σκουπίζει ο Μπόγδης τα βρόμικα πατουσάκια του.
Ζώνη του λυκόφωτος, part I:
Η δικαστική υπόθεση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα υπήρξε άκρως αποκαλυπτική για το ποιος είναι στην πραγματικότητα. Παραθέτω το ακριβές απόσπασμα από την εκπομπή του στον Σκάι: «Η μάνα Φύσσα ξέσπασε, πέταξε το μπουκάλι, ο Ρουπακιάς έχει αρχίσει και –πώς να το πω– σε τελείως ανθρώπινο επίπεδο είναι ράκος, δεν αντιδράει πια. Βλέπεις μια μάνα η οποία είναι λυτή και του λέει “δεν θα ησυχάσω άμα δεν σε κρεμάσω”. Καταλαβαίνετε ότι είναι λίγο κάπως». Ξαφνικά ένιωσες το κείμενο να μυρίζει; Μην ανησυχείς. Είναι η αποφορά από τη χημική τουαλέτα του μυαλού και της ψυχής του Μπόγδη, που κάλεσε τους τηλεθεατές να συναισθανθούν το ανθρώπινο δράμα του Ρουπακιά (επαναλαμβάνω για να γίνει κατανοητό, του δολοφόνου, φασίστα Ρουπακιά) όταν αυτός δέχτηκε λεκτική επίθεση στο δικαστήριο από τη «λυτή μάνα Φύσσα». Ηταν η ώρα που έσκασε το αυγό του φιδιού και το φίδι αποδείχτηκε κολοβό, φαλακρό και φιλοναζιστικό. Το άλλο πρόσωπο το φιλελεδισμού; Ή μήπως το πραγματικό πρόσωπο του Μπογδάνου που βγήκε από μέσα έρποντας, αφήνοντας στο διάβα του γλοιώδη υγρά και επιδεικνύοντας το δέρμα του από φιλελέ καθρεφτάκια. Κι εσύ, φίλε αναγνώστη, κοιτούσες τα καθρεφτάκια και έχασες την αβυσσαλέα ψυχή του φιδιού – γιατί και τα φίδια έχουν ψυχή θα σε πληροφορούσε ο καραφλός παντογνώστης Μπογδάνος.
Ζώνη του λυκόφωτος, part II:
Λίγο πριν από το δημοψήφισμα το καλοκαίρι του 2017 ο Μπόγδης έκλαψε! Τα ματάκια του (ε, δεν τα λες και μάτια) είχαν πνιγεί στις λίμνες των δακρύων του καθώς αφηγούνταν το προσωπικό του δράμα και το δράμα της χώρας του στον ελβετικό τηλεοπτικό σταθμό SRF. Ο Ελβετός δημοσιογράφος προλόγισε τη συνέντευξη με την απιθανότητα πως την εκπομπή του Μπόγδη παρακολουθούν 1.000.000 νοματαίοι (μετρά και τα δέντρα· αυτό το λες και εξέλιξη για τους δεξιούς, που κάποτε τα έβαζαν να ψηφίζουν): «Φοβάμαι ότι η κυβέρνηση αυτή (σ.σ.: των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) μπορεί να μετατραπεί σε απολυταρχικό καθεστώς… Είναι πολύ χειρότερα απ’ ό,τι μπορείτε να φανταστείτε». Να φανταστούμε, αστείε, που νομίζεις ότι είσαι αστός, το καθεστώς Πινοτσέτ; Ή σε χαλάει γιατί η σχολή Φρίμαν (όχι του Μόργκαν, αλλά του Φρίμαν του Σικάγου, αυτή, ντε, που συνδυάζει την αυτορρύθμιση της αγοράς με τη φάλαγγα στα μπουντρούμια της ασφάλειας και τις μαζικές δολοφονίες αντικαθεστωτικών) είναι αυτή που κατασκεύασε τη χιλιανή χούντα; Ή μήπως τελικά η Χιλή είναι πολύ μακριά και δεν την έχεις ακούσει καν; Να σε βοηθήσω: στην ίδια ήπειρο με τη Βενεζουέλα είναι, που έχει γίνει viral λελέδικη καραμελίτσα στο στοματάκι σου, τηλεκατευθυνόμενο και αυτοσυγκρουόμενο ιδεολογικό βδέλυγμα (μάζευε λέξεις, Μπόγδη)!
Ζώνη του λυκόφωτος, part III:
«Αφού μεγαλειωδώς γιορτάσουμε το Πολυτεχνείο, θα έχουμε πάντοτε υπόψη μας ότι τα αγνά παιδιά μέσα στο Πολυτεχνείο άνοιξαν τον δρόμο, με τις μεθοδεύσεις της CIA, για να αλλάξει η δικτατορία στην Ελλάδα και να χάσουμε την Κύπρο»: δεν είναι γιορτή, Μπόγδη μου, επέτειος είναι και την τιμούμε. Τιμούμε τους νεκρούς αγωνιστές και δεν τους φορτώνουμε πολιτικά λάθη των δολοφόνων τους για να δουλέψουμε σαν πλυντήριο ιστορικής αφασίας. Κι εδώ δεν είναι η ημιμάθειά σου υπεύθυνη, αλλά η θέση που έχεις, η και καλά αναθεωρητική προσέγγιση στην πρόσφατη ελληνική ιστορία. Στην πραγματικότητα βέβαια και αυτό το κάνεις επιφανειακά, κορφολογώντας από τα αστεία καλυβομαραντζίδικα συμπεράσματα αυτά που καταλαβαίνεις (και είναι πολύ λίγα αυτά που καταλαβαίνεις).
Εβαλες το πλυντήριο λοιπόν και άπλωσες την μπουγάδα – τώρα ανέβα στην ταράτσα να δει και το αφεντικό σου πόσο καθαρό κρατάς το νοικοκυριό του όταν εκείνος κλείνει επικερδή συμβόλαια για το σπιτικό σας. Με αυτά και με άλλα, φίλε αναγνώστη, θα καταλάβεις γιατί ο Μπόγδης χαριεντίστηκε και κωλοτρίφτηκε στον Μιχαλολιάκο όταν του πήρε συνέντευξη και ο φασίστας τον αποδόμησε ενισχύοντας το αλά Ελύτη απόφλεμα: «Αν αποσυνθέσεις τον Μπογδάνο, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια φασιστοκουράδα, μια δηθενιά και το απόλυτο τίποτε. Που σημαίνει: με άλλα τόσα τον ξαναφτιάχνεις» και γιατί ξέπλυνε τον δωσίλογο Τσολάκογλου στην επέτειο της υπογραφής παράδοσης στον γερμανικό στρατό.
Ο Μπόγδης πάει ταράτσα να τον δουν τα αφεντικά του
Και ερχόμαστε στην περίπτωση που οδήγησε ακόμη και τον Σκάι να του δείξει την πόρτα της εξόδου: «Πρώην σύντροφοι του Ελληνα πρωθυπουργού ευθύνονται για την τρομοκρατική επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο» αποφάνθηκε με ύφος χιλίων κουνιστών σανδαλίων ο Μπόγδης και επιτέλους ήρθε η στιγμή να αναλάβει την ευθύνη των λόγων του. Αυτός ανέβηκε ως συνήθως στην ταράτσα φωνάζοντας «αφεντικό, κοίτα, μπορώ και χωρίς χέρια», αλλά να που φύσηξε βαρδάρης και να που ο Μπόγδης βρέθηκε με την αυγοκεφάλα του να δοκιμάζει τις αντοχές του νόμου της βαρύτητας και τη θερμοκρασία της ασφάλτου.
Και όταν ο Κιμπουρόπουλος του έδειξε την πόρτα της εξόδου, άρχισε να ψιθυρίζει κάτι ακατάληπτα για μη χρήση εισαγωγικών στον προφορικό λόγο και στη συνέχεια για το ότι δεν ήταν ανακοίνωση η παπαρολογία του αλλά διατύπωση. Λιποθυμήσαμε! Τι θέλει να πει ο ποιητής; Οτι είναι ηλίθιος ή ότι είναι κατευθυνόμενος ηλίθιος; Επιφυλασσόταν, επιφυλασσόταν, επιφυλασσόταν και να που έσκασε τελικά το πόνημά του που κατά την αντίληψή του αποδεικνύει την αλήθεια των λεγομένων του. Και τι ανακαλύψαμε; Πως αναμάσησε τις αιτιάσεις που χρόνους πολλούς μετά την αρετή που τους είπαν αμαρτία (γουστάρεις, Μπόγδη, λίγο αντεστραμμένο Ελύτη και πάλι;) διασπείρει το μητσοτακικό παρακλάδι της ΝΔ, δίχως ποτέ να αποδείξει τίποτε στο ελάχιστο. Ο Γιώργος Κυρίτσης, ο Νίκος Γιαννόπουλος, η Μάνα Μπαρσέφσκι, ο Αγαπίου, ο Σερίφης, ο Κουφοντίνας, οι Ξηροί ομαδοποιούνται τσουβαληδόν γιατί όλοι γι’ αυτόν (ή μήπως για τα μελλοντικά «αφεντικά» του) είναι ίδιοι. Ενοχος ο δράστης τρομοκρατικής επίθεσης, το ίδιο ένοχος ο πολίτης που δραστηριοποιείται προς την κατεύθυνση της προάσπισης των στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων (διάβασε και κάνα σύγγραμμα της κλασικής φιλεύθερης γραμματείας, φιλελέδικο σύγκαμα). Πυρηνικό βλήμα ο Μπόγδης και τυφλοπόντικας, ούτε καν παπαγαλάκι. Γιατί, Μπόγδη, για να γίνεις παπαγαλάκι πρέπει να ξέρεις να πετάς και όχι να είσαι συνέχεια στο έδαφος να συλλέγεις ό,τι πέφτει από το πιάτο των πρώην και των επόμενων αφεντικών σου.
Κι όπως
κάθομαι στου καραβιού την πλώρη (διαβάζοντας ποίηση Μπογδάνου: «Νέο θάρρος στ’
ωραίο κοσμοσύντριμμα/ Οιμωγές πιο σωστές κι από γέννα») και αφήνω το μαυλιστικό
αεράκι να μου ανακατεύει τα μαλλιά, σκέφτομαι πόσο αναρχικός είμαι ο άθεος. Δυο
τα επίθετα που μου έδωσαν ο πατέρας και η μάνα μου, όσα και τα επίθετα της
Ηριάννας Β.Λ. Σατανική σύμπτωση και σουρεαλισμός αντάμα. «…Eσπευσαν να
υπογράψουν κοινή δήλωση για την Ηριάννα Β.Λ. (δύο επίθετα – χαρακτηριστική
αναρχική επιλογή)» γράφει στο απολογητικό του πόνημα ο Μπογδάνος! Μπόγδα και
δυσωδία παρέα με μαλακία. Αρχίζει το
κυνήγι των μαγισσών των ανθρώπων με τα δύο επίθετα. Καλή αντάμωση στα
γουναράδικα και όχι στα ειδησάδικα, φιλελόφλωρε!
