Είναι υποψήφια στις ευρωεκλογές και_x000D_
είναι μόλις 25 χρόνων – ίσα που έπιασε δηλαδή το ηλικιακό όριο για να κατέβει.
Έχει ενεργό ρόλο στα κοινά καθώς δραστηριοποιείται στον Σύλλογο Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Αχαΐας. Συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και στο ψηφοδέλτιο της Αριστερής Παρέμβασης στη Δυτική Ελλάδα. Η Κωνσταντίνα Θεοχαροπούλου μιλάει στο documentonews.gr για το πώς βλέπει το μέλλον, για να νέα κινήματα στην Ευρώπη όπως αυτό των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία, αλλά και για το φάντασμα της ακροδεξιάς που απειλεί άλλη μία φορά τη γηραιά ήπειρο.
– Είστε μόλις 25 χρόνων, μία από τις νεαρότερες αν όχι η νεαρότερη, και βάζετε υποψηφιότητα για να το Ευρωκοινοβούλιο. Τελικά η πολιτική έχει ηλικία. Τι σας παρακίνησε για να κατεβείτε στην πολιτική;
Η πολιτική όντως δεν έχει ηλικία. Ειδικά για τη νεολαία η οποία μεγαλώνει στην κρίση και βιώνει με τον πιο άσχημο τρόπο τα αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής, η πολιτική θέση είναι μονόδρομος. Προσωπικά, δεν αντιλαμβάνομαι την πολιτική με την παραδοσιακή έννοια. Στρατεύτηκα ως φοιτήτρια στην αντικαπιταλιστική αριστερά και σήμερα ως νέα εργαζόμενη συμμετέχω στο ευρωψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η στράτευση αυτή θεωρώ πως δεν έχει χαρακτηριστικά «επαγγελματικής» πολιτικής καριέρας, αλλά σηματοδοτεί μια στάση ζωής, ότι τα προβλήματα δεν λύνονται με την ανάθεση σε κάποιους ειδικούς, ούτε με την επιλογή του ατομικού δρόμου. Λύνονται μόνο με συλλογικούς αγώνες, σε ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα και την αστική πολιτική.
– Έκθεση της ΓΣΕΕ σημειώνει τη διαρκή αύξηση της ελαστικής εργασίας (54,8% επί του συνόλου των προσλήψεων για το 2018 από 21% το 2009), μεγάλο ποσοστό των οποίων αφορά νέους εργαζόμενους. Εκτιμάτε ότι η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει αυτό το μοντέλο εργασίας;
Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων αποτελεί τη σύγχρονη μάστιγα για τον κόσμο της εργασίας και ειδικά για τους νέους. Είναι προφανές πως αν δεν έχεις μια σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς συνθήκες, αυτό επηρεάζει και την υπόλοιπή σου ζωή. Πόσο εύκολο είναι σήμερα για έναν νέο άνθρωπο να κάνει οικογένεια; Πόσο εύκολα μπορείς να σχεδιάσεις τη ζωή σου όταν δουλεύεις για έξι μήνες, μετά είσαι άνεργος κ.ο.κ.; Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι ξαφνικά η ΕΕ θα ευαισθητοποιηθεί γύρω από αυτό το ζήτημα. Μην ξεχνάμε ότι τέτοιου τύπου εργασιακές σχέσεις δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε χώρες-ατμομηχανές της ΕΕ όπως η Γερμανία (mini jobs). Η μόνη λύση είναι το εργατικό κίνημα σε όλες τις χώρες της ΕΕ να αντεπιτεθεί και να δώσει ξανά μάχες για να κερδίσει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και παράλληλη μείωση του χρόνου εργασίας. Όπως κάποτε κερδήθηκε το οκτάωρο, έτσι και σήμερα οι εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουν για δουλειά και εν τέλει για ζωή με αξιοπρέπεια.
– Τα «κίτρινα γιλέκα» στη Γαλλία είναι μια μορφή αντίδρασης/αντίστασης σε κυβερνητικά μέτρα που δεν έχει πάρει «πολιτικό»/«κομματικό» πρόσημο. Πόσο κοντά ή πόσο μακριά νιώθετε ως νέα από αυτούς;
Τα «κίτρινα γιλέκα» είναι ένα μαζικό κίνημα το οποίο δεν υποχωρεί ούτε μπροστά στις λειψές υποσχέσεις της κυβέρνησης Μακρόν ούτε μπροστά στην εγκληματική καταστολή της αστυνομίας που έχει αποτέλεσμα περισσότερους από δέκα νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Μπορεί να μην ενέχει κάποιον ξεκάθαρο πολιτικό χρωματισμό, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι εντός του κινήματος δεν υπάρχει διαπάλη διαφορετικών απόψεων, πολιτικοποίηση απέναντι στην κυβέρνηση Μακρόν, την ΕΕ κτλ. Σε αυτό το πεδίο και οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις στη Γαλλία δίνουν μάχη για να τροφοδοτήσουν το κίνημα με ανατρεπτικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Από την πλευρά μας ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζουμε ολόψυχα τα «κίτρινα γιλέκα» και τον σκληρό αγώνα που δίνουν. Άλλωστε, τα πραγματικά ανατρεπτικά κινήματα δεν προκύπτουν από κάποια κομματική «συνταγή». Είναι απρόβλεπτα, δυναμικά και μέσα από τη διαπάλη εντός τους μπορούν οι αντικαπιταλιστικές θέσεις να πείθουν και να τους δίνουν κατεύθυνση σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τους θεσμούς του.
– Η ακροδεξιά μοιάζει να προελαύνει στην Ευρώπη με ακροδεξιά – φασιστικά και ρατσιστικά κόμματα όχι μόνο να διεκδικούν παρουσία στα κοινοβούλια αλλά και στις κυβερνήσεις. Τι μπορεί να γίνει για να ανασχεθεί η τάση να επιστρέψει η Ευρώπη στους σκοτεινούς χρόνους του μεσοπολέμου;
Κατ’ αρχάς, αξίζει να σημειωθεί ότι η ΕΕ φέρει πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την άνοδο της ακροδεξιάς. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν από λίγα χρόνια στήριξε την κυβέρνηση της Ουκρανίας, με τη συμμετοχή ανοιχτά φιλοναζιστικών δυνάμεων, καθώς ήθελε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Ταυτόχρονα, η συνεχής αντιδημοκρατική στροφή της ΕΕ τα τελευταία χρόνια (ακύρωση δημοψηφίσματος στην Καταλονία, καταστολή στην Γαλλία, κτλ.), ποιον ευνοεί αν όχι την ακροδεξιά που παραδοσιακά ενσωμάτωνε αυτές τις πρακτικές; Η ακραία ρατσιστική πολιτική της ΕΕ απέναντι στους πρόσφυγες, που από τη μία παίρνει μέρος στους πολέμους που ξεριζώνουν αυτούς τους ανθρώπους από τον τόπο τους και από την άλλη τους πνίγει στη Μεσόγειο, ποιον ευνοεί αν όχι κάθε λογής ρατσιστικές φωνές που θέλουν να πείσουν πως το πρόβλημα είναι οι πρόσφυγες; Άρα το πρώτο βήμα για μια ουσιαστική αντιφασιστική απάντηση είναι η ανατροπή της ΕΕ που με την πολιτική της και τον ρόλο της ενισχύει την άνοδο της ακροδεξιάς.
Ταυτόχρονα, η λύση δεν μπορεί να αναζητηθεί σε δήθεν προοδευτικά μέτωπα, όπως αυτά που περιγράφει ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις της ΕΕ. Ο φασισμός δεν μπορεί να νικηθεί αν δεν συγκρουστείς με το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει. Η ακροδεξιά είναι χρήσιμη για το σύστημα γιατί από τη μία βγαίνει στον δρόμο με τα τάγματα εφόδου για να τρομοκρατήσει όποιον υψώνει φωνή αντίστασης και από την άλλη, είναι χρήσιμη και εντός βουλής ή κυβερνήσεων καθώς βάζει πλάτη σε όλα τα νομοσχέδια που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εφοπλιστών, των επιχειρηματιών, του κεφαλαίου γενικά. Όσο κι αν το παίζουν αντισυστημικοί, έχουν αποδείξει πολλές φορές ότι είναι σάρκα από την σάρκα του συστήματος. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που ενώ τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι η ΧΑ πρόκειται για μια εγκληματική φιλοναζιστική οργάνωση, η δίκη της είναι ένα σίριαλ που παίζεται χρόνια. Χρειάζεται λοιπόν ο λαός και η νεολαία να μπουν στην πρώτη γραμμή του αντιφασιστικού αγώνα. Στις γειτονιές, στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς, ώστε να μην υπάρχει χώρος πουθενά γι’ αυτούς και τη σκοτεινή ιδεολογία τους.