Συγγενείς θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών μιλούν στο Documento για την έρευνα που λιμνάζει και μοιράζονται τις προσδοκίες τους για το νέο έτος: «Γιορτή για εμάς θα είναι η απόδοση δικαιοσύνης…»
Τα φετινά Χριστούγεννα δεν θα είναι τα ίδια για 57 οικογένειες. Ούτε όμως για όλους εμάς• όχι αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη. Εννέα μήνες μετά στεκόμαστε παγωμένοι μπροστά στην τεράστια τραγωδία της 28ης του Φλεβάρη που συντάραξε το πανελλήνιο, όταν 57 ψυχές οδηγήθηκαν στον θάνατο ύστερα από ένα αδιανόητο δυστύχημα που, όπως αποδείχτηκε, ήταν προδιαγεγραμμένο να συμβεί. Οι βεβιασμένες κινήσεις που ακολούθησαν τις έρευνες για τις ευθύνες ανέδιδαν από την αρχή άρωμα συγκάλυψης.
Κάτι που έρχεται να πιστοποιήσει η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, η οποία διερεύνησε τάχιστα την υπόθεση και άσκησε ποινική δίωξη σε βάρος 23 υπόπτων. Αντίθετα, η Oικονομική Eισαγγελία, υπό την εποπτεία του τότε προϊσταμένου Χρήστου Μπαρδάκη, ενώπιον της οποίας είχαν τεθεί τα στοιχεία πολύ προτού συμβεί η ανείπωτη τραγωδία, είχε αρχικά αρχειοθετήσει τη σχετική δικογραφία με τους εγκληματικούς «σκελετούς».
Στον αντίποδα, οι συγγενείς των θυμάτων, ενωμένοι σαν μια γροθιά, παλεύουν για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ανθρωποι από όλη την Ελλάδα έδωσαν ηχηρό παρών δίπλα τους στη συγκέντρωση για τα θύματα των Τεμπών στο Σύνταγμα, την περασμένη Τρίτη, 12/12. Πολλοί από αυτούς μιλώντας στο Documento άνοιξαν την καρδιά τους για όσα βιώνουν και για όσα παλεύουν να καταφέρουν, την ώρα που αντιμετωπίζουν την απόλυτη απαξίωση από το ελληνικό κράτος και τις ελληνικές αρχές.
Διαβάστε επίσης
«Θέλω να δω στο σκαμνί πολιτικά πρόσωπα»
Η Σμαρώ Οικού έχασε τον αδερφό της, τον 28άχρονο Δημήτρη Οικού, μηχανοδηγό, που επέστρεφε στο σπίτι του ως επιβάτης μετά το τέλος της βάρδιάς του. Προσδοκά δικαιοσύνη και σαν ευχή για τον καινούργιο χρόνο θέλει να δει «στο σκαμνί πολιτικά πρόσωπα». Σχετικά με τις έρευνες της Δικαιοσύνης θεωρεί ότι «ύστερα από δέκα μήνες είμαστε πάρα πολύ πίσω όσον αφορά το κομμάτι των ευθυνών. Η ανακριτική διαδικασία προχωράει αργά. Βλέπουμε στο κάδρο των ευθυνών μόνο δύο άτομα, έναν επιθεωρητή και ένα σταθμάρχη. Νιώθουμε πως η Δικαιοσύνη δεν κάνει απρόσκοπτα τη δουλειά της και δέκα μήνες μετά δεν έχει κληθεί ούτε ένα άτομο από την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, από τη ΡΑΣ και από τους υπόλοιπους ιθύνοντες σε απολογία».
Για τις ευθύνες πολιτικών προσώπων θεωρεί ότι «κρύβονται πίσω από την πολιτική τους ασυλία» και εύλογα καλεί «όποιον νομίζει πως είναι αθώος να παραιτηθεί από τη βουλευτική του ασυλία» προσθέτοντας: «Αυτούς τους μήνες γίνανε εγκληματικά λάθη. Πάρθηκαν δείγματα ένα μήνα μετά. Ο χώρος αμέσως μπαζώθηκε. Η απόλυτη αλλοίωση». Σε τρένο η ίδια δεν θα ξαναμπεί, αφού θεωρεί ότι στην Ελλάδα δεν είναι ασφαλές. Επί της ουσίας, μας λέει, «δεν έχει αλλάξει τίποτε».
Οι μέρες είναι γιορτινές, η κατάσταση όμως που βιώνουν στα σπίτια τους «είναι απερίγραπτη». «Δεν μας αφήνουν ούτε να πενθήσουμε. Εχουμε τον νου μας να τρέχουμε στον ανακριτή να ζητάμε πράγματα. Ζητούσαμε να γίνει άρση τηλεφωνικού απορρήτου. Ζητούσαμε το υλικό από τις κάμερες που φόρτωνε την εμπορική αμαξοστοιχία. Οταν το ζήτησε ο ανακριτής ύστερα από τρεις μήνες είχε διαγραφεί, ενώ εμείς το ζητούσαμε από την πρώτη βδομάδα. Αυτά δεν θα έπρεπε να τα κάνουμε εμείς, ούτε η Δικαιοσύνη να επαφίεται στο πόσο δραστήριος είναι ο συγγενής ούτε στο πόσο πολύ θα τρέξει ο θιγμένος» ξεσπά η Σμ. Οικού.
Θυμίζουμε ότι η πολιτεία είχε δεσμευτεί πως θα παράσχει ψυχολογική υποστήριξη στους συγγενείς των θυμάτων. Η Σμ. Οικού και η οικογένειά της ουδέποτε την έλαβαν. «Η ψυχολογική υποστήριξη ήταν ένα πενταψήφιο νούμερο. Ποιος ακριβώς μπορεί να μιλήσει σε ένα τηλέφωνο;» αναρωτιέται και συνεχίζει: «Εχουμε ψυχολογική υποστήριξη την οποία πληρώνουμε μόνοι μας. Μπορώ εγώ να μιλήσω και κάθε φορά να τα λέω σε διαφορετικό άνθρωπο από την αρχή; Αυτός που το σκέφτηκε δεν ξέρει ούτε τι είναι ψυχολογική υποστήριξη».
«Τα παιδιά είχαν γονείς και είναι παρόντες»
Αλλο ένα θύμα εκείνης της νύχτας ήταν ο Βάιος Βλάχος. Ο αδερφός του Βαγγέλης Βλάχος σχολιάζει στο Documento τις εξελίξεις για το πόρισμα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, το οποίο χαρακτηρίζει «ένα καλό πόρισμα, στοιχειοθετημένο με μεγάλη λεπτομέρεια», ενώ για την ελληνική Δικαιοσύνη θεωρεί ότι «κινήθηκε, αλλά προς τα εκεί που ήθελε», δηλαδή «έσπευσε να αθωώσει μέσω της Βουλής τους υπουργούς που πιθανότατα έχουν ευθύνες».
Ερωτώμενος αν πιστεύει ότι τα θύματα θα δικαιωθούν απαντά: «Πλέον όχι. Είμαι εντελώς απογοητευμένος με όσα βλέπω. Κάποια ερωτήματα δεν θα απαντηθούν ποτέ ή δεν θα απαντηθούν όπως πρέπει». Και σχολιάζει: «Ο αδερφός μου ήταν πιθανότατα από τα θύματα που κάηκαν ζωντανά.
Ξέρουμε ότι οι έρευνες δεν έχουν γίνει με τον σωστό τρόπο. Ξέρουμε ότι στοιχεία έχουν καταστραφεί. Δεν έχω καμία ελπίδα ούτε εμπιστοσύνη».
Κάνοντας τον δικό του απολογισμό λέει: «Για εμάς ο χρόνος έχει αλλάξει από την 28η Φεβρουαρίου. Τότε άλλαξαν τα πάντα. Το μόνο που θέλω είναι να μπορέσω να έρθω πάλι στην Ελλάδα, να είμαι με τους γονείς μου. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας αν δεν μάθουμε την αλήθεια. Θα μας τρώει για πάντα αυτό το ζήτημα».
«Δεν τα έκανα για να μου τα σκοτώσουν»
Ο Νίκος Πλακιάς, πατέρας της Θωμαής και της Χρυσής Πλακιά, των δίδυμων κοριτσιών που μαζί με την ξαδέρφη τους Αναστασία Πλακιά έχασαν τη ζωή τους, επισημαίνει στο Documento: «Δεν θέλουμε να περάσει πολύς καιρός για να μην παραγραφούν τα αδικήματα. Να πάμε στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία με μηνύσεις. Καλύτερα να κρατάμε μικρό καλάθι, δεν μπορούμε να βασιζόμαστε μόνο σε ό,τι θα πουν τα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Θεωρώ πως γίνονται άλματα για την υπόθεσή μας. Η εισαγγελία μάς υποσχέθηκε ότι είμαστε προτεραιότητα».
Δικαιοσύνη για την οικογένειά του είναι «να γυρίσουν τα παιδιά μας πίσω. Αυτό δεν γίνεται. Ο σκοπός μου είναι να δείξω στην κοινωνία, στους δικαστές, στους εισαγγελείς, ότι αυτά τα παιδιά είχαν γονείς που είναι παρόντες. Θα τους ενοχλούμε μέχρι το τέλος. Ξέρουμε πως είναι δύσκολο να καθίσουμε κάποιον πολιτικό στο σκαμνί. Θα το προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Δεν θα σταματήσω να τους ενοχλώ. Επεσαν σε λάθος οικογένειες. Δεν τα έφερα σε αυτήν τη ζωή για να μου τα σκοτώσουν».
Κλείνοντας αναφέρει ότι για εκείνους «δεν υπάρχουν πλέον γιορτές». Εύχεται μόνο «να κινηθούν γρήγορα οι ανακριτικές και δικαστικές αρχές και να ξεκινήσουν τα δικαστήρια όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Πρέπει να καταλάβουν οι δικαστές και ο κόσμος ότι για εμάς όλο αυτό είναι πολύ ψυχοφθόρο. Εχουμε τον πόνο μας, έχουμε και τα δικαστικά. Αυτό που μας κρατάει όρθιους είναι πως πρόκειται για δολοφονία. Αν έχανα τα παιδιά μου από ασθένεια ή ατύχημα, δεν θα μπορούσα να ορθοποδήσω, με ξέρω καλά. Ομως εδώ μιλάμε για έγκλημα, μια δολοφονία που έγινε τόσο ξαφνικά. Στο τέλος θα μας κάνουν να νιώσουμε εμείς τύψεις που βάλαμε τα παιδιά μας στο τρένο… αυτό θέλουν να πετύχουν».
«Η Δικαιοσύνη είναι κατευθυνόμενη»
Ο Παύλος Ασλανίδης έχασε τον γιο του, τον Δημήτρη, μόλις 27 ετών. Καταγγέλλει ότι «η Δικαιοσύνη είναι κατευθυνόμενη. Τους διορίζουν και απλώς κοιτάνε την καριέρα τους, τίποτε παραπάνω. Στον Αρειο Πάγο είπαν σε συγγενείς “συνεχίστε τη ζωή σας”. Η Αδειλίνη, η εισαγγελέας του Αρειου Πάγου, όταν της έδειξα τις φωτογραφίες από το Κουλούρι μου απάντησε: “Είναι ένα μικρό ηθικό θέμα” λέγοντάς μου πώς κάνω έτσι. Δεν βγήκε τυχαία Αρειος Πάγος, αφού εκεί παγώνουν όλα. Ολα μπαίνουν στον πάγο».
«Τα παιδιά μας έφυγαν άδικα, δεν προλάβαμε καν να παλέψουμε. Oχι μόνο για τη μνήμη του Δημήτρη αλλά και για όσους χάθηκαν προσδοκάμε να τιμωρηθούν όσο περισσότεροι γίνεται, για το καλό των νέων παιδιών της Ελλάδας. Θέλω να έρθει η νέμεσις, η προσβολή θέλει τιμωρία. Η συγκάλυψη που επιχειρείται δεν έχει προηγούμενο» διαπιστώνει ο Παύλ. Ασλανίδης.
Ο Θοδωρής Ελευθεριάδης έχασε τη μητέρα του Mαρία Εγούτ και το κίνητρό του είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη για τον χαμό της. «Κάναμε ερωτήσεις για το πόσο χώμα μεταφέρθηκε, ποιος έδωσε την εντολή, τι γίνεται με την εμπορική αμαξοστοιχία και δεν παίρνουμε καμία απάντηση. Εχω εμπιστοσύνη, μερικές φορές όμως κλονίζομαι. Θέλω να πιστεύω πως θα κάνουν σωστά τη δουλειά τους» σχολιάζει για τη στάση της Δικαιοσύνης.
Ηδη ο κόσμος γύρω μας έχει μπει σε γιορτινό κλίμα και ο Θοδ. Ελευθεριάδης θυμάται πως «μέρες σαν τις τωρινές θα έφτιαχνα βαλίτσα για Θεσσαλονίκη για να κατέβω να δω τους δικούς μου. Τέτοιες μέρες ήμασταν σε τελείως διαφορετικό κλίμα. Φέτος εκατοντάδες άνθρωποι έφτιαξαν βαλίτσες για να έρθουν αυθημερόν στη συγκέντρωση για τα παιδιά τους στο Σύνταγμα».
Θέλει να γίνει «πλήρης διερεύνηση του εγκλήματος από τις δικαστικές αρχές και από τη Βουλή, απαλλαγμένη από κάθε πολιτική σκοπιμότητα». Κλείνοντας αναφέρει στο Documento για τον Κώστα Καραμανλή του Αχιλλέα: «Ακόμη κι αν δεν κινηθούν τα γρανάζια του συστήματος για να μπει στη φυλακή, εγώ θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να μη γίνει ποτέ αυτός που πίστευε ότι θα γίνει».
Η Δέσποινα Γκανίδου έχασε τον 22άχρονο γιο της Γιώργο Παπάζογλου και δεν αντέχει να σκέφτεται ότι «το δυστύχημα είναι ένα ανθρώπινο λάθος», όπως λεγόταν για καιρό από πολιτικά πρόσωπα και μη. Οι γιορτές για εκείνη και την οικογένειά της «θα είναι πάρα πολύ δύσκολες». Απευθύνοντας ερώτηση στον πρωθυπουργό λέει: «Αν είχε ολοκληρωθεί η σύμβαση 717, θα είχε συμβεί η τραγωδία;».
Επισημαίνει ότι «το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει είναι τι προκάλεσε την έκρηξη και τη φωτιά» και αναρωτιέται: «Το βιαστικό μπάζωμα του χώρου είχε αποτέλεσμα την αλλοίωση των στοιχείων. Θα στραφεί η έρευνα στο αν και τι μετέφερε ίσως παράνομα η εμπορική αμαξοστοιχία;».
«Νιώσαμε την ανάγκη να είμαστε εκεί»
Η 18άχρονη Ιωάννα Σκόρδου δεν είχε κανέναν στο τρένο, όμως βρέθηκε με την παρέα της στη συγκέντρωση για τα θύματα των Τεμπών στο Σύνταγμα επειδή ήθελε να συμπαρασταθεί στους συγγενείς. «Θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας στη θέση τους. Νιώσαμε την ανάγκη να είμαστε εκεί» λέει στο Documento και περιγράφει την «πολύ δύσκολη στιγμή» που συνομίλησε με μια μάνα που έχασε τα παιδιά της. «Δεν ξέρω πώς η γυναίκα μπορούσε να χαμογελάει και να μας εύχεται τα καλύτερα. Εχουμε την τύχη που δεν θα έχουν τα παιδιά της» λέει και συμπληρώνει: «Η γυναίκα έχει περάσει πολύ δύσκολες μέρες αλλά μπορεί και χαμογελάει. Δεν ξέρω πώς το κάνει».
Μία ακόμη 20άχρονη, η Ειρήνη Κάρλου, εξομολογείται ότι νιώθει θυμό. Συγκινημένη παραδέχεται ότι «δεν θα υπάρξει δικαιοσύνη αλλά νιώθω χρέος. Εχω την αίσθηση πως έχασα κι εγώ αδέρφια, σαν να τα ήξερα αυτά τα παιδιά, σαν να έχω χάσει φίλους και συμφοιτητές».
Μιλώντας με πλήρη συναίσθηση και σιγουριά, εκφράζει θαυμασμό για τους γονείς και τους συγγενείς όλων των θυμάτων που «δεν θα φέρουν τα παιδιά τους πίσω, δεν θα λυτρωθούν» αλλά «παλεύουν για να μην ξανατύχει κάτι τέτοιο. Τους νιώθω δικούς μου ανθρώπους» εξομολογείται η Ειρ. Κάρλου. Πολλές φορές νιώθει ότι η γενιά της δεν έχει καμία ελπίδα. «Αυτό που απαιτούμε σαν γενιά είναι να μην απαξιώνεται η ζωή μας, το βασικότερο αγαθό» καταλήγει.
