Στην «Paranoia» του Γκι ντε Μοπασάν ο Νικόλας Βαγιονάκης επιτελεί έναν υποκριτικό άθλο.
Το σταδιακό πέρασμα στην τρέλα έχει την αναπότρεπτη ισχύ μιας διαρκώς εντεινόμενης σεισμικής ακολουθίας και η συντριπτική του διάσταση μπορεί να συγκριθεί μόνο με έναν εκτυφλωτικό έρωτα που ανθίζει στα κράσπεδα του θανάτου. Η οδύνη αυτού του περάσματος συναρτάται με τη διάρκειά του, γιατί ο άνθρωπος δεν λύνει μεμιάς τους κάβους που τον συνδέουν με την τρέχουσα πραγματικότητα. Η τρεμάμενη διεκπεραίωσή του στην αντίπερα όχθη γίνεται από μια ετοιμόρροπη γέφυρα ή πάνω σε μια βάρκα που ο πάντοτε διστακτικός κωπηλάτης την πάει δύο μέτρα εμπρός και ένα πίσω.
Η αίσθηση του ανθρώπου που λάμνει προς το αναπόφευκτο αν και παράλληλα τραβάει ανάποδο κουπί είναι διαρκώς παρούσα στο έργο του Γκι ντε Μοπασάν και ο Νικόλας Βαγιονάκης στη δική του σκηνοθετική και ερμηνευτική προσέγγιση δεν χάνει ούτε για μία στιγμή το νήμα αυτής της τόσο σπαρακτικής ανακολουθίας. Ο Γάλλος συγγραφέας περιέγραψε την αργή καταβύθισή του στον κόσμο της τρέλας την εποχή που είχε προσβληθεί από σύφιλη και παρακολουθούσε με συνεχώς αυξανόμενο άγχος ότι, πέραν των άλλων επώδυνων σωματικών συμπτωμάτων της τότε ανίατης ασθένειάς του, γλιστρούσε κάθε μέρα και περισσότερο σε μία παραισθησιακή δίνη. Ο Βαγιονάκης από την πλευρά του εμφανίστηκε μελετημένος επί σκηνής και προφανώς πήρε υπόψη του τη διαδρομή πολλών μεγάλων συγγραφέων, από τον Χέλντερλιν έως τον Βιζυηνό, που διάβηκαν το κρίσιμο όριο μεταξύ της κοινώς αποδεκτής λογικής και των άκρως ψευδαισθησιακών της παραφυάδων. Το κείμενο του Μοπασάν δεν έχει την υψιπετή γλώσσα του Νίτσε λίγο πριν πέσει στα δίχτυα της παραφροσύνης ούτε τη σαρκαστική χροιά του Γκόγκολ στο «Ημερολόγιο ενός τρελού», γι’ αυτό και ο ταλαντούχος ηθοποιός αξιοποιεί το συγκριτικό του πλεονέκτημα που δεν είναι άλλο από τη σφοδρή καταγγελία των αυταπατών του γαλλικού Διαφωτισμού.
Ελίσσεται λοιπόν και υποστρέφει με επιδέξιο υποκριτικό βήμα στην άλλοτε πλάγια και άλλοτε ευθεία αμφισβήτηση της λογικής συνοχής των αισθήσεών μας και μεταφράζει τα αγωνιώδη και βαθμιαία παροξυνόμενα οράματα του πάσχοντος συγγραφέα στην αμεσότητα της αντίστοιχης σωματικής γλώσσας. Για την απόδοση των εσωτερικών διακυμάνσεων του ήρωά του στην εξωτερική τους εκδήλωση επιστρατεύει μια πλουσιότατη γκάμα περιδεών κινήσεων, πολυσήμαντων σκιρτημάτων και οριακά ανεπίδοτων μορφασμών, επιτελώντας έναν άθλο ακροβατικής αντοχής και προσβεβλημένης ευαισθησίας που δεν αφήνει ασυγκίνητο κανέναν θεατή.
ΙΝFO
Θέατρο Μικρός Κεραμεικός. Κάθε Σάββατο 21.30 & Κυριακή 18.30
