Η παράσταση «Κλίμακα» παίχτηκε στη σκάλα του ιστορικού ξενοδοχείου Μπάγκειον στην Ομόνοια.
Η Κλίμακα της Έλιας Βεργανελάκη, μία εμπνευσμένη κινησιολογική περφόμανς για την ψυχική προβολή του Εγώ, έχει διαγράψει ήδη μία αξιοσημείωτη διαδρομή. Πρωτοπαίχτηκε το 2017 στη σκάλα της Δημοτικής Πινακοθήκης Χανίων, ανέβηκε τα σκαλιά του Μεγάρου Ησαΐα πέρυσι και τώρα είχαμε την ευκαιρία να τη δούμε στη σκάλα του ιστορικού ξενοδοχείου Μπάγκειον. Η παράσταση προσαρμόζεται στην ιδιαιτερότητα κάθε σκάλας και οι κεραίες της ανταποκρίνονται στην αρχιτεκτονική αισθητική των επιβλητικών μεγάρων όπου φιλοξενείται.
Η μυθολογία της κλίμακας έχει φυσικά βαθύριζη παράδοση και στη μεταφορική της διάσταση φτάνει ως τη λογοτεχνική Ανάβαση του Σαιν Τζων Περς ή στην ανορθόδοξη εικαστική της απεικόνισή από τον Έσερ. Συνδέεται με την πορεία της αυτοπραγμάτωσης και το σκεπτικό της ανωφερούς ή κατωφερούς οδού που ακολουθεί η συνείδηση ενός εκάστου. Οδός άνω κάτω μία, λέει επιγραμματικά ο Ηράκλειτος και σίγουρα η σκάλα είναι η έσχατη δοκιμασία κάθε προσωπικής οδού. Στον Κάφκα υπάρχει μία Πύλη για τον καθένα και από τον ίδιο εξαρτάται αν θα την διαβεί ή όχι. Από μία παρόμοια απόφαση εξαρτάται και η ανέλιξη στη συνειδησιακή μας κλίμακα. Όταν ανεβαίνεις τα σκαλιά της επιτυχίας, λέει ο Κούντερα, να χαιρετάς τους κατερχόμενους γιατί μπορεί να τους συναντήσεις ανερχόμενους όταν κατεβαίνεις εσύ.
Η Κλίμακα της Βεργανελάκη έχει ως συνοδό υπόκρουση ένα κείμενο που προέκυψε ως συρραφή αποσπασμάτων από Το Νόημα της Μαρίας Λαϊνά και υπογραμμίζεται από την πολύτροπη μουσική σύνθεση που κατάφερε να δημιουργήσει με το ηλεκτρικό λαούτο του ο Δημήτρη Σιδερής. Το κείμενο αναφέρεται στην κωμική προσπάθεια του Ενός να υψωθεί πάνω από τους άλλους και στα συντριπτικά της αποτελέσματα. Η ηθοποιός όμως, κινούμενη στα ρυθμικά μοτίβα της Μαρίας Μεντέζ και ντυμένη με το διαχρονικό κοστούμι του Λευτέρη Χουδαλάκη, επέμεινε περισσότερο στη δραματική ένταση παρά στη γελοία έκβαση του ατελέσφορου αγώνα. Επιλογή που αποδείχτηκε εύστοχη καθώς υποστηρίχτηκε από τη σολιστική δεξιοτεχνία της Βεργανελάκη και την ακάματη πλαστική της χάρη, που κράτησαν τους θεατές σε αδιάκοπη (και κάποτε εναγώνια) εγρήγορση.
Η περφόμανς επιτελέστησε σε λίγες βραδιές και για περιορισμένο αριθμό θεατών. Επειδή όμως οι σκάλες είναι άφθονες και τα σκαλιά τους αμέτρητα ελπίζουμε η ανα-κατά-βασή της να συνεχιστεί.
Λίγα λόγια για την Έλια Βεργανελάκη
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά της Κρήτης. Το 2013 πήρε Υποτροφία στην Ακαδημία Τεχνών του Βερολίνου (Akademie der Kuenste Berlin) ως ηθοποιός και συνθέτις, όπου παρουσίασε μετά από ένα έτος έρευνας και προβών, το έργο “Ζητείται Άνθρωπος. Από το 2014 που επέστρεψε στην Ελλάδα, έχει συνεργαστεί με το φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης και με τους Γιάννη Καραχισαρίδη Volker Ludwig, Μιχαήλ Μαρμαρινό, Στέλιο Παυλίδη, Μαρία Μεντέζ, κ.ά. Το 2014 συνεργάστηκε με την Marina Abramovic ως performer στο πρότζεκτ “Schwindel der Wirklichkeit-Doppelprojektionen” στην Ακαδημία Τεχνών του Βερολίνου (Junge Akademie).Τον χειμώνα που μας πέρασε υποδύθηκε στην Αθήνα την Κατερίνα Γώγου στην παράσταση “Κατερίνα Γώγου, το γαμώτο που δεν έζησα”, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Ζαφείρη. Έχει συνθέσει μουσική για αρκετές παραστάσεις και 2 ταινίε. Στην αρχή της πανδημίας έγινε ευρέως γνωστή για το βίντεο-μανιφέστο “ο καλλιτέχνης δεν είναι άνθρωπος”.