Εγγύτητα και απόσταση: οι νέες επιταγές είναι εφιαλτικές
Kατοικώ στο Τρεβίλιο στην περιφέρεια του Μπέργκαµο, την περιοχή που χτυπήθηκε περισσότερο στην Ιταλία του βορρά από την επιδηµία του κορονοϊού. Ανάµεσα στο Μιλάνο και την Μπρέσια εδώ στην περιοχή του Μπέργκαµο άνοιξε µια φοβερή πληγή ήδη από τα τέλη του Φεβρουαρίου. Μια πληγή που συνεχίζει να γεννά πόνο και να µατώνει, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει η τοπική κοινότητα. Ηδη από τις προηγούµενες µέρες η συζήτηση κάνει λόγο για χιλιάδες κρούσµατα και πάνω από 2.000 νεκρούς. Αυτά βέβαια είναι τα επίσηµα νούµερα που ίσως απέχουν κάπως από την πραγµατικότητα.
Στην Ιταλία η θνησιµότητα είναι υψηλή και µεγάλο µέρος της σηµειώνεται στην περιοχή όπου κατοικώ και γενικότερα στη Λοµβαρδία. Πολλοί από εµάς νοµίζω είδαµε τα φορτηγά του στρατού που µετέφεραν δεκάδες φέρετρα γιατί «δεν υπήρχε χώρος» για τόσους νεκρούς, όποτε δεν µπορούσε να αναλάβει κανείς (εκτός από τον στρατό) την ταφή τους. Η σκηνή αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές τις τελευταίες ηµέρες.
Ο θάνατος πλέον µας αγγίζει όλους. Σαν να βρίσκεται ακριβώς έξω από την πόρτα µας, δίπλα στον καθένα, σε κάθε οικογένεια και αυτό µας φοβίζει. Η εγγύτητα και η απόσταση είναι λέξεις που µπήκαν βίαια στο καθηµερινό λεξιλόγιό µας και στην ψυχοσύνθεσή µας. Εννοιες που ίσως γίνουν εργαλείο επιβολής ακραίων µέτρων και κοινωνικού ελέγχου, περιορισµού και εξαναγκασµού. Η σχετική εκστρατεία ευαισθητοποίησης της ιταλικής κοινής γνώµης ονοµάζεται «Ενωµένοι αλλά σε απόσταση». Ενα παράδοξο λεκτικό σχήµα: κοντά ο ένας στον άλλο αλλά και µακριά.
Τα µέτρα που η πολιτεία πήρε φαίνεται να αποδίδουν, όµως µε ποιο κόστος; Μια παγκόσµια άσκηση υποµονής, ένα πείραµα σε τεράστια κλίµακα για όλους µας. Και βέβαια είναι ακόµη πιο δύσκολο να βιώνεις την απαγόρευση σε συνδυασµό µε την εσωτερική µοναξιά. Να πρέπει να έρχεσαι αντιµέτωπος µε τον εαυτό σου υποχρεωτικά και όχι από επιλογή.
Μένουµε σπίτι λοιπόν και εργαζόµαστε από εκεί. Προσωπικά εργάζοµαι στο Πανεπιστήµιο του Μπέργκαµο ως καθηγητής και αυτό µου εξασφαλίζει µισθό αλλά και απασχόληση έστω και από το σπίτι. Τι γίνεται όµως µε χιλιάδες άλλους συµπολίτες µου; ∆εν µπορεί κανείς να µη σκεφτεί τι θα συµβεί στην οικονοµία και τη ζωή όλων µας. Ο φόβος, η ανασφάλεια, η απελπισία µάς κυριεύουν. Οσο κι αν οι Ιταλοί και ειδικά οι κάτοικοι του Μπέργκαµο φηµιζόµαστε για την επιµονή και την ξεροκεφαλιά µας, η κατάσταση αυτή και ιδιαίτερα ό,τι µας περιµένει µετά δεν µπορεί να µη µας ανησυχούν και να µη µας φοβίζουν. Ισως αυτό είναι που προσπαθεί να πετύχει το παγκόσµιο πείραµα που ζούµε.
Στις 12 Απρίλιου έκλεισα τα 44 χρόνια µου. Πέρασα τα γενέθλιά µου σπίτι χωρίς φίλους και επισκέψεις, µε µόνη συντροφιά την ελπίδα και την επιµονή για να ζήσω.
Ο Κριστιάνο Πολέτι είναι υπεύθυνος Τύπου Πανεπιστημίου του Μπέργκαμο και ποιητής
