Ο Κρίστιαν Γκολομέεβ δεν θέλει να μιλήσει άλλο για τα βάσανα που πέρασε μικρός. Η μητέρα του πήγε να γεννήσει στη Βουλγαρία «για καλύτερα» αλλά πέθανε πάνω στον τοκετό, ο πατέρας του μεγάλωσε δύο γιους μόνος στην Κρήτη πριν ξαναπαντρευτεί αλλά νικήθηκε από τον καρκίνο το 2010, αλλά ως εδώ και μη παρέκει.
«Όλοι έκαναν την ιστορία μου δακρύβρεχτη επικεφαλίδα, ενώ αρκούσαν 1-2 αναφορές. Δεν μου αρέσει αυτό, θέλω να με δεχθείτε ως αθλητή». Του υποσχεθήκαμε αυτό ακριβώς και του παραχωρήσαμε το βήμα, για μία αποκλειστική συνέντευξη λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο για τις ΗΠΑ. Ο 26χρονος Κρίστιαν Γκολομέεβ δεν είναι παιδί από ριάλιτι, αλλά δευτεραθλητής Κόσμου και Ευρώπης στα 50μ ελεύθερο, ο δεύτερος γρηγορότερος κολυμβητής στην υφήλιο. Και με ένα χαμόγελο, που φωτίζει την πισίνα και τον κάνει να μοιάζει έφηβος.
-Έμαθα ότι οι συνθήκες προπόνησης στο Παπαστράτειο δεν είναι ακριβώς ιδανικές.
Αναγκάζομαι να κολυμπάω στην ίδια διαδρομή με αρκετά παιδιά, μικρά και μεγάλα. Δεν έχω καν μία διαδρομή για την άνεσή μου. Συχνά τον χειμώνα το νερό είναι κρύο, οπότε στα διαστήματα που ξεκουράζομαι ανάμεσα στα σπριντ μπλαβιάζω και τρέμω. Βατήρες εκκίνησης διεθνών προδιαγραφών δεν υπάρχουν πουθενά, παρά μόνο στα Ιλίσια. Περισσότερο όμως με ενοχλεί το ότι δεν υπάρχουν άλλοι κολυμβητές ανάλογου επιπέδου, ώστε να τραβάει ο ένας τον άλλον, για να ξεπερνάμε τον εαυτό μας.
-Εάν είχες όλες τις ανέσεις, θα ήσουν ήδη πρώτος στον κόσμο.
Περνάει και από το δικό μου μυαλό αυτό. Θα γίνει, όμως. Θα τα φτιάξουμε όλα! Απλά μπορούσε να συμβεί νωρίτερα…
-Οι Ολυμπιακοί Αγωνες του Τόκιο ολοκληρώνονται στις 9 Αυγούστου 2020. Πού θα βρίσκεσαι σε έναν χρόνο από σήμερα;
Εξαρτάται από το αποτέλεσμα! Ελπίζω σε διακοπές, σε κάποιον ονειρεμένο τόπο. Η χρονιά που έρχεται θα είναι η πιο καταπιεστική. Αλλά πιστεύω ότι θα κυλήσει μια χαρά.
-Τι είδους προπόνηση χρειάζεται κάποιος για μία κούρσα που διαρκεί λιγότερο από 25 δευτερόλεπτα;
Στα παιχνίδια του μυαλού. Πρέπει αρχικά να οπτικοποιήσω με τν εγκέφαλό μου την τέλεια κούρσα, χεριά με τη χεριά. Είναι άτιμο αγώνισμα, τα 50μ ελεύθερο. Μπορεί στην προπόνηση να λες ότι πας για μετάλλιο, αλλά λίγο παραπανίσιο άγχος ή ένα μικρό λαθάκι σε αφήνει εκτός τελικού. Πρέπει να γίνουν όλα τέλεια. Η πίεση φέρνει λάθη και σε τελειώνει.
-Οπότε, το παιχνίδι παίζεται και στο προθερμαντήριο.
Ναι, με τις ματιές. Ορισμένοι κολυμβητές είναι πολύ εκδηλωτικοί, θέλουν να τους δεις. Ή να σε ψαρώσουν με τα βλέμματα. Ο Βραζιλιάνος με τον οποίο μοιράστηκα το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο είναι τέτοια περίπτωση. Φωνάζει, κάνει, χτυπιέται, προκαλεί. Μπορώ και εγώ να παίξω αυτό το παιχνίδι με τα μάτια, αλλά όχι, δεν το ‘χω.
-Ποιος κερδίζει, λοιπόν, στα 50μ ελεύθερο;
Όποιος είναι πιο ανθεκτικός πνευματικά. Ψύχραιμος και ήρεμος. Πριν την εκκίνηση, νομίζεις ότι η καρδιά πάει να σπάσει. Ντουπ-ντουπ-ντουπ! Εκεί μπορεί να χάσεις τον έλεγχο. Πρέπει να κοιτάζεις μόνο το νερό. Τίποτε άλλο. Ούτε την εξέδρα. Εγώ δεν βλέπω κανέναν, σαν να μην υπάρχει ψυχή στις εξέδρες.
-Τα 50μ ελεύθερο είναι το τέλειο αγώνισμα της κολύμβησης; Όπως τα 100μ στον στίβο;
Ναι! Το τέλειο αγώνισμα. Αλλά το θεωρώ πολύ δυσκολότερο απ’ ό,τι τα 100μ του στίβου. Εδώ υπάρχει περισσότερη λεπτομέρεια. Ας μ ξεχνάμε, ότι το νερό είναι ξένο στοιχείο για τον άνθρωπο. Όταν πέφτεις στο νερό, πρέπει να γίνεσαι σαν το ψάρι. Στα λόγια βέβαια είναι εύκολο…
-Το σκουφάκι και τα γυαλιά είναι ωραίο καμουφλάζ. Σε αναγνωρίζει ο κόσμος στον δρόμο;
Συνήθως όχι, αν και τελευταία κάποιοι με αναγνωρίζουν. Εγώ είμαι χαμηλού προφίλ και προτιμώ να μη με ξέρει κανένας. Ναι, όπως ο Διαμαντίδης στο μπάσκετ!
-Είσαι σκληρός χαρακτήρας; Για κανέναν δεν είναι εύκολο, να ζήσει χωρίς μητέρα και να χάσει και τον πατέρα του στα 17, σε ξένο τόπο μάλιστα.
Ναι, είμαι σκληρό παιδί. Η ζωή με έκανε έτσι. Δεν ξέρω για τι έχω τόσες συμπάθειες, ίσως εξαιτίας του χαρακτήρα μου. Στην Κρήτη που μεγάλωσα μέχρι τα 17 μου ήμουν πολύ αγαπητός και παντού έχω καλούς φίλους και ανθρώπους που με στηρίζουν. Και ας είναι λίγο σκληροί και αγριοι οι Κρητικοί. Μάλλον είμαι καλό παιδί!
-Λένε όμως, ότι τα καλά παιδια τερματίζουν τελευταία.
Πότε πότε σκέφτομαι ότι ίσως πρέπει να γίνω πιο κακός. Αλλά δεν μου βγαίνει…
-Είπες ποτέ «τα παρατάω»; Η ζωή θα ήταν δύσκολη, μετά τον θάνατο του πατέρα σου.
Όχι, ποτέ. Ίσως με βοήθησε ο ερχομός μου στην Αθήνα, το 2010. Αλλιώς μπορεί να μην ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα. Ήξερα, όμως, ότι ήμουν γεννημένος για το κολύμπι. Καταλάβαινα ότι ήταν το μέλλον μου ήταν στην πισίνα. Ότι είχα πολλά να δώσω. Από 5 χρονών είμαι στα νερό. Το αγαπώ και είναι η ζωή μου. Δεν θα μπορούσα να ζήσω στο βουνό. Ακόμα και στις διακοπές μου, θάλασσα θέλω να βλέπω.
-Ο πατέρας σου ήταν καλύτερος κολυμβητής από εσένα;
Όπως αποδείχθηκε, όχι! Για την εποχή του, όμως, ήταν πολύ καλός. Σπρίντερ, όπως εγώ. Μικρός δεν έδειχνα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά εκείνος με πίστευε. Ήμουν λίγο χαβαλές και ΄θελα να παίζω με τους φίλους μου, αλλά ο πατέρας μου με ήθελε πιο σοβαρό. Γι’ αυτό και έλεγε ότι δεν με πίστευε, για να με τσιγκλίζει. Είχε ίδιο σωματότυπο με τον δικό μου. Ψηλός, αδύνατος, ελαφρύς. Μάλλον πήρα το dna του! Είμαι 2μ03 και δεν ψηλώνω πια. Τέλος, πιάσαμε ταβάνι!
-Στην Ελλάδα, οι ψηλοί παίζουν μπάσκετ.
Και εμένα με ρωτάνε συχνά. Ξέρω από μπάσκετ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι καλός. Έχω το ταλέντο να προσαρμόζομαι σε όλα τα αθλήματα, ίσως επειδή είμαι πολύ ανταγωνιστικός. Αυτό το γνώρισμα το είχα από μικρός. Θέλω να κερδίζω σε όλα.
-Μετά τους Αγώνες του Λονδίνου το 2012 έφυγες με υποτροφία για τις ΗΠΑ.
Ωραία η Αμερική για να ζεις! Βέβαια στην Αλαμπάμα ο κόσμος είναι λίγο rednecks (σ.σ.: άξεστοι, «βλάχοι»). Τον Σεπτέμβριο όμως θα εγκατασταθούμε με τη σύζυγό μου στο Σαν Ντιέγκο, όπου θα προετοιμαστώ για το Τόκυο. Μακάρι να μπορούσα να πάρω τον προποντή μου μαζί, αλλά θα μιλάμε συνεχώς. Εκεί δεν θα μου λείψει τίποτε. Θα έχω βατήρες, διαδρομές, γυμναστήριο, αποθεραπεία, συναθλητές, όλα.
-Ο Ντρέσελ, που σε νίκησε στο Παγκόσμιο και πήρε 7 χρυσά, πώς σου φάνηκε;
Είχε δέκα άτομα να τον ακολουθούν παντού. Στην πισίνα είχε τρία άτομα ξοπίσω του. Του κρατούσαν την τσάντα, όλα ήταν στην πέννα. Στο εστιατόριο των αθλητών δεν τον είδαμε ούτε μία φορά! Μάλλον του πήγαιναν το φαγητό στο δωμάτιο και ίσως να του έκαναν και αέρα για να μη ζεσταίνεται. Ελπίζω ότι θα κάνει τη διαφορά και για εμένα, να προπονηθώ για έναν χρόνο με τέτοιες προδιαγραφές.
-Πάντοτε ήθελες να έχεις ανθρώπους δίπλα σου, για να σε στηρίζουν. Θα ήταν δύσκολο βήμα, ο ξενιτεμός.
Ο προπονητής μου και ο θείος μου με παρότρυναν. «Πήγαινε», μου είπαν. Εγώ και ήθελα και δεν ήθελα. Δυσκολευόμουν να τα αφήσω όλα πίσω μου και να φυγω μόνος στην Αμερική. Τελικά πήγα και μάλιστα εκεί γνώρισα τη μετέπειτα σύζυγό μου. Δεν σκόπευα να φτάσω 40 χρονών για να παντρευτώ. Λένε ότι οι δυσκολίες βοηθούν. Ποτέ δεν σκέφτομαι πολύ το μέλλον . Ζω για το τώρα, για την επόμενη στιγμή.
-Πλέον φορτώνεσαι στους ώμους σου ένα «πρέπει», μία ευθύνη για διακρίσεις.
Όχι, δεν το αισθάνομαι έτσι. Μου ανοίγουν την όρεξη οι επιτυχίες, αφού βλέπω την επιβράβευση των κόπων μου. Θέλω να δουλέψω κι άλλο, να πετύχω περισσότερα. Να γίνει η ζωή μου όπως την έχω σχεδιάσει.
-Όπως η κούρσα που σου χάρισε το μετάλλιο στην Κορέα.
Ναι, ήταν ένα 50άρι χωρίς λάθη. Μου βγήκε η κούρσα όπως την ήθελα. Στους προηγούμενους γύρους ήμουν αγχωμένος, αλλά στον τελικό εμφανίστηκα διαφορετικός. Πιο ήρεμος.
-Θα σε βοήθησε, η εμπειρία που στο μεταξύ απέκτησες.
Οι μακρινές αποστολές είναι ένα θέμα. Στο Ρίο πήγαμε 25 μέρες πριν και κάθε μέρα είχαμε την ίδια ρουτίνα. Σιγά σιγά κουράζεσαι, ατονείς. Αρχικά αισθανόμουν τέλεια, αλλά όταν ήρθε η ώρα για το 50άρι δεν ήμουν ο εαυτός μου. Τώρα, στην Κορέα, το χειριστήκαμε διαφορετικά και ήμουν διαρκώς σε εγρήγορση. Χρειάζεται βέβαια εγκλιματισμός, δεν μπορείς να φτάσεις την τελευταία στιγμή.
-Ήσουν πολύ συγκρατημένος στο τέλος της κούρσας, παρά τον θρίαμβο.
Αντιδρώ σε όλα με τον ίδιο τρόπο, ναι. Μου το λέει και ο προπονητής μου, ότι κρατάω μία απόσταση. Μέσα μου βέβαια πετάω από χαρά. Αλλά δεν θα το δείξω. Ούτε προσέχω πολύ τα μετάλλια, τα έχει στολίσει ο θείος μου στο σπίτι του, εδώ στην Αθήνα, μαζί με τα αντίστοιχα του πατέρα μου…
-Τι θα ήθελες να αλλάξεις, στον χαρακτήρα σου;
Ίσως να γίνω λίγο πιο ανοιχτός. Η ζωή με έκανε κλειστό, έτσι μεγάλωσα. Χρειάζομαι χρόνο για να εμπιστευτώ έναν άγνωστο. Και ο πατέρας μου έτσι ήταν, μαζεμένος. Ίσως είναι κάποιου είδους άμυνα. Δεν έχει σχέση πάντως με το ότι μεγάλωσα σε ξένο τόπο. Ποτέ δεν αντιμετώπισα τέτοια προβλήματα στην Ελλάδα. Το σημαντικότερο προτέρημά μου είναι ότι δεν επηρεάζομαι από κάτι που θα ακούσω ή θα διαβάσω.
-Τι μπορεί να σε κάνει να γελάσεις πολύ;
Απλά πράγματα! Με τον προπονητή μου, έχουμε ένα παιχνίδι στις μακρινές αποστολές, όπου προσπαθούμε να τραβήξουμε την πιο αστεία φωτογραφία ο ένας του άλλου, την ώρα που κοιμάται. Είμαι 26 ετών, αλλά μέσα μου αισθάνομαι 22-23. (Σ.Σ. «Ένα κομμάτι του έχει την ωριμότητα 35άρη και ένα άλλο τον ενθουσιασμό 17χρονου παιδιού», παρεμβαίνει ο προπονητής του, Άκης Οικονόμου).
-Δεν είναι βαρετή η προπόνηση του κολυμβητή; Θα έχεις μετρήσει εκατομμύρια πλακάκια.
Πολύ βαρετή! Το δυσκολότερο κομμάτι, όμως, είναι να πέσεις στην πισίνα. Ειδικά όταν είναι νωρίς το πρωί και κάνει κρύο. Μετά γίνονται όλα εύκολα.
-Πριν έρθουν τα μετάλλια, έβγαινες συνεχώς 4ος σε μεγάλες διοργανώσεις.
Πολύ κακή θέση η τέταρτη. Η χειρότερη. Καλύτερα να βγαίνεις 7ος, παρά 4ος. Τότε δεν έχεις το «γαμώτο» και το «παραλίγο». Την τελευταία φορά, όμως, γύρισα στον προπονητή μου και του έδωσα μία υπόσχεση: «Εγώ τέταρτος δεν ξαναβγαίνω». Και ελπίζω να το τηρήσω. Μου αρκεί, πάντως, να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου. Να ξέρω, ότι τα έχω δώσει όλα.
-Θεός, υπάρχει; Για κάποιον που έχει βασανιστεί, υποθέτω ότι είναι εύκολη απάντηση το «όχι».
Κάτι υπάρχει, αλλά δεν ξέρω αν είναι Θεός. Δεν πιστεύω ότι μπορούμε να περιμένουμε βοήθεια από το υπερφυσικό. Είμαστε η προσπάθεια που κάνουμε και η πίστη που έχουμε στον εαυτό μας.
-H αφίσα στο δωμάτιό σου ποιος είναι;
Ο Γάλλος κολυμβητής Φρεντερίκ Μπουσκέ, που ήταν σπρίντερ όπως εγώ. Θαυμάζω και τον Φελπς, αλλά τα αγωνίσματά του ήταν διαφορετικά από τα δικά μου. Και από άλλα σπορ τον Νόβακ Τζόκοβιτς. Όχι μόνο για όσα έχει κατορθώσει, αλλά και επειδή είναι ανθρώπινος και αστείος. Μου αρέσει αυτό…
-Τελικά, ποιος είναι ο Κρίστιαν; Μπορείς να περιγράψεις τον εαυτό σου με πέντε επίθετα;
Καλύτερα να το πουν οι άλλοι αυτό! (Σ.Σ.: Την απάντηση αναλαμβάνει να δώσει, αντί επιλόγου, ο προπονητής και κουμπάρος του, Άκης Οικονόμου: “Ο Κρίστιαν είναι ευφυέστατος, μία κολυμβητική διάνοια. Και μαχητής. Είναι πολύ επιλεκτικός και συμμετέχει στον καταρτισμό του προγράμματος, σε βαθμό τουλάχιστον 70 τοις εκατό. Κλειστός άνθρωπος, αλλά όχι σνομπ. Και πάνω απ’ όλα αγνός, χωρίς δεύτερες σκέψεις, ούτε στο καλό ούτε στο κακό. Δεν προσπαθεί να κρύψει τα λόγια του για να ικανοποιήσει τον άλλον”).
· Η συνέντευξη έγινε με την υποστήριξη της εταιρίας ProGame, η οποία φροντίζει για την εξεύρεση των απαραίτητων χορηγών και οικονομικών πόρων για τον Κρίστιαν Γκολομέεβ και άλλους κορυφαίους Έλληνες αθλητές.