Το εξαιρετικό ποσοστό που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τον συντηρεί στη σφαίρα της επανάκαμψης στην εξουσία. Τον υποχρεώνει ταυτόχρονα να ξαναδεί την κυβερνητική του θητεία και να ασκήσει πειστική αντιπολίτευση…
Οχι, δεν άνοιξε ο ασκός του Αιόλου μετά την ήττα. Ο θεμιτός προβληματισμός δεν προοιωνίζεται αβυσσαλέες συγκρούσεις και επικίνδυνα χάσματα. Διαφορές υπάρχουν, ενώ δεν λείπουν οι φόβοι για… πασοκοποίηση και για διολίσθηση στην οδό της διαχειριστικής σοσιαλδημοκρατίας. Εκείνο που δεν αμφισβητείται είναι η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στο τιμόνι του. Προς αυτόν η σημερινή επιστολή.
Κύριε πρόεδρε,
Οταν οδηγούσατε το φορτηγάκι του ΣΥΡΙΖΑ στον χωματόδρομο του 5% όλοι έβλεπαν ότι το μικρό όχημα θα γίνει τρένο που θα παρκάρει στο Μέγαρο Μαξίμου. Κι έτσι έγινε. Διότι μεσολάβησε το μνημόνιο και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το παλιό πολιτικό σύστημα.
Βέβαια, κάποιοι δικοί σας ξεχνούν. Θεωρούν ακόμη και σήμερα ότι ο κόσμος που ανέδειξε κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ ενθουσιάστηκε από τις αριστερές διακηρύξεις του κόμματος. Δεν είδαν εκείνο το ετερόκλητο αλλά σφριγηλό σύνολο (κυρίως πασόκοι κ.ά.) που έβλεπε τον ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμη ανατροπής ικανή να απαλλάξει τη διαλυμένη χώρα από τα μνημόνια και να της αλλάξει πορεία.
Τα λέω αυτά γιατί σήμερα –ενόψει διεύρυνσης, μετασχηματισμού, μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ– διατηρούν την αυτονόητη αξία τους. Οπως και το κυβερνητικό παρελθόν. Αμφότερα αποτελούν οδηγό για τη νέα εποχή του κόμματος. Διότι υπενθυμίζουν και δεσμεύουν. Και όποιος τα αγνοεί περιφρονεί την πραγματικότητα.
Οταν κυβερνά ένα κόμμα της Αριστεράς, και δη υπό δυσμενείς συνθήκες, πασχίζει πρωτίστως για αλλαγές στο κάθε μέρα της χειμαζόμενης κοινωνίας και μετά ξεδιπλώνει βαθμηδόν το ριζοσπαστικό του πρόγραμμα. Δηλαδή, πρώτα φτιάχνεις τη χώρα. Οσο μπορείς. Οσο σου επιτρέπουν λογής αναχώματα (π.χ. μνημόνιο) και προφανείς δυσκολίες.
Αυτό προσπάθησε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και πέτυχε αρκετά στο καμίνι της κυβερνησιμότητας. Μικρά ή μισά βήματα αλλά στον σωστό δρόμο και με τολμηρές επιλογές, όπως ήταν η συμφωνία των Πρεσπών (έστω κι αν αμέλησε να ενημερώσει εις βάθος τον κόσμο).
Πολύτιμη η κυβερνητική εμπειρία, ακόμη και όταν έχει στυφή γεύση. Εμπειρία που δείχνει καθαρά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεσε επειδή δεν προχώρησε σε ριζοσπαστικές, αριστερές επιλογές, όπως λένε κάποια στελέχη σας. Αλλά γιατί υστέρησε στο διαχειριστικό πεδίο. Και διαχείριση τέτοιου είδους δεν σημαίνει απαραίτητα «διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος». Ελεος πια με τα φοβικά στερεότυπα.
Θα έλεγα εν προκειμένω να θυμηθούμε τον Βλαδίμηρο που μιλούσε για τις «επί μέρους διεκδικήσεις» επί Κερένσκι ή επί ΝΕΠ, όταν έμπασε ξένους επενδυτές για να προχωρήσει ο αναγκαίος εξηλεκτρισμός της χώρας και αντιμετώπισε καταιγιστική κριτική εξ αριστερών.
Αλλά ας τον αφήσουμε στην ησυχία του. Κι ας δούμε «εξ αριστερών κριτική» από δικά σας στελέχη για την κυβερνησιμότητα αλλά και την προοπτική του κόμματός σας. Πρώτη και καλύτερη η κριτική που πυροβολεί το εφικτό και αποθεώνει το ανέφικτο. Και με ποια διατύπωση! «Καταναλώσαμε πολύ το εφικτό όλα αυτά τα τελευταία χρόνια» (Τασία Χριστοδουλοπούλου στην «ΕφΣυν»).
Παρέλκουν τα σχόλια, κύριε πρόεδρε. Εκτός κι αν συζητούμε για ένα κόμμα του 3% που συζητεί ευτυχισμένο για την ουτοπία και το ανέφικτο, υπονομεύοντας ουσιαστικά και τη δυνατότητα για οποιαδήποτε οραματική διαδικασία.
Λυπάμαι, αλλά προσέτι βρίσκω ανούσια τα περί εκλογής προέδρου από τη βάση, αβάσιμα τα περί κινδύνου πασοκοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ και περιττά τα περί διεύρυνσης με εισδοχή νέων μελών. Αναγκαία, δεν λέω. Αλλά δεν χρειάζεται ντουντούκα. Θα επισυμβεί (ότ)αν το κόμμα σας πείσει την κοινωνία ότι αντιλαμβάνεται τις πραγματικές ανάγκες της και δεν σύρεται από τις «φαντασιωτικές επιθυμίες κάποιων μυημένων», όπως εύστοχα είπε η Αχτσιόγλου.
Επιμύθιον: Αν κατορθώσετε, κύριε πρόεδρε, να συγκροτήσετε έναν ΣΥΡΙΖΑ του ρεαλισμού και της προόδου, η επανάκαμψη είναι θέμα χρόνου. Διαφορετικά, πολύ φοβάμαι ότι θα ανάψει φωτάκι κινδύνου. Για την άβυσσο που καιροφυλακτεί.
