Toν «Γολγοθά» που περνά καθημερινά μια οικογένεια της οποίας ένα μέλος πάσχει από βαρύ αυτισμό, αποτυπώνει η επιστολή που εστάλη πριν 40 ημέρες στον υπουργό υγείας, Θάνο Πλεύρη, ζητώντας τη βοήθειά του, για κάτι που το κράτος θα έπρεπε να προσφέρει.
Συγκεκριμένα η οικογένεια εξηγεί ότι πριν 40 μέρες απευθυνθήκαμε στον Υπουργό Υγείας για να δώσει λύσει στο σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα που περνάει . “Με τον αδελφό μου σε κρίση με βαρύ αυτισμό, που τότε νοσηλευόταν σε ψυχιατρική κλινική στο Δρομοκαΐτειο που εδώ και ένα μήνα βρίσκεται στο σπίτι με τη μητέρα μου, 78 χρονών και με σοβαρά προβλήματα υγείας. Εδώ και 40 μέρες που έστειλα το γράμμα στον Υπουργό, εκτός από ένα τηλεφώνημα που ζητούσαν πληροφορίες, δεν είχαμε καμία απάντηση για το τι λύση θα δώσει το κράτος, ως οφείλει, για τη φιλοξενία του αδελφού μου σε δημόσια δομή. Επειδή η μητέρα μου και ο αδελφός μου είναι σε κίνδυνο κάνω ύστατη έκκληση στον Υπουργό να δώσει λύση, γιατί οτιδήποτε συμβεί θα έχει ακέραια την ευθύνη”.
Η οικογένεια καλεί και τους άλλους γονείς, συμπαραστάτες, παιδιών, αδελφών με βαριά αναπηρία που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν να μετατρέψουν την απελπισία, την απόγνωση σε απόφαση για αγώνα.
Το κράτος οφείλει να δώσει λύση!
Διαβάστε την επιστολή:
Προς: Υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Κοινοποίηση: Συνδικαλιστικές οργανώσεις ΑΜΕΑ και γονέων και κηδεμόνων
ΜΜΕ
Κύριε υπουργέ,
Ονομάζομαι Ουρανία Λάιου και έχω έναν αδελφό 42 χρονών με βαρύ αυτισμό. Η μητέρα μου είναι 78 χρονών, τον πατέρα μου τον χάσαμε πριν εφτά χρόνια.
Εγώ και η μητέρα μου έχουμε τη δικαστική επιμέλεια του αδελφού μου, Χρήστου, και απ’ ότι καταλαβαίνετε όσο η μητέρα μου μεγαλώνει τα προβλήματα υγείας μεγεθύνονται και οι αντοχές της μειώνονται. Από την άποψη αυτή, έχω την κύρια ευθύνη του αδελφού μου.
Ο αδελφός μου παρότι έχει βαρύ αυτισμό με βαριά νοητική στέρηση και κρίσεις επιθετικότητας, με το που τελείωσε το ειδικό σχολείο, παρέμεινε στο σπίτι γιατί δε
βρήκαμε καμία δομή ημερήσιας φροντίδας να τον αναλάβει.
Ο αγώνας του πατέρα μου που είχε την κύρια φροντίδα του αδελφού μου, όσο ζούσε, ήταν τεράστιος αλλά και ολόκληρης της οικογένειας.
Εγώ μετά τον γάμο μου έμεινα σε άλλο σπίτι ενώ το τελευταίο διάστημα αναγκάστηκα, παρά τις υποχρεώσεις της οικογένειας, να βοηθήσω τη μητέρα μου στη
φροντίδα του αδελφού μου που όλο και περισσότερο ήταν και πιο δύσκολη.
Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα ο αδελφός μου έκανε απανωτές κρίσεις επιθετικότητας, χτύπησε επανειλημμένα τη μητέρα μας, εμένα την ίδια αλλά και
γειτόνισσα που μένει στην ίδια πολυκατοικία.
Αφού ζήσαμε σε ένα βράδυ την περιπλάνηση σε 3 νοσοκομεία και ένα αστυνομικό τμήμα για 15 ώρες, με εισαγγελική εντολή εγκλεισμού η οποία δεν ολοκληρώθηκε, μετά από νέα σοβαρή κρίση στις 30 του Σεπτέμβρη ο αδελφός μου τελικά νοσηλεύεται το Δρομοκαΐτειο νοσοκομείο στην πτέρυγα ευεργετών με
υπεύθυνο γιατρό τον κύριο Παπαδημητρίου. Το νοσοκομείο μας ενημερώνει ότι σε λίγες μέρες ο αδελφός μου θα πρέπει να πάρει εξιτήριο και εγώ και ο άντρας μου
είμαστε προ αδιεξόδου γιατί ενώ πρέπει να δουλέψουμε γιατί δεν έχουμε εισοδήματα και έχουμε ένα δύσκολο χειμώνα μπροστά μας , κάποιος από εμάς πρέπει να μείνει σπίτι γιατί η υπερήλικη μητέρα μου με τα σοβαρά προβλήματα υγείας, αδυνατεί πλέον να φροντίζει με όρους ασφάλειας τον αδελφό μου. Έχει κάνει πρόσφατα εγχείρηση αφαίρεσης θυρεοειδούς και ταλαιπωρείτε από σοβαρά μυοσκελετικά προβλήματα.
Την ίδια στιγμή, ενώ ενημερωνόμαστε ότι πρέπει να πάρουμε τον αδελφό μας από το νοσοκομείο, δεν έχουμε πάρει καμία απάντηση στην αίτηση που έχουμε υποβάλει εδώ και πολλές ημέρες μέσω της κοινωνικής υπηρεσίας του νοσοκομείου, για την ανεύρεση δομής φιλοξενίας του αδελφού μου.
Γι αυτό απευθύνομαι σε εσάς, γιατί θεωρώ ότι το κράτος έχει την υποχρέωση, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο τομέας και οι υπηρεσίες που εσείς προΐσταστε να
καλύψουν μια τέτοια ζωτική ανάγκη των οικογενειών μας για τη φροντίδα των ανθρώπων μας.
Επειδή οι κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου, των νοσοκομείων δε μου πρότειναν κάποια συγκεκριμένη λύση, επειδή ξέρω ότι το κράτος έχει χρηματοδοτήσει για τη
δημιουργία τέτοιων δομών για μόνιμη ή προσωρινή περίθαλψη τέτοιων περιστατικών, ζητάω την παρέμβασή σας για να βρεθεί μια δομή για να φιλοξενήσει
τον αδελφό μου. Εδώ ας σημειωθεί ότι όταν ζούσε ο πατέρας μου, χωρίς να θέλουμε να χάσουμε τις σχέσεις με τον αδελφό μου, δηλαδή να μπορούμε να τον
παίρνουμε στις γιορτές, σαββατοκύριακα, να τον επισκεπτόμαστε, μας ζητούσαν να προκαταβάλουμε ως οικογένεια ένα ποσό, όχι ευκαταφρόνητο, μερικών χιλιάδων ευρώ και να καταβάλουμε στη δομή που ήταν μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, από 2.000 έως 3.000 ευρώ τον μήνα. Εμείς βέβαια τέτοια ποσά δεν μπορούμε να καταβάλουμε αλλά νομίζουμε πως δικαιούμαστε ως οικογένεια να ζήσουμε σαν άνθρωποι και ο αδελφός μου με όρους ασφάλειας και αξιοπρέπειας.
Είμαστε πολίτες αυτής της χώρας, δουλέψαμε, δουλεύουμε, φορολογηθήκαμε, φορολογούμαστε και ο πατέρας μας δούλεψε μια ζωή σε μεγάλα εργοστάσια για να
στηρίξει την οικογένειά του, τον αδελφό μου. Περιμένουμε την άμεση ανταπόκρισή σας.