«Η φτώχεια στην τρίτη ηλικία δεν είναι σπάνιο φαινόµενο στην Ελλάδα. Η οικονοµική κρίση κι έπειτα ο κορονοϊός επι-δείνωσαν την κατάσταση. Η πραγµατικότητα δεν καταγράφεται πάντα στα στατιστικά» έγραφε την περασµένη ∆ευτέρα το ελληνικό τµήµα της DW και κατέληγε στο θλιβερό για τους δηµοσιογράφους και τη δηµοσιογραφία συµπέρασµα ότι «η φτώχεια δεν γίνεται θέµα από τα ΜΜΕ».
Ο συνάδελφος Φλόριαν Σµιτς που υπογράφει το ρεπορτάζ πήγε στη Θεσσαλονίκη, στις δυτικές υποβαθµισµένες συ-νοικίες της πόλης (εκεί όπου δρουν εντός των σχολείων οργανωµένες ακροδεξιές οµάδες) και συγκεκριµένα στην εκκλη-σία του Αγίου Γεωργίου στη Νεάπολη.
Εκεί συνάντησε πολλούς ανθρώπους που περίµεναν στην ουρά και κρατούσαν σακούλες, τάπερ και καροτσάκια. Στην πόρτα γυναίκες µοίραζαν ψωµί κι ένα µικρό γλυκό. Τα τάπερ είχαν φακές.
Ο εφηµέριος του ναού Ελευθέριος Κουτσαυτάκης είπε στη συνάδελφο: «Παλιά έρχονταν εδώ 50 µε 60 άνθρωποι. Σήµερα 200 µε 220». Οι περισσότεροι είναι άνω των 60 και πάνε για ένα πιάτο φαγητό.
Και o δηµοσιογράφος διαπιστώνει ότι το ζήτηµα της φτώχειας «δεν συζητιέται σχεδόν καθόλου στα ΜΜΕ. Η αναζήτη-ση στο google δίνει λίγες αναφορές. Το ζήτηµα των συνταξιούχων που ζουν στα όρια της φτώχειας ή υποφέρουν από φτώχεια δεν βρίσκεται στο επίκεντρο».
Καµία εντύπωση, ειδικά στην ηµεδαπή που είµαστε εκπαιδευµένοι σε αυτό που ο υπογράφων ονοµάζει «ιλουστρασιόν ενηµέρωση» η οποία έχει πολλά πλεονεκτήµατα: δεν λερώνει, δεν ενοχλεί, τοποθετεί το κερασάκι µες στο σαλόνι του ψηφοφόρου και συνεπώς είναι αρεστή στην πολιτική ελίτ προκειµένου να κάνει πλάτες στην οικονοµική ελίτ που κατέχει τα µίντια.
Οµως έτσι χάνεται το κυριότερο µέσο πίεσης προς την πολιτεία προκειµένου να λάβει µέτρα ανακούφισης και αναστροφής της κατάστασης: η δηµοσιότητα (εκείνη που ενοχλεί την εξουσία). Χωρίς αυτήν ολόκληρες κοινωνικές οµάδες διαβιούν στις παρυφές ενός συστήµατος εγκλωβισµένες λόγω φτώχειας στο «άκυρο», «λευκό» και κυρίως στην «αποχή» από την κάλπη. Καµία δηµοκρατία δεν µπορεί να εξέλθει αλώβητη από τόσο κραυγαλέα νόθευση.
Εκεί βρίσκουν πρόσφορο έδαφος η ακροδεξιά, η φτώχεια, η περιθωριοποίηση και η έλλειψη λογοδοσίας (πείτε τη και διαπλοκή) της εκάστοτε εξουσίας. Είναι το καλύτερο λίπασµα για τους πάσης φύσεως εθνικοκαλπάζοντες πατριδοπωλητές. Και το κυριότερο είναι το καλύτερο λίπασµα για θηριώδεις κοινοτοπίες που κρατούν καθηλωµένη τη χώρα σε µια ιδιότυπη βαλκανική κοινοβουλευτική µοναρχία δέκα πολιτικών τζακιών και άλλων τόσων οικογενειών της οικονοµικής ελίτ της χώρας.
