Την ευνοϊκή μεταχείριση της οποίας έτυχε ο Κ. Πηλαδάκης από την Τράπεζα Πειραιώς δεν την έχουν γνωρίσει πολλοί εργαζόμενοί της, οι οποίοι οδηγήθηκαν προ ολίγων μηνών σε εθελούσια έξοδο ή ακόμη και σε απόλυση. «Η Τράπεζα Πειραιώς», όπως ανέφεραν εργαζόμενοί της στο Documento, «ήθελε να αποσχίσει βίαια το κομμάτι της που ασχολείται με τη διαχείριση των “κόκκινων” δανείων και να το πουλήσει στην εταιρεία Intrum.
Στην αρχή ήθελε να το κάνει χωρίς καν να ερωτηθούν οι συνάδελφοι αν επιθυμούν να μεταφερθούν σαν έπιπλα στην Intrum. Επειτα από απεργίες και παραστάσεις διαμαρτυρίας η τράπεζα δέχτηκε και υπέγραψε μια συμφωνία που έλεγε ότι θα δώσει κίνητρα σε όσους πάνε στην Intrum και πως όσοι δεν το επιθυμούν θα παραμείνουν και θα τοποθετηθούν σε θέσεις σύμφωνα με τον κανονισμό λειτουργίας».
Επειτα ακολούθησε «ένα μπαράζ απειλών και τρομοκρατίας από την τράπεζα ώστε να οδηγηθούν όλοι οι εργαζόμενοι στην Intrum. Ως αποτέλεσμα τον περασμένο Σεπτέμβριο οι 600 από τους 1.200 εργαζόμενους αποφάσισαν να πάνε στην Intrum, οι 300 αποφάσισαν να μην πάνε και οι άλλοι 300 να πάνε με σύμβαση δανεισμού. Οι τελευταίοι έζησαν τον γολγοθά τους. Η τράπεζα είχε τους περισσότερους μέχρι τον περασμένο Δεκέμβριο σπίτι τους, στον πάγο, παρότι τους πλήρωνε.
Μια τράπεζα 11.000 εργαζομένων τούς έλεγε ότι δεν υπήρχε χώρος να εργαστούν». Επειτα από παραστάσεις διαμαρτυρίας των εργαζομένων «η τράπεζα έκανε αντιπροσφορά να δουλέψουν εκτός Αθηνών. Τελικά στις 2 Δεκεμβρίου η τράπεζα απέλυσε 24 εργαζόμενους από αυτούς που “είχε στον πάγο” το προηγούμενο διάστημα». Οι εργαζόμενοι απευθύνθηκαν και στο υπουργείο Εργασίας, «όπου η γενική γραμματέας Αννα Στρατινάκη έπαιξε το παιχνίδι της διοίκησης, προσπαθώντας να στρέψει τους εργαζόμενους προς εθελούσια έξοδο από την τράπεζα. Τοποθέτησε κάποιους που είχαν σοβαρά προβλήματα υγείας προσωρινά κάπου και στους υπόλοιπους είπε ότι αν δεν κάνουν πίσω, η τράπεζα θα τους απολύσει».
Τελικά 140 εργαζόμενοι της Πειραιώς δέχτηκαν τον περασμένο Ιανουάριο να βγουν σε εθελούσια έξοδο. «Φανταστείτε» κατέληξαν οι εργαζόμενοι «μια τράπεζα να έχει αξιόλογους ανθρώπους με πτυχία και μεταπτυχιακά και επί πέντε μήνες να τους έχει να κάθονται σπίτι τους. Να τους πληρώνει και να λέει ότι δεν έχει μια θέση να τους τοποθετήσει, ενώ την ίδια στιγμή έκανε προσλήψεις. Η πολιτική της τράπεζας την επίμαχη περίοδο ήταν ανάλγητη και απαράδεκτη, εκθέτοντας την ίδια και την εταιρική κουλτούρα της.
Πρόκειται για τράπεζα που έχει ανακεφαλαιοποιηθεί τρεις φορές με χρήματα του ελληνικού δημοσίου, αλλά το πελατειακό κοινό περίμενε σε ουρά να εξυπηρετηθεί στα καταστήματα γιατί υπήρχε ελλειμματικό προσωπικό, ενώ ταυτόχρονα εργαζόμενοι κάθονταν σπίτι τους».
