Κούλιτζερ

Η ελληνική δημοσιογραφία δεν έχει και πολλές σχέσεις με διεθνή δημοσιογραφικά βραβεία. Με εξαίρεση τα δύο διεθνή βραβεία του Κώστα Βαξεβάνη, μάλλον δεν υπάρχουν άλλα. Ευκαιρία λοιπόν να φτιάξουμε τα δικά μας. Κάτι σαν βραβεία Πέτσα. Ή, κατά τον Sakui, βραβεία Κούλιτζερ δημοσιογραφίας. Μεγάλος ο ανταγωνισμός. Το πρώτο βραβείο Κούλιτζερ νομίζω ότι πρέπει να απονεμηθεί (ας μας συγχωρέσουν ο Πρετεντέρης και ο Πορτοσάλτε) στον Νίκο Χατζηνικολάου. Ο γνωστός παρουσιαστής όταν ασκήθηκε η δίωξη εναντίον του Βαξεβάνη για τη «σκευωρία Novartis» δεν ψέλλισε κουβέντα για τη διεθνή κατακραυγή και τη στήριξη που έδωσαν στον συνάδελφό του ξένοι δημοσιογράφοι και διεθνείς οργανώσεις Τύπου. Οταν ο Βαξεβάνης το εντόπισε, ο Χατζηνικολάου το έκανε ακόμη χειρότερο. Του ευχήθηκε να αποδειχθεί αθώος, αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι καλώς διώκεται. Τα μέσα ενημέρωσής του, ενώ κάλυψαν τη δίωξη του Βαξεβάνη και την κλήση του από την ανακρίτρια, δεν έγραψαν κουβέντα για την απολογία του και πολύ περισσότερο για όσα αποκάλυπτε αυτή. Το βράδυ της Πέμπτης που ο Κώστας Βαξεβάνης αφέθηκε ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους και πάλι δεν γράφτηκε λέξη. Δεν άντεξε φαίνεται ο Βαξεβάνης και του την έριξε στο Twitter. Μετά τον θόρυβο που δημιουργήθηκε ο Ν. Χατζηνικολάου, αφού έριξε (πάλι) την ευθύνη στους συνεργάτες του, ανέβασε την είδηση και αναπαρήγαγε όσα έγραφε το Documento. Του αξίζει το βραβείο Κούλιτζερ. Για τη δημοσιογραφική ευελιξία του κυρίως.

Τικ – τακ

Ξανάνοιξε η υπόθεση των ηχητικών του Βγενόπουλου, στα οποία μια κυρία εμφανίζεται να ζητάει λεφτά εκ μέρους της προέδρου του Αρείου Πάγου για να τον αθωώσει. Το ερώτημα είναι πώς ξανάνοιξε η υπόθεση αφού δεν υπάρχουν νέα στοιχεία. Το παράνομο ηχητικό που δημοσίευσε ο Χρήστος Ράπτης στο iefimerida.gr έχει αποδοθεί πλήρως στη μήνυση Βγενόπουλου; Ποια είναι τα νέα στοιχεία;

Αν προσπαθείτε να δώσετε νομική απάντηση, δεν υπάρχει. Το Μαξίμου έκανε τη χάρη στον φίλο του Μητσοτάκη Χρήστο Ράπτη να ξανανοίξει η υπόθεση επειδή ο δημοσιογράφος είναι σε δύσκολη θέση.

Εκδικάζεται η αγωγή που του έχει κάνει η Θάνου για την έκθεση και συκοφάντησή της μέσω του παράνομου ηχητικού και νομικά δεν υπάρχει σωτηρία. Με την ανάσυρση όμως της δικογραφίας ο Ράπτης θα ισχυριστεί στο δικαστήριο ότι έχει δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, αφού πρόκειται για ανοιχτή υπόθεση. Αρα δεν πρέπει να καταδικαστεί.

Για την υπόθεση πάντως αυτή ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος, δικηγόρος του Βγενόπουλου στη δίκη του με τον

Κώστα Βαξεβάνη, είχε δηλώσει επισήμως στο δικαστήριο ότι ο Βγενόπουλος δεν είχε μηνύσει τη Θάνου, αλλά μια «κυρία γνωστή απατεώνισσα που εμφανιζόταν και μιλούσε στο όνομά της».

Η δημοσιογραφική επιμονή της εφημερίδας «Παραπολιτικά» να κάνει συχνά πυκνά δημοσιεύματα για εισαγγελείς και δικαστές είναι γνωστή στους λίγους αναγνώστες της. Εισαγγελείς όπως ο Σταμάτης Δασκαλόπουλος, ο Εμμανουήλ Ρασιδάκης και ο Ισίδωρος Ντογιάκος βρέθηκαν συχνά στο στόχαστρο της εφημερίδας. Την τιμητική του στο πρόσφατο παρελθόν είχε ο πρώην δικαστής και υφυπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Κράνης, για την απομάκρυνση του οποίου από το υπουργείο θριαμβολόγησε η εφημερίδα.

Φυσικά η κριτική αποτελεί δικαίωμα του δημοσιογράφου. Οι συγκεκριμένοι εισαγγελείς ωστόσο ήταν αυτοί που δεν συμβάδιζαν με τις προσμονές που είχε ενδεχομένως το team της εφημερίδας σε διάφορους χειρισμούς που αφορούσαν τον αγαπημένο τους επιχειρηματία Βαγγέλη Μαρινάκη.

Σε κάθε περίπτωση οι δημοσιογράφοι είχαν δικαίωμα να γράφουν όσα έγραφαν. Τις μέρες αυτές όμως ξυπνάνε οι επιμονές και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Ο Ισίδ. Ντογιάκος, αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, είναι πιθανό να επιλεγεί από την κυβέρνηση για τη θέση του εισαγγελέα του ανώτατου δικαστηρίου. Αυτό δεν αρέσει στην εφημερίδα, αφού τον θεωρεί νο1 εχθρό, από τα παλιά.

Ισως αυτή είναι η αιτία που τις μέρες αυτές κουβεντιάζεται αφιέρωμα στα έργα και στις ημέρες Ντογιάκου. Θα αρχίσουν, λένε, από το γεγονός ότι ο γιος του Ντογιάκου είχε τοποθετηθεί σε εταιρεία του Βγενόπουλου όταν αυτός χειριζόταν ευνοϊκώς, όπως έλεγε στις αναφορές του ο εισαγγελέας Γιάννης Αγγελής, τις υποθέσεις του Βγενόπουλου.