Όταν είδα, στην αρχή του πολέμου, εκείνο το αλησμόνητο βίντεο με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να παριστάνει την εκφωνήτρια της Βόρειας Κορέας και να μιλάει για τον Ηγέτη μας που τον σέβονται σε όλο τον πλανήτη και που, με αυξημένο διεθνές κύρος, πρωτοστατεί στις διπλωματικές εξελίξεις, γέλασα πολύ.
Όμως ακόμα και την ώρα που γέλαγα, τέτοιο πρωθυπουργικό διπλωματικό βατερλό δεν το περίμενα. Τι κατάφερε αυτός ο άνθρωπος μέσα σε λίγες μέρες πολέμου; Ό,τι δε θα μπορούσε να καταφέρει κανένας άλλος σε έναν χρόνο.
Καταρχάς, έστειλε πολεμικό υλικό στην Ουκρανία. Τι υλικό, δηλαδή, κάτι κατασχεμένα καλάσνικοφ. Αλλά ήταν από τους πρώτους, ενώ η Ελλάδα άλλη παράδοση είχε στις διεθνείς συρράξεις μέσα στα χρόνια, ακόμα και ως μέλος του ΝΑΤΟ: Ανθρωπιστική βοήθεια και όχι όπλα.
Κι όμως, εξηγείται ψυχολογικά που ο Μητσοτάκης έσπευσε να στείλει όπλα πρώτος πρώτος. Γιατί όταν ένας άνθρωπος ποζάρει συνέχεια στον φακό, όταν κορδώνεται με το μαγιό, όταν νιώθει την ανάγκη να βάλει τη σύζυγο στελέχους του να του πει «καλέ τι γκόμενος είσαι εσύ» και τα ΑΡΔ του να γράφουν ότι είναι Μωυσής, ποιος σας λέει ότι το βαθύ του σύμπλεγμα και η μεγαλομανία του δεν επεκτείνονται και σε άλλα μέτωπα; Γιατί μόνο γκόμενος, Μωυσής, τσιτάχ και όχι και στρατάρχης;
«Στρατάρχης Μητσοτάκης», ωραία ακούγεται, σκέφτηκε ο Ηγέτης μας, έστειλε ένα κασόνι καλάζνικοφ, έστησε και δύο φωτογραφικά ενσταντανέ και έφυγε για τετραήμερο Καθαρής Δευτέρας.
Τις ίδιες μέρες, ο… διεθνώς απομονωμένος Ερντογάν πήρε δημοσίως ευχαριστώ για τη στάση του στο Ουκρανικό από τον Ζελένσκι, μία μέρα μετά τον ευχαρίστησαν οι ΗΠΑ, ενώ στο ενδιάμεσο συνομίλησε με τον Πούτιν. Τέτοια απομόνωση, ούτε ο Τσώρτσιλ, ο κανονικός, όχι ο μιντιακός ο δικός μας.
Η διπλωματική απάντηση του Έλληνα Ηγέτη ήταν σίγουρα άμεση. Θα μας τα πει καλύτερα -και ξεκαρδιστικά- ο Οικονόμου από αύριο, αλλά φαντάζομαι ότι όσο ο Ερντογάν συνομιλούσε με τους διεθνείς ηγέτες, ο δικός μας είχε εκτενείς συνομιλίες με τα λουκούμια Σύρου.
Όμως, τι τον νοιάζει; Θα βάλει τα κανάλια του και τα δημοσιογραφικά του εξαπτέρυγα να σκαρφιστούν κάποια «μεγάλη διπλωματική επιτυχία του Έλληνα πρωθυπουργού», όσο εκείνος θα μικραίνει και θα κονταίνει ακόμα περισσότερο το διεθνές ανάστημα της χώρας του.
