Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα ελληνικά ΜΜΕ: Το φάντασμα της «έλλειψης δημοκρατικών διαδικασιών» στον ΣΥΡΙΖΑ… Ολοφύρονται γνωστοί τηλεοπτικοί αστέρες για το αν τηρήθηκαν οι διαδικασίες που προβλέπονται στο καταστατικό του κόμματος της (τέως;) αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και καλούν στις εκπομπές τους πολλούς από αυτούς που στο παρελθόν τους κορόιδευαν. Απλά τώρα είναι «χρήσιμοι»… Και να’σου ο Αντώναρος να ξιφουλκεί, να’σου η Τζάκρη να δηλώνει ότι θα αυτοπυρποληθεί (μεταφορικά βέβαια), να’σου ο Στέφανος να δηλώνει ότι θα φτιάξει ένα κόμμα Business Friendly (όχι ότι είχαμε καμία αμφιβολία). Μέχρι και ο Άδωνις Γεωργιάδης (γνωστός δημοκράτης) δεν κρατήθηκε και έκανε ένα post συμπάθειας στον Στέφανο Κασελάκη… Κοινώς «δείξε μου τους φίλους σου»…
Ας μιλήσουμε λοιπόν και εμείς που βρισκόμαστε στην αριστερά (προσωπικά για περίπου 50 χρόνια) και δεν ενδιαφερόμαστε για οφίτσια:
-Για εμάς αριστερά σήμαινε και σημαίνει δίκαιη κατανομή του πλούτου που παράγεται από την εργασία μας. Όσοι θεωρούν ότι οι έννοιες «αριστερά» και «δεξιά» είναι ξεπερασμένες, όσοι απλά περιορίζονται σε θολές αναφορές για τον ιδεολογικό χαρακτήρα ενός κόμματος, αυτοί διατυπώνουν σεβαστές απόψεις, αλλά αφορούν άλλα κόμματα…
-Για εμάς αριστερά σημαίνει συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες. Σε αυτούς τους αγώνες δεν είμασταν μόνοι μας, δίπλα μας ήταν πολλοί δημοκράτες από πολλούς άλλους ιδεολογικούς χώρους (συντηρητικοί, σοσιαλδημοκράτες κλπ). Το σίγουρο όμως είναι πως οι απόντες από αυτούς τους αγώνες δεν μπορούν να μας κουνούν το δάκτυλο. Για παράδειγμα κανείς μας δεν θυμάται τον κ. Αντώναρο στο Πολυτεχνείο το 1973…
-Για εμάς η αριστερά έχει μια ιστορία. Την σεβόμαστε αυτή την ιστορία με τις νίκες και τις ήττες της, δεν την πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων. Αγαπάμε κάθε «ιστορική ρυτίδα» που υπάρχει στο πρόσωπο μας, ξέρουμε πως αποκτήθηκε με πολύ κόπο, αγαπάμε ακόμα και τις ρυτίδες που «αφαιρούν ομορφιά», που δείχνουν τα λάθη μας. Ξέρουμε όμως πως μόνο αν είμασταν σε μια βαθειά κατάψυξη, μακριά από αγώνες, θα παραμέναμε όπως πριν πολλά χρόνια. Ε λοιπόν δεν θα μπούμε «αυτοβούλως» σε καμμία κατάψυξη.
-Στην αριστερά ποτέ δεν είμασταν «στο κόμμα του τάδε». Δεν είμασταν στο κόμμα του Φλωράκη, το κόμμα του Κύρκου, το κόμμα του Τσίπρα. Οι ηγέτες παίζουν σημαντικό ρόλο αλλά δεν μας καθορίζουν. Ηγέτες έρχονται και παρέρχονται, δικαιώνονται ή καταδικάζονται, νικούν ή χάνουν. Όμως είναι σαφές ότι βασικό καθήκον τους είναι να εκφράσουν την κοινωνία με γνήσιο τρόπο, να την κινητοποιήσουν, να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα της. Όποιοι πιστεύουν ότι λένε κάποια εξυπνάδα με τα «αδιαμεσολάβητα» και άλλες τέτοιες «πονηράδες», αυτοί νομίζουν ότι είναι rock stars ή ότι συμμετέχουν σε διαγωνισμό ατάκας. Δεν μας αφορούν αυτοί οι κύριοι. Να φύγουνε να πάνε αλλού…
-Ξέρουμε καλά πως «η σοφία απαιτεί βραδύτητα». Μαθαίνουμε από λάθη, αξιολογούμε νίκες και ήττες, διαπιστώνουμε τι θα έπρεπε να κάνουμε καλύτερα ή σε τι είχαμε ελλιπή προετοιμασία. Αξιολογούμε πρόσωπα και πράγματα. Καταλαβαίνουμε όμως ότι αυτό που κυρίως ενδιαφέρει «τους νόμιμους ιδιοκτήτες της χώρας» είναι να μην υποστούν ποτέ πάλι μια δοκιμασία σαν αυτή που υπέστησαν το 2015-2019, τότε που φοβήθηκαν ότι θα χάσουν τα δικαιώματα χρησικτησίας σε αυτό το οικόπεδο που λέγεται Ελλάδα. Βέβαια ούτε τότε τους αφαιρέθηκε η ουσιαστική εξουσία, αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης…
-Θεωρώ υποκριτικό το ενδιαφέρον πολλών ΜΜΕ για την εσωτερική δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ. Η δημοκρατία δεν είναι α λα καρτ. Δεν μπορεί να κρύβεις το σκάνδαλο των υποκλοπών και να λες ότι σε ενδιαφέρει η δημοκρατία. Δεν μπορεί να κάνεις ότι δεν βλέπεις πως στην πράξη η χώρα μας κυβερνιέται από 10 οικογένειες, αλλά αυτό να το ονομάζεις δημοκρατία.
-Τα πιο πάνω δεν σημαίνουν ότι «όλα είναι καλώς καμωμένα» στην αριστερά (ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ) ότι τηρούνται απαρέγκλιτα όλοι οι δημοκρατικοί κανόνες, ότι δεν υπάρχει κανένα ψεγάδι στο πρόσφατο συνέδριο, αλλά σίγουρα δεν είναι αυτός «ο πόνος» των ιδιοκτητών των ΜΜΕ. Δικός μας πόνος μπορεί να είναι, όχι όμως αυτών…
-Και για να κλείνουμε: Το σύστημα εξουσίας που μας κυβερνά είναι αδίστακτο και αδυσώπητο. Δεν το πολεμάς με το να γίνεις και εσύ αδίστακτος και αδυσώπητος. Όμως σίγουρα δεν μπορεί να είσαι αφελής. Όταν τους ακούς να αγωνιούν για το μέλλον της αριστεράς, την ίδια στιγμή που αγωνίζονται να σε πείσουν πως κάθε κομμάτι αυτής θα κινείται σε χαμηλά μονοψήφια ποσοστά, τότε καταλαβαίνεις ότι θέλουν να τελειώσουν μαζί σου. Αν είσαι κάτι που θα κινείσαι γύρω από το 3%, άντε 10%, τότε γιατί ανησυχούν τόσο πολύ; Μήπως γιατί φοβούνται ότι μπορεί να συνεισφέρεις (μαζί με άλλους βέβαια) στη δημιουργία ενός πλειοψηφικού ρεύματος που θα μπορεί να απειλήσει την οικονομική κι πολιτική ελίτ; Μήπως γιατί δεν θέλουν κανέναν με τη σφυρίχτρα στο στόμα να προσπαθεί να ξυπνήσει συνειδήσεις: Μήπως γιατί θέλουν την ησυχία ενός «πολιτικού νεκροταφείου»; Μήπως το πολύ που ανέχονται είναι η ύπαρξη ακίνδυνων ή ελεγχόμενων πολιτικών σχηματισμών; (κάθε προσπάθεια συσχετισμού με υπαρκτά κόμματα, είναι σωστή)…
Όπως έλεγαν ο Τσακνής και ο Μαχαιρίτσας:
«Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
Τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν»…
