Ο τρόπος που ο Κουέντιν Ταραντίνο καταθέτει στους «Κινηματογραφικούς στοχασμούς» τις σκέψεις του για φιλμ που λάτρεψε στα 70s θυμίζει αρκετά την περίτεχνη σκηνοθετική του τζίφρα.
Τρία στοιχεία χαρακτηρίζουν τους «Κινηματογραφικούς στοχασμούς» που έγραψε ο Κουέντιν Ταραντίνο για τα αγαπημένα του αμερικανικά φιλμ των 70s. Ο χείμαρρος των προσωπικών αναμνήσεων, η ανόθευτη λατρεία του για τις ταινίες αυτές και κυρίως η άρτια τεχνοκριτική κατάρτισή του, η οποία προσδίδει τρομερό ενδιαφέρον στην ανάγνωση του βιβλίου.
Ο σκηνοθέτης των «Pulp fiction», «Κάποτε στο Χόλιγουντ», «Μισητοί οκτώ» κ.ά., που είναι εξαιρετικός σεναριογράφος (τα δύο Οσκαρ που έχει κερδίσει είναι για το σενάριο των «Pulp fiction» και «Django, ο τιμωρός») δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα να πλημμυρίσει τις σελίδες τού βιβλίου με την απαράμιλλη, φρενήρη και πληθωρική γραφή που χρησιμοποιεί και στις ταινίες τού. Χωρίς υπερβολή, ο Ταραντίνο στους «Κινηματογραφικούς στοχασμούς» του γράφει σαν να σκηνοθετεί. Με ζωντανές περιγραφές, ιδιότυπο χιούμορ κι ένα κράμα νοσταλγίας και περιέργειας για τη μεγάλη περιπέτεια που ξεκίνησε να ζει εκεί στις αρχές των 70s, όταν «ο μικρός Κουέντιν άρχισε να βλέπει μεγάλες ταινίες».
Το βιβλίο διαθέτει αρκετές συναρπαστικές σελίδες. Το πρώτο κεφάλαιο είναι μια εκτενής εισαγωγή γύρω από το μικρόβιο του κινηματογραφόφιλου που κόλλησε ο Ταραντίνο από μικρή κιόλας ηλικία. Ηταν ίσως το αντίδοτο απέναντι σε μια εύθραυστη παιδική ηλικία που σημαδεύεται από το διαζύγιο των γονιών του. Ο Ταραντίνο μεγαλώνει με την αγάπη της μητέρας του, η οποία του κληροδοτεί ένα σπάνιο δώρο που μπορεί να δώσει κάποιος γονιός στο παιδί του: τη λατρεία για το σινεμά.
Τον καθήλωσαν
Τα υπόλοιπα κεφάλαια έχουν για τίτλους τα ονόματα των ταινιών που καθήλωσαν τον εκκολαπτόμενο σινεφίλ («Οταν ξέσπασε η βία», «Sisters», «Ντέιζι Μίλερ», «Βίαιοι δρόμοι» κ.ά.), συν κάποιες ενότητες που αφορούν προσωπικές σκέψεις του ενήλικου πλέον και καταξιωμένου δημιουργού. Σκέψεις που μεταμορφώνονται σε δοκίμια κριτικής, με κάποιες από αυτές να έχουν και αναθεωρητικό χαρακτήρα («Τι θα συνέβαινε αν αντί για τον Σκορσέζε, είχε σκηνοθετήσει ο Μπράιαν ντε Πάλμα τον Ταξιτζή;»). Επίσης, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο Ταραντίνο προσφέρει χρήσιμες ιστορικές πληροφορίες γύρω από τα παρασκήνια κάποιων ταινιών, κάποιες από τις οποίες βλέπουν το φως της δημοσιότητας μάλλον για πρώτη φορά.
Οπως στην περίπτωση του «Ηταν δύο φυγάδες» (Getaway) του Σαμ Πέκινπα με πρωταγωνιστές τους Στιβ ΜακΚουίν και Αλί ΜακΓκρόου. Η ταινία που γυρίστηκε το 1972 από τον «γέρο Σαμ που δεν είχε γνωρίσει ως τότε την εμπορική επιτυχία» πέρασε διά πυρός και σιδήρου μέχρι να ολοκληρωθεί λόγω της ανάγκης του Στιβ ΜακΚουίν να βάλει τέλος σε ένα σερί τριών ατυχών φιλμ που είχε κάνει κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Το φιλμ είχε αρχικά αναλάβει να σκηνοθετήσει ο Πίτερ Μπογκντάνοβιτς που μόλις είχε γυρίσει το «Last picture show» με τη Σίμπιλ Σέπαρντ κι εκείνη την εποχή ολοκλήρωνε την κωμωδία με την Μπάρμπρα Στρέιζαντ «Μια τρελή, τρελή καταδίωξη». Ο ΜακΚουίν δεν γούσταρε που αργούσαν τα γυρίσματα της ταινίας του λόγω της… Στρέιζαντ και ζήτησε από τον Μπογκντάνοβιτς διευκρινίσεις.
Οταν τον ρώτησε για το όπλο που θα χρησιμοποιούσε ο χαρακτήρας του, ο σκηνοθέτης τού απάντησε να μην ανησυχεί κι έχουν χρόνο για να το σκεφτούν. Ο Γουόλτερ Χιλ που ήταν μπροστά στο συμβάν και έγραφε το σενάριο του φιλμ θυμάται: «Μπορούσες να δεις στο ψυχρό πρόσωπο του ΜακΚουίν την απορία του για το αν αυτός ο τύπος ήταν ικανός να κάνει μια ταινία για σκληρούς άντρες». Λίγες μέρες αργότερα ο σταρ διέκοψε τη συνεργασία του με τον Μπογκντάνοβιτς.
Στις καταθέσεις ψυχής του θερμόαιμου συγγραφέα δεν λείπουν και κάποιες μοναδικές ατάκες βρόμικης αλλά και ειλικρινούς γλώσσας. «Τι στον π@τσο;» γράφει ο Ταραντίνο για κάποιες ταινίες που αρχικά δυσκολεύτηκε να κατανοήσει την υπόθεσή τους.
Απολαυστικό
Σε μείξη με την απύθμενη ειλικρινή αγάπη του για το σινεμά αλλά και τη βαθιά γνώση του που πολύ φυσικά ενισχύθηκε τα επόμενα χρόνια και λόγω της δουλειάς του, το απολαυστικό τούτο βιβλίο είναι must για όλους τους σινεφίλ.
Μπορείς να το χαρείς ακόμη κι αν δεν είσαι κινηματογραφόφιλος. Βέβαια η παρακολούθηση των ταραντινικών στοχασμών απαιτεί κάποιες βασικές γνώσεις περί σινεμά, αλλά ακόμη κι αν δεν τις κατέχεις, με λίγη καλή διάθεση –και κυρίως όρεξη– θα μπορέσεις να ξεπεράσεις τους αντικειμενικούς σκοπέλους. Οι «Κινηματογραφικοί στοχασμοί» είναι ένα βιβλίο διασκεδαστικό, ενίοτε συναρπαστικό, κατά διαστήματα σατανικό (ολόκληρη η υπόθεση εργασίας για τον «Ταξιτζή») αλλά και βαθιά τρυφερό –η ενότητα για τον Μπέλα Λουγκόζι και τον εθισμό του στα ναρκωτικά–, που αποδεικνύει στην πράξη τι μπορεί να συμβεί σε ένα παιδί που μεγαλώνει καταβροχθίζοντας χωρίς διακρίσεις ταινίες από το πρωί μέχρι το βράδυ και χωρίς απολύτως κανέναν περιορισμό.
INFO
Οι «Κινηματογραφικοί στοχασμοί» κυκλοφορούν από τα Ελληνικά Γράμματα σε μετάφραση των Ηρώ Σκάρου και Αρη Σφιακανάκη
