Συναντήσαμε την Ολλανδή καλλιτέχνιδα και μιλήσαμε για τη μουσική βιομηχανία, την κατάθλιψη, τη σχέση με τη μητέρα της, την έμφυλη βία, την LGBTQ κοινότητα
Μεσημέρι έξω από το Fuzz περιμένω την Kovacs για συνέντευξη με την ευκαιρία της συναυλίας της στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής περιοδείας. Λίγα λεπτά μετά παρκάρει δίπλα μας ένα βαν από το οποίο κατεβαίνει μαζί με τους μουσικούς της μπάντας της. Το βλέμμα της καθαρό, σχεδόν παιδικό, σταματάει πάνω μoυ και συστήνεται χαμογελώντας. Ανεβαίνουμε στα καμαρίνια. Σχολιάζω το καπέλο της και της λέω πόσο μου αρέσει το στιλ της και πόσο με είχε εντυπωσιάσει η εικόνα της όταν φορούσε το πανωφόρι με τη γούνινη κουκούλα, κάτι που έκανε πολλούς να την παρομοιάζουν με λύκαινα. «Μου αρέσει να καλύπτω το κεφάλι μου με διάφορα αξεσουάρ, άλλοτε με κουκούλες και άλλοτε με καπέλα ή μαντίλια. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να αλλάζω συνεχώς και απορώ πώς κάποιοι καλλιτέχνες διατηρούν την ίδια εικόνα για χρόνια. Κανείς δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος ακόμη και την επόμενη μέρα, πόσο μάλλον για χρόνια ολόκληρα».
Οταν πρωτακούσαμε τη φωνή της, πολλοί από εμάς νομίζαμε ότι το τραγούδι «My love» ήταν σάουντρακ του Τζέιμς Μποντ. Χαμογελάει, της το έχει πει πολύς κόσμος. Και μάλλον το απολαμβάνει, αφού όπως λέει «είναι πολύ δύσκολο να εισχωρήσει κάποιος στον κόσμο του Τζέιμς Μποντ, ωστόσο θα με ενδιέφερε». Η Kovacs γράφει μουσική από πιτσιρίκα. Οι επιρροές της είναι η Ετα Τζέιμς, η Τίνα Τέρνερ και η Νίνα Σιμόν. Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το τρίτο της άλμπουμ, με τίτλο «Child of sin», στο οποίο περιλαμβάνονται τα τραγούδια «Bang bang», «Fragile», «Goldmine» και «Not scared of giants», τα οποία έχουν ήδη ανέβει στο YouTube. Tραγουδάει για το εσωτερικό σκοτάδι, τους καταραμένους έρωτες και τις ματαιωμένες ζωές. Λίγες ώρες μετά τη συνάντησή μας ακολούθησε το live. Ηταν τόσο εκρηκτική η εμφάνισή της που ένιωθα ότι έβλεπα βόμβα έτοιμη να σκάσει.
Ερχεστε από τη Γερμανία και έχετε ακόμη αρκετούς σταθμούς μέχρι να ολοκληρώσετε την περιοδεία σας. Τι μαθαίνετε για τον κόσμο μέσα από αυτά τα ταξίδια;
Μου αρέσει να βλέπω τον διαφορετικό τρόπο ζωής των ανθρώπων. Με εμπνέει πολύ αυτή η διαδικασία. Νιώθω πολύ πλούσια όταν ταξιδεύω. Πριν από λίγα χρόνια πήγαινα αρκετά συχνά στην Τουρκία και την Πορτογαλία και από τη μουσική των χωρών αυτών πήρα στοιχεία τα οποία ενσωμάτωσα στη δική μου. Τα ταξίδια μου σε άλλες χώρες επηρεάζουν τον τρόπο που γράφω, γιατί βγαίνω από την ασφάλειά μου. Νιώθω ότι γίνομαι μέρος ενός άλλου σκηνικού που διαφέρει αρκετά από αυτό που έχω ως δεδομένο. Αισθάνομαι επίσης πολύ όμορφα με το γεγονός ότι έχω πλέον φίλους σε αρκετά σημεία του κόσμου – νιώθω σαν στο σπίτι μου.
Είναι δύσκολο για έναν καλλιτέχνη από την Ευρώπη να εισχωρήσει στην αμερικανική αγορά;
Ναι, πάρα πολύ. Για να μπορέσει κάποιος να κάνει άνοιγμα στην αγορά των ΗΠΑ χρειάζονται πολλά χρήματα. Είναι πολύ μεγάλο το πρότζεκτ διότι είναι αχανής χώρα. Ωστόσο πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνει αυτό το άνοιγμα κάποια στιγμή, όταν υπάρξουν οι κατάλληλες επαφές.
Τα τραγούδια σας είναι εξομολογητικά και προσωπικά. Σας απασχολεί αρκετά η σκοτεινή πλευρά;
Δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα χαρούμενα τραγούδια. Πάντα πίστευα ότι μόνο αν διοχετεύσω το σκοτάδι στη μουσική μπορώ να είμαι χαρούμενη στην πραγματική ζωή. Οταν είμαι στενοχωρημένη δεν μου αρέσει να γράφω, συνήθως κάνω άλλα πράγματα, κυρίως με τα χέρια μου· ζωγραφίζω και φτιάχνω κοσμήματα. Για τη μουσική χρειάζομαι συντρόφους. Ανθρώπους με εσωτερική δομή με τους οποίους τζαμάρουμε και ταξιδεύουμε. Οταν γράφω μουσική κάνω σχέδια. Η μουσική δημιουργεί τις συνθήκες για να ενωθούν οι άνθρωποι. Είναι από τα λίγα πράγματα που δεν έχουν σχέση με την πολιτική και το χρήμα. Λειτουργεί σαν παγκόσμια γλώσσα την οποία όλοι καταλαβαίνουν.
Ακόμη κι αν μια γλώσσα είναι κατανοητή από όλους, αυτό δεν σημαίνει ότι τελικά επικοινωνούμε.
Ναι, ισχύει. Συχνά σκέφτομαι ότι όσο πιο πλούσια είναι μια χώρα τόσο λιγότερο αληθινοί είμαστε στην πραγματικότητα. Δεν ισχύει πάντα φυσικά, αλλά πολλά πράγματα είναι στημένα. Νιώθω ότι τα πάντα πλέον είναι τόσο γρήγορα και απρόσωπα. Οταν ήμουν παιδί με έπαιρνε η γιαγιά μου και πηγαίναμε να επισκεφτούμε κόσμο, κάτι που πλέον δεν μπορώ να κάνω. Δεν υπάρχει πια τόσος προσωπικός χρόνος όσο παλιά και οι άνθρωποι έχουν διάφορα προβλήματα να αντιμετωπίσουν, με αποτέλεσμα η ζωή να καταντά σχεδόν άνοστη.
Ισχύει ότι φύγατε από το σπίτι σας σε ηλικία έντεκα χρόνων;
Ναι, είναι μεγάλη ιστορία. Οταν ήμουν πολύ μικρή η σχέση μου με τη μητέρα μου ήταν δύσκολη – εξού και το άλμπουμ που της αφιέρωσα πριν από λίγα χρόνια. Σε εκείνη την ηλικία ήμουν πολύ μπερδεμένη, στην πραγματικότητα δεν ένιωθα καθόλου ασφαλής. Με φρόντιζε η μητέρα μου, αλλά κυρίως οι παππούδες μου. Κάποια στιγμή γνώρισε κάποιον και πήρε την απόφαση να μετακομίσουμε. Εμένα όμως μου έλειπαν οι παππούδες μου. Επειδή ήμουν σε κατάθλιψη με έβαλαν σε ίδρυμα σε ηλικία έντεκα χρόνων. Η ζωή μου κύλησε έτσι μέχρι τα 19 μου, όταν ξεκίνησα να ζω μόνη μου. Πέντε χρόνια μετά άρχισα και πάλι να μιλάω με τη μητέρα μου και στα 27-28 ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω ανοιχτά για όλα όσα δεν είχα αποκαλύψει μέχρι τότε. Αυτήν τη στιγμή κάνω ψυχοθεραπεία. Εκείνη η περίοδος ήταν καθοριστική για την υπόλοιπη ζωή μου.
Πιστεύετε ότι μέσω της μουσικής επανεφηύρατε τον εαυτό σας;
Σίγουρα. Αν δεν είχα τη μουσική, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είμαι σήμερα εδώ. Η μουσική με κινητοποιεί και μετατρέπει τα αρνητικά συναισθήματα σε θετικά. Μεγαλώνοντας είχα πάντα στο μυαλό μου ότι οι άνθρωποι θα σκέφτονταν άσχημα για μένα επειδή δεν μεγάλωσα με γονείς. Πλέον αυτό μπορώ να το αντιμετωπίσω λέγοντας στον κόσμο την ιστορία μου και μέσα από αυτό να συνδεθώ με όσους έχουν αντίστοιχες ιστορίες να μοιραστούν.
Προτού έρθω να σας βρω παρακολουθούσα το βιντεοκλίπ του «Fragile», όπου μια γυναίκα μιλάει για την κακοποίηση που έχει υποστεί από τον εραστή της. Τι σκέφτεστε για την έμφυλη βία, η οποία απασχολεί την επικαιρότητα σχεδόν σε καθημερινή βάση;
Πάντα πίστευα πως σε ό,τι αφορά τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία βαδίζουμε σε καλή κατεύθυνση. Δυστυχώς πλέον λαμβάνω καθημερινά πέντε έξι μηνύματα από όλα τα μέρη του κόσμου που μου αποδεικνύουν ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Μιλάω επίσης με φίλους και φίλες από την Τουρκία, ανθρώπους ανοιχτόμυαλους που ανήκουν στην LGBTQ κοινότητα, και μαθαίνω ότι ζουν σε καθεστώς τρόμου. Νομίζω πάντως ότι τα πράγματα αλλάζουν όταν τα αντιμετωπίζουμε. Ενας καλλιτέχνης, ένας τραγουδιστής, ένας άνθρωπος που ασχολείται με κάτι δημιουργικό μπορεί να αλλάξει κάτι, μπορεί να πει μια ιστορία που ίσως είναι μια μικρή αρχή για την αλλαγή. Οταν αποκλείουμε χώρες από τις περιοδείες μας επειδή εκεί συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην πραγματικότητα υψώνουμε κι εμείς τείχος απέναντι σε όσους ζητούν τη βοήθειά μας. Δεν βοηθάμε σε κάτι όταν μποϊκοτάρουμε χώρες, βοηθάμε όταν πηγαίνουμε εκεί και λέμε την ιστορία. Οι χώρες δεν θα πρέπει να συγχέονται με την κυβέρνησή τους, οι χώρες είναι ο λαός τους.
Να κλείσουμε μελωδικά; Εξακολουθείτε να τραγουδάτε κάθε πρωί στα φυτά σας;
Ναι, βέβαια! Οχι μόνο στα φυτά, αλλά και στις κότες και στα σκυλιά και στη γάτα μου. Πλέον ζω σε ένα αγρόκτημα, σε ένα πολύ μικρό χωριό που μετά βίας έχει σουπερμάρκετ. Ζω εκεί με τη μητέρα μου και νιώθω πολύ χαρούμενη.