Θαυμάζεις βλέποντας το βιογραφικό του. Γραμματέας της ΔΑΠ, ύστερα γραμματέας της ΟΝΝΕΔ, ύστερα, μόλις 29 χρονώ, ηλικία που οι πληβείοι αναζητούν δουλειά και μέλλον, αυτός ευρωβουλευτής. Και ύστερα πάλι ευρωβουλευτής. Και ύστερα πάλι ευρωβουλευτής. Και από το 2007 βουλευτής, υπουργός, βουλευτής, υπουργός, βουλευτής, υπουργός. Τα χέρια του με άχαρη εξαρτημένη εργασία και το μυαλό του με αγωνία για το αύριο, αγώνα για το μεροκάματο, σιωπηλά γαμώσταυρα για το αφεντικό, δεν τα λέρωσε ποτέ. Με τέτοιο βιογραφικό και ταγμένος εξ απαλών ονύχων με το κόμμα της μεγάλης εργοδοσίας ήταν λογικό να οριστεί από τον Μητσοτάκη υπουργός εργοδοσίας και αντικοινωνικών προθέσεων. Και να αναλάβει την αναμόρφωση του εργασιακού καθεστώτος.
Τον Κωστή Χατζηδάκη εύκολα τον κατατάσσει κανείς στους συντηρητικούς πολιτικούς που σύνθημά τους είναι το σύνθημα των μπάτσων στην Αμερική: serve and protect. Υπηρετεί και προστατεύει. Οχι βέβαια τον φτωχοδιάβολο που επιμένει ότι οχτάωρο σημαίνει οχτώ ώρες και όχι δέκα. Αυτόν τον θεωρεί κολλημένο στο παρελθόν, υποχείριο των εργατοπατέρων ή ακόμη χειρότερα του ΣΥΡΙΖΑ. Ή ηλίθιο, που μια ζωή στο μεροκάματο δεν καταλαβαίνει το συμφέρον του. Που το καταλαβαίνει καλύτερα από αυτόν ο δεν-έχω-δουλέψει-ποτέ υπουργός. Ετσι, βλέπουμε τον ένα να απεργεί και να διαδηλώνει, τον άλλο να ενεργεί και να δηλώνει. Να ενεργεί ζούγκλα εργασιακή και να δηλώνει ότι απορεί που οι άλλοι δεν τη βλέπουν σαν κούκλα παραδεισιακή.
Αλλους υπηρετεί και όποιος ακόμη αναρωτιέται ποιους ας ρωτήσει σε ένα διαφημιστικό διάλειμμα του «Survivor» τον Σκέρτσο, τον Φέσσα, τους φαρισαίους της επιχειρηματικής μας ελίτ. Ή, αν δεν βαριέται, ας δει ένα δελτίο των βαρόνων της ενημέρωσης. Θα καταλάβει… Αν όμως το ποιους υπηρετεί δεν είναι είδηση, το πώς τους υπηρετεί είναι. Διότι τον τελευταίο καιρό έφριξε ακόμη και ο Αδωνης με τον φουρτουνιασμένο Εδεσσαϊκό του Χατζηδάκη. Με την ιερή μανία και τη θλιβερή του μονομανία. Ακόμη και την εποχή που ξεπούλησε μπιρ παρά την Ολυμπιακή δεν τον είδαμε με τόσο λυμένο ζωνάρι. Μοιράζει χαρακτηρισμούς, κατηγορίες και τοξικές ανοησίες προς πάσα κατεύθυνση. «Κρίμα στο μπόι σου καλέ» η υπόθεση, για έναν τύπο που αγόρασε εξουσία πουλώντας μετριοπάθεια.
Αυτός έλαχε να σβήνει και να γράφει τη μοίρα των εργαζομένων. Στο κιτάπι με το οικόσημο του ΣΕΒ. Πώς και πόσο θα δουλεύουν, πώς και πόσο δεν θα αμείβονται, πώς και πόσο δεν θα απεργούν, πώς και πόσο θα μαζεύουν ελιές. Πίσω από τη σχεδόν χαριτωμένη φατσούλα τού σοκολάτα κρύβεται η καντάτα του απλήρωτου μόχθου, που γίνεται νόμος. Αυτό το αηδόνι που μας προέκυψε κοράκι είναι δείγμα χαρακτηριστικό της εποχής του Μητσοτάκη. Ενας Ηρώδης με μυωπικά γυαλιά, που γοητευμένος από τον χορό των κερδών της μεγάλης εργοδοσίας είναι πρόθυμος να της προσφέρει το κεφάλι της εργασίας. Αν βέβαια καταφέρει να το κόψει. Ανατριχίλα…
