Αθήνα Ψηλά λέγεται ο συνδυασμός του, που τις τελευταίες μέρες θα μπορούσε να μετονομαστεί με την αξία του σε Αθήνα Βαθιά. Αλλά μπορεί το κλεινόν άστυ στο οποίο δημαρχεύει να γίνεται με τη βροχή πέλαγος και η Βασιλίσσης Σοφίας Πηνειός, αλλά όλα κι όλα. Οσο βαθιά κι ορμητικά κι αν είναι τα νερά, ο Μπακογιάννης αποδεικνύεται λαμπρός κολυμβητής. Κολυμβών γενναία, για να θυμηθούμε τον Μποστ, μας εξηγεί πώς η Πανεπιστημίου, ύστερα από ένα, δύο ή και τρία πανάκριβα πειράματα, που τα πληρώνουμε εμείς, μπορεί να γίνει λιμάνι. Και ο Πλάτωνας πολεοδόμος της πολιτείας του Μπακογιάννη. Οπερ έδει δείξαι και σιγουράκι ότι θα επιπλεύσει και στις επερχόμενες εκλογές.
Δεν είναι όμως μόνο η δεινότητά του στην κολύμβηση που τον κρατάει στον αφρό. Είναι η ελαφρότητά του, αλλά έχει και σωσίβια. Πρώτα πρώτα την αμέριστη στήριξη της δυναστείας που έχει την ιδιοκτησία της χώρας. Υστερα την αγάπη των οικογενειών που έχουν την ιδιοκτησία της ενημέρωσης. Και τέλος την αγάπη εκείνης της μεγάλης μερίδας των Αθηναίων που είχαν την ιδιοκτησία των μνημονίων και θέλουν έναν πρίγκιπα στον θρόνο της πόλης. Εστω πρίγκιπα της παλίρροιας ή της πλημμύρας. Και δεν έχουν πρόβλημα να περιμένουν και μια και δυο και τρεις τετραετίες για να ανασκάψει την πολιτεία του Πλάτωνα και να κάνει τη βαλκανική μας Πανεπιστημίου… Σανζ Ελιζέ. Παρίσι και βάλε.
Οπως κατάλαβε, όποιος κατάλαβε, το χάλι μας το μαύρο είναι ο τύπος. Ατάλαντος, αμόρφωτος παρά τα Χάρβαρντ, τόσο αστοιχείωτος που να θεωρεί την «Πολιτεία» του Πλάτωνα πολιτεία (!), συγκινεί τις νεοελληνικές ψυχές που φαντασιώνονται μια Ελλάδα της αριστοκρατίας, της Ευρώπης, των Λουδοβίκων. Το πρόσωπό του φέρνει τη σφραγίδα του νεποτισμού –ανιψιός γαρ του μεγαλειοτάτου–, η κοψιά του τη σφραγίδα του ανέμελου με γεμάτες τσέπες και η πολιτική του βλακεία ρημάζει με τις μπουλντόζες τον πιο κεντρικό δρόμο για να υλοποιήσει το όνειρό του. Αλλά τον πάνε.
Ο Λουδοβίκος έχτισε τις Βερσαλλίες, ο δικός μας Κωστίκος χτίζει και ξαναχτίζει τις ατασθαλίες.
Κι έτσι προαλείφεται για πρωθυπουργός το έξυπνο και δημιουργικό αυτό παιδί, όταν ο θείος χορτάσει, αποχωρήσει ή εκδιωχθεί, γιατί θα αποφασίσουν να βελάξουν επιτέλους οι αμνοί. Και θα γίνει πραγματικότητα το όνειρό του να προσδώσει στην Ελλάδα μας το μεγαλείο που της αρμόζει. Με φοίνικες, ζαρντινιέρες, ήχο και φως. Και μην αναρωτιέστε πώς θα πάει στην ορκωμοσία, αν ο μη γένοιτο αποφασίσει ο Θεός εκείνη την ιστορική μέρα να βρέξει. Οι ήρωες του «Baywatch» ωχριούν μπροστά στις απλωτές του. Και τέλος πάντων, Μπακογιάννης είναι αυτός. Οχι μόνο ποτάμια θα μας φέρει, αλλά και γεφύρια θα μας φτιάξει αν προλάβει…
