Δεν πατάει ψυχή τον τελευταίο καιρό στα κινέζικα μαγαζιά του κέντρου.
Φωτογραφίες: Σωτήρης Δημητρόπουλος
Ο Γου σηκώνει το βλέμμα του απότομα και με κοιτάει λίγο καχύποπτα. Μόλις έχω μπει στο μαγαζί του στο Μεταξουργείο, ένα από τα πολλά καταστήματα Κινέζων εμπόρων που αποτελούν τη λεγόμενη Τσάιναταουν στο κέντρο της Αθήνας. Του λέω καλημέρα και ότι θέλω να του κάνω μερικές ερωτήσεις. «Εσύ μόνο μας μίλησες. Δεν μας μιλάνε τα παιδιά από την Ελλάδα» μου λέει σε σπαστά ελληνικά που μπερδεύονται ακόμη περισσότερο λόγω της μάσκας που φοράει. Ολοι οι υπάλληλοι τις φορούν. Πάνω στον πάγκο του έχει ένα μεγάλο αντισηπτικό χεριών και ένα απολυμαντικό επιφανειών. Μου λέει ότι είμαι ο πρώτος τις τελευταίες εβδομάδες που του μιλάει χωρίς μάσκα.
Τον ρωτάω γιατί. «Φοβούνται. Και εγώ φοβάμαι μην κολλήσω». Ο φόβος του κορονοϊού έχει χτυπήσει για τα καλά την καρδιά της κινεζικής αγοράς. Πολλοί μαγαζάτορες και υπάλληλοι που μίλησαν στο Documento δήλωσαν ότι ανησυχούν πολύ για την υγεία τους. Ολοι έχουν δίπλα στην ταμειακή μηχανή αντισηπτικά χεριών και απολυμαντικό. Η πλειονότητα των Κινέζων υπαλλήλων και εμπόρων φορούσε μάσκες για να προστατευτεί.
Ο φόβος για τον κορονοϊό έχει προκαλέσει όμως μεγαλύτερο πρόβλημα. «Εχει πέσει πολύ η δουλειά τον τελευταίο μήνα» μου λέει ο Χούι, 36 ετών, που και αυτός τρομάζει στην ιδέα να κολλήσει. Οσοι αποφασίζουν να του μιλήσουν το πράττουν από μεγάλη απόσταση. Η 34άχρονη Κόκο και ο 20άχρονος Τσαν που εμπορεύονται υφάσματα λένε ότι το τελευταίο δίμηνο δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου κίνηση.
«Δεν έχει δουλειά τους τελευταίους δύο μήνες» μου λέει κι ένα ζευγάρι Κινέζων καταστηματαρχών που με συμβουλεύουν να φορέσω κι εγώ μάσκα επειδή μεταξύ άλλων έχουν ακούσει στην τηλεόραση ότι το έχει επιβάλει η κινεζική κυβέρνηση.
Ο Κέβιν εργάζεται σε κατάστημα που εμπορεύεται φο μπιζού. Φοράει και αυτός μάσκα επειδή φοβάται. Μου εξηγεί ότι οι Κινέζοι πελάτες του φοβούνται περισσότερο να έρθουν να ψωνίσουν σε σχέση με τους Ελληνες. «31! 31!» μου φωνάζει εννοώντας τα επιβεβαιωμένα κρούσματα κορονοϊού στη χώρα μας το πρωί της Παρασκευής. «Η Ιταλία είναι δίπλα στην Ελλάδα. Καράβια έρχονται κάθε μέρα στην Πάτρα από την Ιταλία» συνεχίζει ο 34άχρονος εμφανώς αγχωμένος. Η Λιν και η Λου φορούν και αυτές μάσκα ενώ δουλεύουν.
Η Στέλλα είναι από την Κίνα και έχει κατάστημα ρούχων χονδρικής. Λέει ότι μερικοί μόνο Ελληνες πελάτες της έρχονται με μάσκα επειδή φοβούνται. Τη ρωτάω αν την κοιτούν περίεργα ή καχύποπτα. Αν έχει πέσει θύμα ρατσισμού. «Ευτυχώς έχω καλούς πελάτες» μου απαντάει χαμογελώντας. «Αν δεν υπήρχαν αυτοί εδώ οι άνθρωποι, η Ελλάδα θα είχε πεθάνει» μου αναφέρει μια Ελληνίδα καταστηματάρχης που ψώνιζε εκείνη την ώρα. Ελληνες έμποροι δηλώνουν στο Documento ότι αποφεύγουν τις τελευταίες εβδομάδες να κατέβουν στην Τσάιναταουν τόσο από φόβο για τον κορονοϊό όσο και λόγω έλλειψη προϊόντων.
Στο εστιατόριο του Χιανγκ Ζονγκ Ντε όλα τα τραπέζια είναι άδεια. «Εχω κολλήσει χαρτιά στην πόρτα και τους ενημερώνω ότι κάνω ντελίβερι. Τους δίνω οδηγίες πως αν βήχουν, έχουν μπούκωμα ή είναι άρρωστοι να μείνουν για 14 μέρες στο σπίτι τους» μου εξηγεί προσθέτοντας ότι ακόμη και η χειραψία δεν γίνεται πια εύκολα. Το μόνο που δείχνει να κινείται αυτές τις μέρες στο εστιατόριό του είναι το πόδι της χρυσής γάτας που σε καλωσορίζει στον χώρο.
