Η επιδημία του κορονοϊού ανέδειξε παραστατικά τη λειτουργία του παγκόσμιου πολιτικού και οικονομικού συστήματος.
Ο αρχικός πανικός και η προηγούμενη συνειδητή αποδόμηση του κοινωνικού κράτους οδήγησαν στο καθολικό lockdown. Τις πιο βαριές συνέπειές του τις πλήρωσαν οι κατώτερες τάξεις. Ομως το όποιο κόστος επέφερε για τις εξουσιαστικές και οικονομικές ολιγαρχίες αυτές δεν έχουν καμία διάθεση να επιτρέψουν να επαναληφθεί. Στις επόμενες φάσεις της επιδημίας, που δεν έχουν βραχυπρόθεσμη πρόβλεψη, οι κοινωνίες θα υποχρεωθούν να επωμιστούν ολοκληρωτικά τις συνέπειες.
Οι κρατικές ηγεσίες «τζογάρουν» στην προσωρινότητα του φαινομένου και αναλώνονται στην επικοινωνιακή διαχείριση της κρίσης. Αρνούνται να προσαρμόσουν την πολιτική τους στις νέες κοινωνικές ανάγκες. Οι πολιτικές και οι χρηματοδοτήσεις εξακολουθούν να κατευθύνονται στην επέκταση και ενίσχυση της κερδοφορίας των ολιγαρχών.
Στο διεθνές πεδίο ακόμη και σε συγκροτήσεις δήθεν συνεργασίας, όπως η ΕΕ, δεν υπάρχει καμία αλληλεγγύη. Δεν είναι τυχαίο ότι η μόνη χώρα που επέδειξε πολιτική διεθνούς αλληλεγγύης ήταν η (αποδιοπομπαία για τον διεθνή καπιταλισμό) Κούβα.
Στην κατάσταση αυτή αναδεικνύεται και η περίπτωση της Ελλάδας: στην πρώτη φάση της επιδημίας, με βάση τον διεθνή κανόνα, επιλέχθηκε η καθολική κοινωνική καραντίνα. Εξάλλου ήταν απολύτως γνωστή στους κυβερνώντες η αντικειμενική ανεπάρκεια του συστήματος υγείας, αφού η αποδόμησή του ήταν πάντα μέρος της διακηρυγμένης πολιτικής τους.
Αν υπήρχε βούληση για υπεύθυνη αντιμετώπιση, η κυβέρνηση θα έπρεπε να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα αναβάθμισης των κρίσιμων υποδομών. Αντί γι’ αυτό, αποδύθηκε σε πολιτική επικοινωνιακής κυριαρχίας, επιδεικνύοντας πρωτοφανή και εντυπωσιακή απραξία στα ουσιαστικά ζητήματα. Βέβαια, για την επικοινωνιακή διαχείριση διατέθηκε δημόσιο χρήμα, που θα ήταν πολύτιμο για πολιτικές ουσίας.
Κι όμως: στην κρίσιμη συγκυρία η έλλειψη μίας και μόνο κλίνης μπορεί να στοιχίσει περισσότερες
από μία ζωές. Ποιος θα απολογηθεί, απέναντι σε έστω και μία χαμένη ζωή, για τις προτεραιότητες που έθεσε και υλοποίησε η κυβέρνηση;
Η κυβερνητική συνταγή περιλαμβάνει και μέτρα που η τήρησή τους συνδέεται με την περίφημη «ατομική ευθύνη». Για να σταθεί το όλο σχήμα είναι κρίσιμη η συνδρομή των ελεγχόμενων ΜΜΕ: επικοινωνιακός βομβαρδισμός για την ευθύνη των πολιτών και πλήρης σιωπή για την κυβερνητική απραξία.
Ας μη μιλήσουμε για την εντελώς ανεπαρκή αντιμετώπιση του συστήματος υγείας. Δημοσιεύονται αριθμοί προσωπικού και στοιχεία υποδομών (κλίνες ΜΕΘ κ.λπ.) που με κάθε πραγματική ευκαιρία αποδεικνύονται ως εντελώς πλαστοί.
Η διαχείριση του θερινού τουρισμού θα διδάσκεται στο μέλλον ως παράδειγμα εγκληματικής ανευθυνότητας.
Στα μέσα μαζικής μεταφοράς ανεπίτρεπτος συνωστισμός, αλλά η κυβέρνηση δηλώνει πλήρη αδυναμία για οποιαδήποτε παρέμβαση και φυσικά ούτε λόγος για περισσότερα δρομολόγια.
Κανόνες για εννιά άτομα στις συναθροίσεις και 20 στις κοινωνικές εκδηλώσεις. Αλλά ειδικά στις σχολικές αίθουσες τουλάχιστον 25. Η αύξηση του προσωπικού στα σχολεία επίσης αποκλείστηκε εξαρχής. Οπως και η συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση για την εξασφάλιση πρόσθετων χώρων στην εκπαίδευση (αλήθεια, πόσες σχολικές αίθουσες θα εξασφάλιζε στον κρίσιμο χρόνο η χρηματοδότηση του διαβόητου «Μεγάλου περιπάτου»;).
Μόλις στην πρώτη εβδομάδα λειτουργίας, όπως ήταν εύλογα αναμενόμενο, κλείνουν δεκάδες σχολικές μονάδες. Στις αντιδράσεις των μαθητών, πάλι η εύκολη απάντηση: κατασυκοφάντηση (ότι δήθεν είναι εναντίον της μάσκας, υποκινούμενοι κ.λπ.) και καταστολή με κάθε τρόπο.
Η κυβερνητική πολιτική εξαντλείται στο σχήμα: κρατική απραξία και ο Θεός βοηθός!
Στην εποχή του κορονοϊού και στον βωμό της χυδαίας ακαταπόνητης κερδοσκοπίας θυσιάζονται πρώτα η υγεία και η παιδεία.
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση διαμορφώνει ένα σκηνικό παραλογισμών. Μια επικίνδυνη πολιτική αστείων αντιφάσεων, την οποία χρεώνεται αποκλειστικά η ίδια. Μόνο που με αυτά τα αστεία δεν έχει διάθεση να γελάσει κανένας.
Η Σοφία Σακοράφα είναι βουλευτής Β3 Νότιου Τομέα Αθηνών ΜέΡΑ25
