Οι συγκινητικές ιστορίες ανθρώπων του αθλητισμού που έπεσαν θύματα του φονικού ιού.
Ο κορονοϊός δεν χαρίστηκε στους διάσημους ούτε υπολογίζει το σφρίγος των αθλητών και ο παγκόσμιος αθλητισμός θρηνεί δεκάδες θύματα.
Η φίλαθλη Ελλάδα αποχαιρέτησε τον Σάββα Θεοδωρίδη που στα στερνά του χτυπήθηκε και από την Covid-19, συγκινήθηκε από τον θάνατο του άλλοτε προπονητή του Αρη Ιλια Πέτκοβιτς και χτυπάει ξύλο για να πάνε όλα καλά με τα κρούσματα που συνεχώς αυξάνονται: Τσιμίκας, Σλούκας, Ιτούδης, Παπανικολάου, Σεμέδο, Στοχ, Πρέκας και δεκάδες άλλοι, χώρια εκείνοι που μένουν ανώνυμοι.
Στον παγκόσμιο αθλητισμό τα εκκωφαντικά κρούσματα είναι πάμπολλα (Ρονάλντο, Τζόκοβιτς, Ντουράντ, Ντιμπάλα, Ροναλντίνιο, Ινφαντίνο κ.ά.), αλλά τα θύματα ευτυχώς ελάχιστα. «Ο αθλητής είχε προσβληθεί την άνοιξη από τον νέο κορονοϊό, αλλά ο θάνατός του οφείλεται σε άλλα παθολογικά αίτια» ανακοίνωσε ο Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου μετά τη νεκροτομή του 26άχρονου μπασκετμπολίστα Μάικλ Οτζο. Ο θεόρατος Νίκολα Πέκοβιτς νοσηλεύτηκε για αρκετές εβδομάδες, αλλά ευτυχώς ανάρρωσε.
Το φονικό μικρόβιο δεν σκοπεύει να χαριστεί στον αθλητισμό. Οταν βρίσκει εύφορο έδαφος εισχωρεί ανηλεώς αφήνοντας πίσω του συντρίμμια. Το Documento μελέτησε τον ατέλειωτο κατάλογο των νεκρών της πανδημίας και ξεχώρισε έντεκα συγκινητικές αθλητικές ιστορίες δακρύων και φόβου.
Νόρμαν Χάντερ: Τον «δάγκωσε» το μικρόβιο
Ο Νόρμαν Χάντερ ήταν ένας από τους σκληρούς των γηπέδων. Ακουγε στο εύγλωττο παρατσούκλι «bites yer legs»: αυτός που σου δαγκώνει τα πόδια. Η άμυνα της Λιντς Γιουνάιτεντ θύμιζε ναρκοπέδιο και η ομαδάρα του Ντον Ρέβι εξελίχθηκε σε προσωποποίηση του ποδοσφαιρικού κυνισμού. «Ποτέ μου δεν έβαλα στόχο να τραυματίσω κάποιον συνάδελφο, αλλά πότε πότε κυρίευε το μυαλό μου μια κόκκινη ομίχλη» ομολόγησε κάποτε. Στα χρόνια του οι σκληροτράχηλοι κέρδιζαν γαλόνια και τρόπαια. Ο Νόρμαν Χάντερ δάγκωσε αστραγάλους ανυποψίαστων ξένων στράικερ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 και βοήθησε την Αγγλία να γίνει παγκόσμια πρωταθλήτρια. Η Covid-19 δεν έχει ποδάρια και ο δύσμοιρος Χάντερ δεν ήξερε πού να τη σημαδέψει. Ο αόρατος διαιτητής τον απέβαλε στις 17 Απριλίου, στα 76 του.
Ντονάτο Σάμπια: Το παιχνίδι της μοίρας
O Nτονάτο Σάμπια ήταν γοργοπόδαρος αλλά δεν είχε την ταχύτητα για να ξεφύγει από τον αδυσώπητο διώκτη του. Πρωταθλητής Ευρώπης το 1984 στο Γκέτεμποργκ, παρών σε δύο τελικούς Ολυμπιακών Αγώνων, ο ξερακιανός 800άρης ήταν ο κορυφαίος αθλητής ημιαντοχής της γενιάς του στην Ιταλία. Στους φίλους του στην Μπαζιλικάτα έλεγε ότι κάποτε έφτασε μία ανάσα από το ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά έπεσε πάνω στους θρύλους της Βρετανίας Οβετ και Κόου.Ο αξιαγάπητος Σάμπια καταράστηκε τον κορονοϊό όταν είδε τον γηραιό πατέρα του να πεθαίνει αβοήθητος στο κρεβάτι κάποιου νοσοκομείου στην Ποτέντσα. Λίγες μέρες αργότερα έσβησε κι ο ίδιος στην ίδια κλινική. «Μια τραγωδία μέσα στην τραγωδία» σχολίασε η Ολυμπιακή Επιτροπή της Ιταλίας. Hταν μόλις 56 ετών.
Ζακσίλικ Ουσκεμπίροφ: Ο Ηρακλής του Καζακστάν
Ο Ζακσίλικ Ουσκεμπίροφ επέστρεψε από τη Μόσχα στο Αλμάτι το 1980 με ένα ολόχρυσο μετάλλιο στις αποσκευές του. Hταν ένας «Ηρακλής τσέπης» με βάρος μικρότερο των 48 κιλών και μπράτσα από ατσάλι. Η σημαία που κυμάτισε προς τιμήν του ήταν η κόκκινη της ΕΣΣΔ, αλλά πραγματική πατρίδα του Ουσκεμπίροφ ήταν το Καζακστάν. Ο μικροσκοπικός ολυμπιονίκης της ελληνορωμαϊκής πάλης κέρδισε το παράσημο του Ηρωα της Εργατιάς και δούλεψε ακάματα για τον αθλητισμό της χώρας. Εκτισε γυμναστήρια στις επαρχίες, γύμνασε νεαρά παιδιά, φύτεψε μποστάνια, δεν έφυγε ποτέ από την πρώτη γραμμή. Ο κορονοϊός τον πήρε μαζί του στις 4 Αυγούστου σε ηλικία 69 ετών. «Το Καζακστάν έχασε έναν ήρωα» υποκλίθηκε ο πρόεδρος Κασίμ Τοκάγεφ.
Αχμέντ Ραντί: Μπαλαδόρος και εκτός γηπέδων
Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου του Ιράκ έχει πετύχει ακριβώς ένα γκολ σε τελικά Παγκόσμιου Κυπέλλου: το 1986 απέναντι στους Βέλγους, στην Τολούκα του Μεξικού (12). Δράστης ήταν ο Αχμέντ Ραντί, ένας σκόρερ ολκής, με 62 τέρματα στις 121 διεθνείς συμμετοχές του. Ο Ραντί υπήρξε έμβλημα του ιρακινού ποδοσφαίρου, αφού κέρδισε πολλούς τίτλους εντός των τειχών, ενώ αναδείχτηκε κορυφαίος παίκτης ολόκληρης της Ασίας το 1988. Μετά το τέλος της καριέρας του ξεκίνησε πολιτική καριέρα, με σημείο αναφοράς την εθελούσια εξορία από τη χώρα του το 2006 σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σεχταριστική βία. Δεν κατόρθωσε, ωστόσο, να εκλεγεί βουλευτής. Ο μπαλαδόρος που τίμησε τον αθλητισμό της πατρίδας του αλλά δεν άντεχε να τη βλέπει διχασμένη νικήθηκε από την Covid-19 στις 21 Ιουνίου στα 56 του.
Αντόν Χουντάεφ: Ο γιατρός έγινε στόχος
Ο γιατρός της εθνικής ποδοσφαίρου της Ουκρανίας ήταν ένα πραγματικό θηρίο. Τηρούσε το πρωτόκολλο προστασίας, αλλά τα αδύναμα πνευμόνια του ήταν εύκολος στόχος για τον κορονοϊό. Ο Αντόν Χουντάεφ νοσηλεύτηκε αρκετές μέρες με τη βοήθεια αναπνευστήρα, ώσπου η καρδιά του παραδόθηκε στις 26 Ιουλίου. «Οι καλύτεροι γιατροί της χώρας προσπάθησαν απεγνωσμένα να τον σώσουν αλλά στάθηκε αδύνατο» τον αποχαιρέτισε δακρυσμένος ο Αντρέι Σεφτσένκο. Η λειτουργία των πνευμόνων του άτυχου άντρα είχε μειωθεί κατά 70%. Ο Χουντάεφ δούλεψε στη Μεταλίστ Χάρκιβ επί 20 χρόνια, ενώ συνεργαζόταν με την ουκρανική ομοσπονδία ποδοσφαίρου από το 2016. Ηταν μόλις 48 ετών και γιατρός.
Λορένθο Σανθ: Ο βασιλιάς της Μαδρίτης
Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ο Λορένθο Σανθ υπήρξε ένας από τους ισχυρότερους παράγοντες στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα. «Ηταν ένας από τους πιο ευγενικούς, εργατικούς και γενναίους άντρες που γνώρισα ποτέ» έγραψε ο γιος του στο τελευταίο κατευόδιο προς τον νεκρό πατέρα: «Δεν του άξιζε τέτοιο τέλος». Ο 76άχρονος Σανθ πέθανε στις 21 Μαρτίου στη Μαδρίτη και ήταν χρονικά ένα από τα πρώτα θύματα του κορονοϊού στον αθλητισμό. Ως πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης οδήγησε τη «βασίλισσα» στο έβδομο και το όγδοο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας της, τερματίζοντας αναμονή 32 ετών. Πανηγύρισε ευρωπαϊκό τρόπαιο και στο μπάσκετ προτού παραδώσει τα ηνία στον νυν πρόεδρο Φλορεντίνο Πέρεθ το 2000.
Ραμές Τικαράμ: Ερανος για το άψυχο κορμί του
Την ιστορία του Ραμές Τικαράμ καλύτερα να την ξεκινήσουμε από το τέλος. Το νοσοκομείο στο οποίο ο Ινδός αθλητής απεβίωσε από Covid-19 αρνιόταν να παραδώσει το άψυχο κορμί του, διότι η οικογένεια δεν είχε χρήματα για να πληρώσει τουλάχιστον το ήμισυ του λογαριασμού. Το ποσό συγκεντρώθηκε μέσα σε δύο ώρες ύστερα από έρανο και ο παραολυμπιονίκης αναπαύεται εν ειρήνη. Σε μια φτωχή και πολυάνθρωπη χώρα με υποτυπώδη αθλητική υποδομή και εφιαλτικές αναπηρίες ο Τικαράμ υπήρξε σύμβολο θέλησης και αγώνα. Διέπρεψε με το καροτσάκι του όχι μόνο στο μπάντμιντον, που είναι εθνικό σπορ των Ινδών, αλλά και στην άρση βαρών και στο κρίκετ και σε πολλά αγωνίσματα του στίβου. Πέθανε στα 51 του.
Μαμπάμπα «Πάπε» Ντιούφ: «Ανέστησε» τη Μαρσέιγ
O Μαμπάμπα «Πάπε» Ντιούφ ήταν ο πρώτος μαύρος που κάθισε στον προεδρικό θώκο πρωτοκλασάτης ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής ομάδας. Γεννημένος στο Τσαντ, μεγαλωμένος στη Σενεγάλη και σπουδαγμένος στη Γαλλία, είχε τρεις υπηκοότητες και πολλά ταλέντα. Ο Ντιούφ εργάστηκε ως δημοσιογράφος, έφτιαξε την περιουσία του ως ατζέντης και πέρασε στη διοίκηση της Μαρσέιγ το 2004, αρχικά ως μάνατζερ και τελικά ως πρόεδρος. Υπό την καθοδήγησή του η ταλαιπωρημένη ομάδα καθάρισε το όνομά της και ανέκτησε τα πρωτεία το 2010, ύστερα από 18 χρόνια ανομβρίας και σκανδάλων. Ο Ντιούφ πέθανε στις 31 Μαρτίου στο Ντακάρ σε ηλικία 68 χρόνων. «Παραείναι αδύναμος για να ταξιδέψει» είπαν οι γιατροί όταν προτάθηκε να μεταφερθεί ο ασθενής στην Κυανή Ακτή. Ηταν το πρώτο θύμα του κορονοϊού σε ολόκληρη τη Σενεγάλη.
Φρανθίσκο Γκαρθία: Η Covid-19 έδειξε λευχαιμία
Ο Φρανθίσκο Γκαρθία δεν ανησύχησε ιδιαίτερα όταν ανέβασε υψηλό πυρετό. Ο βήχας τον ταλαιπωρούσε πολύ, αλλά τα 21 του χρόνια έμοιαζαν ισχυρός σύμμαχος. Οταν η κατάστασή του επιδεινώθηκε ο νεαρός προπονητής ποδοσφαίρου της Ατλέτικο Πορτάδα Αλτα οδηγήθηκε εσπευσμένα σε νοσοκομείο της Μάλαγα, όπου οι αιματολογικές εξετάσεις άφησαν τους οικείους του σύξυλους: «Το παιδί σας προσβλήθηκε από Covid-19, αλλά έχει και λευχαιμία». Ο μικρούλης Γκαρθία έπεσε αμαχητί μέσα σε λίγες μέρες. «Θα είχε επιβιώσει αν δεν έπασχε από υποκείμενο νόσημα» έγραψαν οι τοπικές εφημερίδες. Το παρατσούκλι του ήταν «φαινόμενο».
Σομπούσι Κάντζι: Τον έστειλαν σπίτι του
O Σομπούσι Κάντζι έβηχε και έβγαζε αίμα στις 4 Απριλίου, αλλά το νοσοκομείο τον έστειλε στο σπίτι του. «Ερχεται τόσος κόσμος και δυστυχώς δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε τεστ σε όλους. Είσαι αθλητής και νέος εσύ, θα το ξεπεράσεις». Δεκαπέντε μέρες αργότερα ο 28άχρονος παλαιστής του σούμο αναχώρησε για τον αιώνιο ύπνο από πολυοργανική ανεπάρκεια και πνευμονία. Ο Σομπούσι ήταν ο πρώτος Γιαπωνέζος κάτω των 30 ετών που πέθανε από τον νέο κορονοϊό, ενώ παλαιότερα είχε παρουσιάσει συμπτώματα διαβήτη. Ο αρχιπροπονητής και ένας άλλος αθλητής από το ίδιο ντότζο διαγνώστηκαν θετικοί και τέθηκαν σε καραντίνα, ενώ οι αγώνες του δημοφιλέστατου επαγγελματικού σούμο σταμάτησαν επ’ αόριστον.
«Καμάλα» Χάρις: Ο γίγαντας της Ουγκάντας
Το όνομα «Καμάλα» Χάρις παραπέμπει στην υποψήφια αντιπρόεδρο των ΗΠΑ αλλά και στον «γίγαντα της Ουγκάντας». Ο κατσέρ που έφερε το ίδιο ονοματεπώνυμο γεννήθηκε όχι στην Ουγκάντα αλλά στο Μισισίπι. Μέσα στο ρινγκ παρίστανε τον κτηνώδη αλλά και λίγο χαζούλη Αφρικανό πολεμιστή «Καμάλα» φορώντας μάσκα φυλάρχου και βαμμένος με τα χρώματα του πολέμου. Στο τέλος της καριέρας του ο διαβητικός Χάρις αρνήθηκε την αιμοκάθαρση και βρέθηκε κατάκοιτος όταν οι γιατροί αναγκάστηκαν να του ακρωτηριάσουν και τα δύο πόδια κάτω από το γόνατο. Ηταν πια άπορος και ζούσε πουλώντας ψάθινες καρέκλες. Η επίθεση της Covid-19 έγινε η χαριστική βολή. Ο Καμάλα των 201 εκατοστών και των 172 κιλών άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 70 ετών.
