Από τον Σπαρτιάτη με την πανοπλία ως τον «δημοσιογράφο» που θέλει να χαστουκίσει τον Ερντογάν η απόσταση δεν είναι μεγάλη.
Όλες αυτές οι αντιδράσεις στηρίζονται στο θυμικό, στον κοινωνικό αυτοματισμό που ωστόσο απέχει έτη φωτός από την λογική. Σεβαστές οι αντιδράσεις αλλά ακόμα πιο σεβαστή και η επίκληση της πραγματικότητας.
Δεν βρισκόμαστε σε αιώνες όπου τα όπλα ήταν «απλοϊκά» και θα μπορούσαν όλα να λυθούν με αυτά. Ή σχεδόν όλα.
Μπορεί τα σύγχρονα οπλικά συστήματα να λειτουργούν «αποτρεπτικά» με άμεση αναφορά στο «κακό» (ζημιά) που θα προκαλέσεις στον αντίπαλο, αλλά ακόμα και αυτή η θεώρηση συνεπικουρείται από δεκάδες άλλες προσεγγίσεις από το χώρο της οικονομίας και των διεθνών σχέσεων και ισορροπιών.
Ακόμα πιο πολύπλοκες αποδεικνύονται αυτές οι προσεγγίσεις όταν γίνονται από μικρότερες χώρες, εξαρτώμενες αμυντικά και οικονομικά (υπαρξιακά) από μεγαλύτερες.
Το θα «πάρω το όπλο μου» μπορεί να δηλώνει πρόθεση, παλικαριά ή φιλοπατρία αλλά η πραγματικότητα απομακρύνεται ακόμα περισσότερο. Το «σύνθημα» δεν είναι πολιτική, είναι απλούστευση για τον πολύ κόσμο.
Θα μπορέσεις να κρατήσεις όπλο και πόσο; Υπάρχουν; Θα έχεις σφαίρες; Θα έχεις στήριξη από τα μετόπισθεν; Θα σε αφήσουν να συνεχίσεις; Είναι έτοιμη η χώρα σου να δεχθεί το κόστος σε ζωές και οικονομία;
Μια πανδημία προέκυψε και ο κόσμος ήρθε πάνω-κάτω!
Θα σε αφήσουν οι άλλοι να το κρατήσεις ή απλά μια μικρή ψηφιακή κίνηση θα σταματήσει τις επικοινωνίες στη χώρα σου; Για να μην μιλήσουμε για εμπάργκο, αποκλεισμούς, και ό,τι άλλο μπορεί να προσφέρει η σύγχρονη «αναίμακτη» φαρέτρα.
Ούτε θέλουμε να είμαστε ηττοπαθείς, ούτε να στοχοποιήσουμε τον πατριωτισμό. Αυτά είναι σεβαστά γιατί αποτελούν ανθρώπινη έκφραση, αλλά καλό είναι να κοιτάζεις και την πραγματικότητα. Αυτήν θα κληθείς να αντιμετωπίσεις πληρώνοντας τον λογαριασμό. Πολλές φορές πληρώθηκαν τα λάθη στο παρελθόν, όταν τα όνειρα αποδείχθηκαν όνειρα. Ούτε καν φυγή προς τα εμπρός!
Σε αντιπαράθεση με την σύρραξη όμως, υπάρχουν και τα «θερμά επεισόδια».
Αυτά που δηλώνουν την απόλυτη πρόθεση να κάνεις μεγαλύτερο κακό θέτοντας στον αντίπαλο το δίλημμα αν είναι σε θέση και μπορεί να δεχθεί την πρόκληση και το κόστος…
Και φτάνουμε στην απλή ουσία:
Τίποτα μια χώρα δεν μπορεί να αποκλείσει, όπως –ακόμα και οι πυρηνικές δυνάμεις- ουδέποτε θα πουν πως δεν θα πατήσουν το κουμπί…
Μόνον που το απεύχονται!
Έως ότου λοιπόν φορέσεις τα ρούχα του πολέμου, κρατήσεις τις σάρισες και βάλεις τις σύγχρονες περικεφαλαίες, προτιμότερο είναι να έχεις ένα πλήρες σχέδιο για τις διεθνείς σου σχέσεις και την εξωτερική πολιτική. Ο πόλεμος είναι το έσχατο μέσο που από μόνο του περιλαμβάνει την καταστροφή.
Προτιμάς να είσαι δορυφόρος της Γερμανίας, των ΗΠΑ ή της Ρωσίας μειώνοντας την εθνική σου ανεξαρτησία, πληρώνοντας το ανάλογο κόστος στην οικονομία αλλά και στην εδαφική σου ακεραιότητα ή προτιμάς να ισορροπείς ώστε να αποκομίζεις τα περισσότερα οφέλη προσαρμόζοντας κάθε στιγμή τους δεσμούς σου;
Θα μετατρέψεις τη χώρα θωρακίζοντάς την ώστε να είναι όσο γίνεται πιο ανεξάρτητη ή θα κλαίγεσαι σε κάθε φουστάνι και κουστούμι διεθνούς παράγοντα να σε σώσει;
Πόσο θα το κάνει και με τι αντίτιμο;
Θα κλαυτείς στην Μέρκελ και θα συρθείς σε διάλογο με δεδομένο ότι θα χρειαστεί να κάνεις παραχωρήσεις;
Πώς είναι δυνατόν να μην κάνεις τίποτα, να ενδίδεις συνέχεια ενώ η γειτονική σου χώρα έχει μια «ζηλευτή» γεωστρατηγική σχέση, ανάμεσα σε Ευρώπη και Ασία, ανάμεσα στο βιομηχανικές χώρες και τις χώρες πετρελαίου και τόσα άλλα;
Μια χώρα με θέση όπου κλείνει θαλάσσια τη Ρωσία, ελέγχει το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο; Και τόσα άλλα…
Η Τουρκία έχει ενδυναμώσει περαιτέρω τη θέση της με δεκάδες δισεκατομμύρια εμπορίου με τις σημαντικότερες ευρωπαϊκές χώρες. Δεσμοί εμπορίου αλλά και δεσμοί παραγωγής και βιομηχανίας… Να μην μιλήσουμε για την δύναμη των Τούρκων μεταναστών. Πολλά χρήματα και πλούτος συνδέουν τις χώρες της Ευρώπης με την Τουρκία. Πιστεύετε πως είναι διατεθειμένες να τα τινάξουν στον αέρα;
Και για όλα αυτά, δεν σου φταίει η Τουρκία -που κάνει τη δουλειά της- με σουλτάνο ή με κατ’ επίφαση δημοκρατία.
Θα πρέπει να μάθεις ότι όταν ακούς πως έφτασε το αμερικανικό αεροπλανοφόρο, η γερμανική φρεγάτα ή το γαλλικό αντιτορπιλικό δεν είναι αναγκαστικά για το καλό σου.
Απλά, παρακολουθείς μια σαπουνόπερα στα κανάλια και έχεις απεμπολήσει το δικαίωμα της επιλογής…
Γιατί απλά, δεν σε άφησαν να σκεφτείς, η πιο απλά, αρνήθηκες να σκεφτείς χωρίς χειραγώγηση…
Αλλά δεν νομίζεις πως είναι πολύ σοβαρά για να τ’ αφήσεις σε ξένα χέρια;
