Αν ζητούσαµε από κάποιον αµερόληπτο ξένο να δώσει έναν σύντοµο ορισµό της σηµερινής Ελλάδας, θα έλεγε ότι είναι η χώρα όπου η έννοια του τραγικού προσλαµβάνεται µε όρους κωµωδίας. Μόνο που η περίπτωση του Εβρου δεν είναι η Κατεχάκη και η Μαραθώνος του χιονιά, για τις οποίες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε δηλώσει ότι δεν ανήκουν στην ευθύνη του κράτους. Το ποτάµι που µας χωρίζει από τη γείτονα έγινε για άλλη µια φορά όχι µόνο πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά και αιτία ενός ακόµη διεθνούς διασυρµού.
Αν βέβαια είχαµε πιστέψει τις πρώτες δικαιολογίες του Μηταράκη και της αστυνοµίας, βρεθήκαµε µπροστά σε µια προµελετηµένη πατριδοκτονία που οργάνωσαν ο ΣΥΡΙΖΑ και η υπόλοιπη αντιπολίτευση σε αγαστή συνεργασία µε ΜΚΟ, διάφορα ΜΜΕ του εξωτερικού, την Υπατη Αρµοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και τη ∆ιεθνή Αµνηστία. «Μετά από επισταµένες έρευνες δεν διαπιστώθηκε ανθρώπινη παρουσία» έλεγαν και ξανάλεγαν, µε πρίµο σεκόντο τα δεξιά και ακροδεξιά τρολ που βυσσοδοµούσαν µε ασύλληπτη ξετσιπωσιά και χυδαιότητα εναντίον όσων απαιτούσαν τουλάχιστον να ταφεί το παιδί που πέθανε από δάγκωµα σκορπιού.
Οι «κοριοί» από τις θερµικές κάµερες, οι γεωγραφικές συντεταγµένες, το στίγµα των κινητών και τα drones δεν λειτούργησαν, µάλλον επειδή και η σύγχρονη τεχνολογία επιβουλεύεται την κυβέρνηση και αρνήθηκε να παράσχει τη βοήθειά της. Κι ενώ λοιπόν όλα ήταν fake news κατά το επίσηµο αφήγηµα και πρόσφυγες δεν υπήρχαν, ευτυχώς ξηµέρωσε της Μεγαλόχαρης, ο πρωθυπουργός περιέφερε την εικόνα της και εκείνη έκανε το θαύµα της. Οι πρόσφυγες ξαφνικά εµφανίστηκαν, η νησίδα θεωρήθηκε ελληνικό έδαφος και ο Μηταράκης, που είχε δώσει ρεσιτάλ αυτοδιαψεύσεων, θυµήθηκε ότι υπάρχουν ανθρωπιστικές οργανώσεις οι οποίες και θα µπορούσαν να είχαν επιληφθεί του θέµατος από την αρχή αν θέλαµε να µην υπάρξουν διπλωµατικές επιπλοκές µε την Τουρκία.
Αν πάντως πάµε κάποτε στο ∆ικαστήριο της Χάγης για να επιλύσουµε τις διαφορές µας, καλό θα ήταν να καλέσουµε ως µάρτυρες υπεράσπισης το «Spiegel» και το Channel 4 που ξέρουν επακριβώς τι µας ανήκει και τι όχι. Αφού µε τα τέσσερα πέντε υπουργεία που ενεπλάκησαν ούτε άκρη βρήκαµε ούτε σοφότεροι γίναµε, ίσως η επαρκής πληροφόρηση των ξένων να περισώσει την εθνική µας κυριαρχία.
Οι «εχθροί» βέβαια από τα ΜΚ∆, που επικαλούνταν τον Ξένιο ∆ία, ξεσκόνισαν τις γνώσεις τους από το σχολείο και θυµήθηκαν την ηθική συνείδηση της Αντιγόνης, δικαιώθηκαν, ενώ οι Φαηλοτζήµεροι, Μουµτζήδες και Πλεύρηδες κατάπιαν τη γλώσσα τους. Αλλωστε όλοι αυτοί ούτε καν τον «Πλούτο των εθνών», το ευαγγέλιο της ελεύθερης αγοράς, δεν έχουν διαβάσει, είναι όµως έτοιµοι να συγγράψουν τον «Πλούτο των κολλητών».
Ο homo turisticus που έχουµε για πρωθυπουργό τους άφησε να κάνουν τη βρόµικη δουλειά και συνέχισε τις διακοπές του. Απέφυγε να εκτεθεί άλλη µια φορά στον βαθύ συναισθηµατισµό των µονολόγων αλά Τσέχοφ, να δώσει µια παράσταση πολιτικού θεάτρου αλά Μπρεχτ. Μαζεύει δυνάµεις για να υποδυθεί τις επόµενες µέρες στη Βουλή τον πρώην αυτοκράτορα που δείχνει µε ψωραλέα έπαρση τη ρηµαγµένη του παράγκα. Γι’ αυτόν όσα ακούγονται δεν είναι παρά το δηλητήριο των φιδιών-αντιπάλων του, χωρίς να αντιλαµβάνεται την επισύνδεση µε το µπερδεµένο καλώδιο της ανηµποριάς του.
H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος – ιστορικός Τέχνης