Πόλεμος ξέσπασε μεταξύ Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου για το εάν η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει αποφύγει το πρώτο μνημόνιο.
Την αρχή έκανε ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος άφησε αιχμές για τον Γιώργο Παπανδρέου, λέγοντας ότι το πρώτο μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομος.
Ο Κώστας Σημίτης χρεώνει στην κυβέρνηση Παπανδρέου έλλειψη σχεδίου, ότι δεν φρόντισε να κάνει έναν έγκαιρο, σοβαρό σχεδιασμό για το πώς θα αντιμετωπίσει την κατάσταση.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο capital.gr, ο Κώστας Σημίτης ανέφερε: «Πιστεύω ότι το πρώτο μνημόνιο, υπό την εξαιρετικά αυστηρή μορφή που είχε, δεν ήταν μονόδρομος. Εκείνο το οποίο έπρεπε να κάνει η ελληνική κυβέρνηση και δεν έκανε τότε, ήταν ένας έγκαιρος σοβαρός σχεδιασμός για το πώς θα αντιμετωπίσει την κατάσταση».
Η Ελλάδα «είχε διαβεβαιώσει ότι διαθέτει ρευστοποιήσιμη περιουσία 50 δισεκατομμυρίων, η οποία μπορεί να αξιοποιηθεί» ανέφερε ο Κώστας Σημίτης σχολιάζοντας πως: «Ο αριθμός ήταν τελείως φανταστικός. Δεν ανταποκρινόταν σε καμιά πραγματικότητα. Όταν είσαι στον βαθμό αυτό ανέτοιμος και λες τέτοιες σαχλαμάρες, το μνημόνιο έρχεται ως φυσικό αποτέλεσμα».
Κατά τον πρώην πρωθυπουργό, «μια σοβαρή πολιτική ηγεσία θα μπορούσε να δείξει έναν άλλο δρόμο, δηλαδή να κάνει μία καλύτερη συμφωνία».
Γιώργος Παπανδρέου: «Ευτυχώς για τον ίδιο, ο Σημίτης δεν αντιμετώπισε ποτέ το δίλημμα να χρεοκοπήσουμε ή να ζητήσουμε βοήθεια»
Η απάντηση του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, στον επίσης πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, ήρθε μέσω ανάρτησης στο σάιτ του ΚΙΔΗΣΟ:
«Ο κ. Σημίτης γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον ότι, ναι, πράγματι, θα μπορούσαμε να μην είμαστε σε μνημόνιο,
Αν η ΕΕ αναγνώριζε ότι το πρόβλημα ήταν και δικό της,
Αν η ΕΕ είχε βούληση, τόλμη και σχέδιο,
Αν τα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης είχαν στηρίξει τις επιλογές της κυβέρνησης Παπανδρέου στις αρχές του 2010,
Αν οι εταίροι προσέφεραν πολιτική στήριξη προς την Ελλάδα, όπως είχε κάνει ένα χρόνο νωρίτερα η Γερμανία, μέσω του τότε Υπουργού Οικονομικών,
Αν είχαν προειδοποιήσει δυναμικά τις αγορές ότι θα έπαιρναν μέτρα στήριξης της Ελλάδας, όπως έκανε τελικά ο κ. Ντράγκι το 2012 για την Ιταλία και την Ισπανία,
Αν μπορούσαμε να βγούμε στις αγορές και να δανειστούμε με βιώσιμα επιτόκια – κάτι που ακόμα δεν φαίνεται να είναι εφικτό,
Αν είχε γίνει δεκτή η πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης για ευρωομόλογα,
Αν η κυβέρνηση Καραμανλή δεν είχε υπερδιπλασιάσει το χρέος και πολλαπλασιάσει το έλλειμμα,
Αν η κυβέρνηση Καραμανλή δεν είχε κάνει την ΑΠΑΤΗ με τα στατιστικά στοιχεία το 2009, αλλά και την απογραφή του 2004,
Αν η Κομισιόν είχε κάνει την δουλειά της επί κυβέρνησης Καραμανλή για να αποτρέψει την εκτίναξη του ελλείμματος,
Αν η Ελλάδα είχε κάνει τις απαραίτητες θεσμικές αλλαγές όταν γίναμε μέλη της Ευρωζώνης,
Αν, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου είχαν στηρίξει τα πρώτα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου,
Αν, αν, αν…
Με σεβασμό στις απόψεις του κ. Σημίτη, πρέπει να επισημάνουμε ότι ό ίδιος κυβέρνησε την Ελλάδα σε ένα διεθνές, ευρωπαϊκό και οικονομικό περιβάλλον ριζικά διαφορετικό από εκείνο που βρήκε η κυβέρνηση το 2009, αφού ήδη είχε εκδηλωθεί η κρίση στη Wall Street, και είχε δώσει τα αποτελέσματά της η λαίλαπα Καραμανλή.
Οι περιστάσεις στις οποίες κυβέρνησε, προφανώς και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα που βρήκαμε και αντιμετωπίσαμε με θάρρος το 2009 αψηφώντας το πολιτικό κόστος.
Το δίλημμα να χρεοκοπήσουμε ή να ζητήσουμε βοήθεια από το μηχανισμό που τελικά διαμορφώσαμε, ευτυχώς για τον ίδιο, δεν το αντιμετώπισε ποτέ.
Τέλος,
Το γεγονός ότι, η συνέντευξη του κ. Σημίτη έρχεται λίγες μόνον ημέρες μετά τη θετική εξέλιξη της συμπόρευσης του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, μπορεί να προκαλεί εύλογα ερωτηματικά.
Τα προσπερνάμε.
Κοιτάμε μπροστά, τη μεγάλη εικόνα, γιατί γνωρίζουμε τι έγινε στο παρελθόν.
Και πολύ περισσότερο, γιατί γνωρίζουμε τι χρειάζεται για το ΜΕΛΛΟΝ.
Γιατί,
Αυτήν την ώρα, που είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο να στραφούμε στις πραγματικές ανάγκες της χώρας και του πολίτη που υπέφερε από όσα έγιναν και δεν έγιναν από τη δεξιά και τις συντηρητικές πολιτικές που επικρατούν στην Ευρώπη,
χρειάζονται φωνές που θα συμβάλουν στην ανασύνταξη των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού,
χρειάζονται φωνές που θα παλέψουν για να αναδείξουν τους πραγματικούς υπαίτιους της κρίσης και τις πραγματικές αιτίες που μας οδήγησαν στην κρίση, ώστε να δώσουμε τις πρέπουσες και αξιόπιστες απαντήσεις,
χρειάζονται προοδευτικές δυνάμεις ισχυρές, που θα αγωνιστούν για να ανατρέψουν τα κακώς κείμενα, που κρατούν τις υγιείς παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του τόπου σε ομηρία,
χρειάζονται προοδευτικές δυνάμεις που θα έχουν τη βούληση να συγκρουστούν με τις χρόνιες παθογένειες του πελατειακού κράτους, τα συμφέροντα και τα κατεστημένα που παρασιτούν από αυτό,
χρειάζονται προοδευτικές δυνάμεις που θα αγωνιστούν για μια προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας απέναντι στη συντηρητική, μια πρόταση προοδευτικών μεταρρυθμίσεων για την ΑΛΛΑΓΗ της χώρας,
Δεν υπάρχει πολυτέλεια για σκοπιμότητες και δεύτερες σκέψεις».
