Ο Μπογδάνος είναι η λάμψη της πατρίδας, το φως το αληθινό της θρησκείας, το καρότο της οικογένειας και το μαστίγιο που οργώνει τις πλάτες των απανταχού εχθρών του έθνους. Εχει κάνει το Κομμουνιστικό Κόμμα να τραπεί σε φυγή κραδαίνοντας στη Βουλή το φάντασμα της Χ και του Γρίβα. Τον Τσίπρα να τρομάξει, αποκαλύπτοντας ότι οι σύντροφοί του διέπραξαν τη βομβιστική επίθεση κατά του Παπαδήμoυ. Τον Δένδια να βγει από τα ρούχα του εντός του κοινοβουλίου και να τον υποστούμε σχεδόν αντεθνικώς γυμνό. Τον Μητσοτάκη να τραβάει το τσουλούφι του όταν προανήγγειλε την είσοδο τανκς στην ΕΡΤ. Και εντέλει, πιο φρέσκο απ’ όλα αυτό, τον Φαήλο και τον Τζήμερο να τον διαγράψουν από τη νεοσύστατη, άκρως πατριωτική, πολλλύ δεξιά, alt right Εθνική Δημιουργία. άλλων η σχετική ανακοίνωση και ποιοι είμαστε εμείς να τη διαψεύσουμε; Θα πρέπει όμως να ψέξουμε τους δύο υπογράφοντες για ένα πράγμα: πριν να συνεταιριστούν κομματικά, ιδεολογικά και ό,τι άλλο με τον Μπογδάνο όφειλαν να ρωτήσουν έναν ειδικό για την εν γένει κατάστασή του. Γιατί είναι γνωστό ότι συχνά το γαρ πολύ του νάρκισσου, προστιθέμενο στην πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια, έχει ως αποτέλεσμα ακράτεια λογοκοπίας και πυρετό εγκεφάλου, με ανεπιθύμητες παρενέργειες. Εκτός αν λόγω συναντίληψης θεωρούν κάτι τέτοιο φυσικό κι ακίνδυνο.
Αλλά δεν είναι οι πρώτοι που την πάτησαν. Αυτός ο φλεγόμενος και μη καιόμενος βάτος του έθνους έκαψε πολλούς ως τώρα. Ο Αλαφούζος, ας πούμε, του άνοιξε μέσω Σκάι τον δρόμο για τις ευαίσθητες καρδιές της Κόκκινης Μηλιάς και τον έκανε γνωστό στο εθνικόφρον κοινό. Ο Μητσοτάκης, αφού ταλαντεύτηκε για λίγο, του άνοιξε την πόρτα στην κεντρική πολιτική σκηνή και βέβαια στην ελληνική Βουλή. Ως εθνικό κεφάλι –πώς λέμε ένα κεφάλι τυρί– αλλά και κεφάλαιο, ο Μπογδάνος αναδείχτηκε όμως πρωταθλητής στις διαγραφές και τις εξώσεις. Φυσάνε και το γιαούρτι όσοι κάηκαν στη φλεγόμενη βάτο του. Ο Αλαφούζος τον έδιωξε κλοτσηδόν, ο Μητσοτάκης τον διέγραψε ομοθυμαδόν και η Εθνική Δημιουργία τον έθεσε εκποδών.
Μονάχος του θα πορευτεί για ένα διάστημα ο αποσυνάγωγος, που δεν τον αντέχει ούτε η πιο σκληρή Δεξιά. Μέχρι να βρεθεί άλλος ένας μουστερής –με γαλανόλευκη, με σβάστικα, θα σας γελάσω– να καταθέσουν παρέα στεφάνια στον Μελιγαλά, να νοσταλγήσουν τη Χ και τα Τάγματα Ασφαλείας, να καταραστούν τον κομμουνισμό και τον Τσίπρα. Διότι τον Μπογδάνο δεν τον σκιάζει παπάρα καμιά…
