Στο κομμωτήριο του Ντάνιελ δεν πρέπει να βιάζεσαι. Το κούρεμα θα κρατήσει τουλάχιστον μία ώρα. Ο χώρος είναι γεμάτος παλιά παιχνίδια, αφίσες και χειρουργικά εργαλεία.
Ένα ατμοσφαιρικό σκηνικό τρόμου με χιούμορ και ιδιαίτερη αισθητική. Ο Ντάνιελ ταξιδεύει από 17 χρόνων σε όλη την Αφρική, αγαπάει τα σγουρά μαλλιά και τα έντονα χρώματα και έχει μια ιδιαίτερη φιλοσοφία στην κομμωτική που βασίζεται στη μεταφορά του κέντρου βάρους και την προσαρμογή της δουλειάς στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. «Μαθαίνεις τις βασικές τεχνικές. Στη συνέχεια πρέπει να μπορείς να τις παραβείς εν γνώσει σου για να αξιοποιήσεις μια δομή από μαλλιά σαν να χτίζεις ένα σπίτι» τονίζει.
Η ιστορία του Ντάνιελ ξεκινάει από τη Γερμανία, όπου έκανε σπουδές κινηματογράφου. «Σκηνοθέτησα δύο ταινίες, αλλά αυτό που ήθελα στην πραγματικότητα ήταν να πάω στην Αγγλία στη σχολή του Βιντάλ Σασούν». Οταν επέστρεψε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80 με πολλές γνώσεις, μαθήματα και μεγάλη εμπειρία στις κομμώσεις σε πανκ και ροκ συγκροτήματα της εποχής, κατάλαβε ότι το εκκεντρικό στιλ του και οι πρωτοποριακές ιδέες του δεν μπορούσαν εύκολα να χωρέσουν στα συμβατικά κομμωτήρια της εποχής.
«Συνάντησα εκείνη την εποχή τον Αγγελο από τη γνωστή αλυσίδα κομμωτηρίων που ήταν φίλος του πατέρα μου και έπαθε πλάκα μόλις με είδε. Φορούσα στενά παντελόνια, ήμουν μακιγιαρισμένος και είχα πράσινα μαλλιά. Ηθελαν να μου κάνουν σεμινάρια και να με εκπαιδεύσουν κάτι κυρίες με βούρτσες, αλλά εγώ ήμουν ήδη δάσκαλος και παρέδιδα μαθήματα. Δεν μου ταίριαζαν όλα αυτά. Εμαθα όμως ότι υπήρχε ένα πολύ προχωρημένο κομμωτήριο στο Ψυχικό με λίμνες και νούφαρα. Πήγα να βρω τον ιδιοκτήτη, τον Ρίτσαρντ Καρτιέρ, ο οποίος ήταν σε απελπισία γιατί του είχε φύγει ένας κομμωτής και έπιασα αμέσως δουλειά. Αυτός δεν έκανε γι’ αυτήν τη χώρα, ήταν μάγος με τα μαλλιά. Εμεινα τρία χρόνια κοντά του και έμαθα πολλά πράγματα για τα κατσαρά μαλλιά. Φρίκαρα και έφυγα όταν το μαγαζί άλλαξε αισθητική και ο νέος συνέταιρος το άφησε με υπέρογκα χρέη».
Ένας χώρος με άποψη
Ο χώρος που έχει φτιάξει είναι τόσο ιδιαίτερος που μπορείς για ώρες να παρατηρείς τη διακόσμηση. «Κάποια στιγμή το 1986 ανακάλυψα αυτά τα δύο δωμάτια που δεν θυμίζουν καθόλου κομμωτήριο αλλά στούντιο. Στον έναν χώρο έχω τοποθετήσει το τζουκ μποξ, τα παιχνίδια, όλη αυτήν τη συλλογή αντικειμένων από τη δεκαετία του ’50. Ποτέ δεν ήθελα να πατήσει εδώ μέσα διακοσμητής. Στο δεύτερο δωμάτιο έφτιαξα ουσιαστικά ένα παλιό ιατρείο με καρέκλα ΩΡΛ, γυναικολογική καρέκλα, αλλά και ένα χειρουργικό κρεβάτι από το 1800. Τα μισά αντικείμενα είναι κομμωτικά, π.χ. ένας παλιός λουτήρας από τη Σκωτία, και τα υπόλοιπα χειρουργικά. Ηθελα να υπάρχει αυτή η χιουμοριστική αντίθεση. Το κομμωτήριο “μιλάει” από μόνο του».
Κούρεμα χωρίς βιασύνη
Ο χρόνος στο κομμωτήριο του Ντάνιελ κυλά σε άλλους ρυθμούς. «Κάνουμε σε όλους μία ώρα κούρεμα για να μεταφέρουμε το βάρος στα σωστά σημείο. Δεν μου αρέσει να μου λένε στο τέλος “γεια στα χέρια σου” και κολοκύθια. Θέλω η κόμμωση και η βαφή να έχουν διάρκεια. Ο άνθρωπος που έρχεται να το ευχαριστιέται και να μην τρέχει σε δέκα μέρες ξανά στο κομμωτήριο. Σε κάθε κούρεμα κάνουμε μια μικρή μελέτη. Και γι’ αυτόν που τα έχει αλλά και γι’ αυτόν που παίρνει 500 ευρώ».
Η γνώμη του είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλοί κομμωτές που να δημιουργούν πραγματικά. «Ολοι είναι με ένα μούσι και ένα τατουάζ. Εχουμε γεμίσει μπαρμπέρηδες που ασχολούνται τρεις ώρες με το μούσι. Το αντρικό και το γυναικείο κούρεμα δεν έχουν κάτι διαφορετικό. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι ένα παιδάκι με ένα μικρό κεφάλι που δεν κάθεται ήσυχο.
Η μόδα κάνει και κακό καμιά φορά. Μια κοντή γυναικούλα δεν μπορεί να βάλει μια τζαμόπορτα για γυαλί. Κάθε άνθρωπος, κάθε κεφάλι είναι ξεχωριστό. Αυτό κάνουμε εμείς. Κάτι άλλο που έχω μάθει με τα χρόνια είναι ότι ο κομμωτής δεν βγαίνει ποτέ στη σύνταξη. Ο κύριος Ναπολέων, ένας πολύ διάσημος κομμωτής της δεκαετίας του ’60, έρχεται και μας μαγειρεύει ντολμαδάκια, κουρεύει δωρεάν τις κυρίες στα ΚΑΠΗ, παρότι είναι 86 χρόνων. Θέλει να κάνει εξάσκηση στα χέρια του».
Καλλιτεχνική ταυτότητα
Η ενασχόληση με τις θεατρικές παραστάσεις και τον καλλιτεχνικό χώρο είναι κάτι που χαρακτηρίζει τη δουλειά του Ντάνιελ. «Από πολύ παλιά γνώριζα την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, την Ολια Λαζαρίδου, τον Νίκο Καραθάνο, τον Γιάννη Κακλέα. Σκεφτόμαστε ένα κόνσεπτ για κάθε παράσταση και το συζητάμε με τον σκηνοθέτη και τον παραγωγό. Ευτυχώς έχω σπουδές στη σκηνοθεσία και διαθέτω σφαιρική άποψη για να προκύψει ενιαίο αποτέλεσμα στη σκηνή. Κάναμε πρόσφατα την παράσταση “Γυναίκες από χώμα” για τις οροθετικές γυναίκες, τον “Φεγγίτη” με τον Δημήτρη Καταλειφό, ενώ παλαιότερα είχαμε κάνει τη “Μεγάλη χίμαιρα”, αλλά και την “Ιλιάδα” του Στάθη Λιβαθινού που γύρισε όλο τον πλανήτη».
Άφραγκος στην Αφρική
Ο Ντάνιελ έχει τρέλα με την Αφρική και την αφρικανική μουσική, ενώ κάποτε έπαιζε ντραμς σε συγκρότημα. «Εχω γυρίσει όλη την Αφρική από 17 χρόνων με λεωφορεία και οτοστόπ, ενώ ήμουν εντελώς άφραγκος. Θυμάμαι κάτι μικρά αυτοκινητάκια, ματάτoυ τα λένε στη Αφρική, που κινούνται στη λογική του ό,τι κάτσει. Εχω πάει με τέτοιο από τη Ρουάντα στην Ουγκάντα και από την Ουγκάντα στην Κένυα. Κάποια στιγμή είχαμε πετύχει ανθρώπους με όπλα στη διαδρομή, το αυτοκίνητο αγκομαχούσε και δεν προχωρούσε στην ανηφόρα, εμείς ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλον, έχω ζήσει δηλαδή σκηνές ροκ».
Πλέον συνεργάζεται με μια σχολή κομμωτικής στην Αφρική που προσπαθεί να αλλάξει τις κυρίαρχες αντιλήψεις για τα μαλλιά. «Γνώρισα κάποτε μια γυναίκα με τη μεγαλύτερη σχολή στη νότια Κένυα και άρχισα να κάνω εκεί επιδείξεις και μαθήματα. Δυστυχώς οι γυναίκες θέλουν να μοιάζουν με Ευρωπαίες. Στο τέλος παθαίνουν αλωπεκίαση από το τράβηγμα, τα κοτσιδάκια, τα extentions και τα πλαστικά. Αν όμως ισιώσεις πρώτα το μαλλί, μπορείς στη συνέχεια να το δουλέψεις και να κάνεις πολύ ωραίο κούρεμα. Εμείς προσπαθήσαμε να προσαρμόσουμε τις τεχνικές μας στα δικά τους μαλλιά. Πηγαίνω δύο τρεις φορές τον χρόνο και εκπαιδεύω τους δασκάλους. Τι μου αρέσει τόσο στην Αφρική; Με γοητεύουν οι άνθρωποι που κάθονται στις πλατείες. Δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν τι να κάνουν, αλλά είναι χαρούμενοι, κάνουν πλάκα με το τίποτε. Και δεν έχουν και τίποτε. Υπάρχει επίσης ένας υπέροχος συνδυασμός από μυρωδιές και μια διάχυτη αίσθηση ερωτισμού στην ατμόσφαιρα. Αυτά σε κάνουν να θέλεις να γυρίζεις ξανά και ξανά, να επιστρέφεις. Υπάρχει πολλή χαρά χωρίς λόγο. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Βλέπω κάθε μέρα κατεβασμένα μούτρα και όλοι βιάζονται να φύγουν».
Η γειτονιά του είναι ακριβώς αυτό που του ταιριάζει. «Πάω να αγοράσω γλυκό ή κρέπα στην πλατεία και με ξέρουν όλοι. Εδώ θέλω να μείνω. Ούτε στην Κηφισιά θέλω να πάω ούτε στην παραλία. Τώρα κατεβαίνω τη Στουρνάρη με τα πόδια ή το αυτοκίνητο και δεν καταλαβαίνω τίποτε απ’ ό,τι συμβαίνει γύρω μου. Είτε έχει φωτιές είτε δεν έχει, δεν με νοιάζει, όλα καλά. Στη δουλειά μου θέλω να είμαι με νέο κόσμο, με καλλιτέχνες, να χαζεύω τις ομάδες, τις αφίσες, τα καφενεία. Να είμαι πού δηλαδή; Στην Κηφισιά; Στο Κολωνάκι; Είναι πραγματικότητα αυτή; Εδώ τουλάχιστον υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να αλλάξουν κάτι. Οι άλλοι δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτε».
