Ακούγεται τουλάχιστον παράταιρο σε μια εποχή που η συμμετοχικότητα είναι το ζητούμενο σε όλους τους τομείς να υπάρχουν ακόμη υποστηρικτές συγκεντρωτικών μοντέλων στη λειτουργία κομμάτων. Πολύ περισσότερο αν μιλάμε για ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, ανοιχτό, αριστερό κόμμα που πρέπει να επιδιώκει διαδικασίες λήψης αποφάσεων πιο άμεσες, πιο δημοκρατικές, πιο συμμετοχικές.
Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η πρόταση Τσίπρα και με αυτήν «διέβη τον Ρουβίκωνα». Γι’ αυτό βρήκε μεγάλη ανταπόκριση στα μέλη και στους ψηφοφόρους, γι’ αυτό ενόχλησε όσους επικαλούνται τις «παραδόσεις» της Αριστεράς και εν γένει τους… συγκλητικούς με αστική αυτοπεποίθηση.
Ακριβώς αυτές τις «παραδόσεις» όμως πρέπει να απαρνηθούν τα νέα στελέχη, τα στελέχη της γενιάς του Τσίπρα, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αποφύγει το κληρονομικό νόσημα της κομμουνιστογενούς Αριστεράς, την παιδική προγηρία.
Με το σύνδρομο πρόωρου γήρατος H/G η Ιστορία θα επαναληφθεί ως φαρσοκωμωδία και στο κομματικό πεδίο. Με τις καλογερίστικες ραδιουργίες και κομματικές ίντριγκες που δομούν ένα απωθητικό κι αποκρουστικό κομματικό περιβάλλον για τη νέα γενιά.
Η απόδοση στοιχείων μεσσιανισμού και επαναστατικής Αποκάλυψης σε ένα απροσδιόριστο μέλλον στην κομμουνιστογενή Αριστερά τής προσέδωσαν μεταφυσικά χαρακτηριστικά και το απαραίτητο κομματικό ιερατείο, την κομματική γραφειοκρατία.
Που εκτελώντας και χρέη Ιεράς Εξέτασης έβλεπε και βλέπει παντού εσωκομματικούς αντιπάλους και ύποπτους κι ανακαλύπτει τα περίφημα πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης.
Η αποτυχία αυτού του τύπου κομμάτων με τους «πεφωτισμένους» θέτει και την ανάγκη αναγνώρισης της πολιτικής και θεωρητικής ανεπάρκειας, αλλά κυρίως την ανάγκη για νέες θεωρητικές νοηματοδοτήσεις με ιστορική συνείδηση και κριτικό αναστοχασμό.
Αυτό τον τύπο του κόμματος-μπάμπουσκα, με τη μια τάση μέσα στην άλλη, θέλουν ορισμένοι να διατηρήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ, σαν ένα κομματικό άψυχο κουφάρι. Με πρόσχημα την κομματική και ιδεολογική καθαρότητα, με επετηρίδες και αριστερόμετρα δραπετεύουν από τον ορθολογισμό και την εποχή μας, διασφαλίζοντας ρόλο για τον εαυτό τους.
Επικαλούνται τη φορτισμένη ιστορία της Αριστεράς για να απευθύνονται στο θυμικό και το συναίσθημα, καταλήγοντας στον εύκολο βερμπαλισμό. Χωρίς στρατηγική και πολιτικό αφήγημα, με απλουστεύσεις και ασυνάρτητο πολιτικό τακτικισμό, με την ηδονιστική επίκληση της κατ’ αυτούς Αριστεράς.
Για να ολοκληρωθεί με επιτυχία το εγχείρημα της διεύρυνσης αλλά και της «βίαιης ωρίμανσης», ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει σε θεωρητικό επίπεδο να περάσει από τον «ανθρωποκεντρισμό» του 20ού αιώνα στον «πλανητοκεντρισμό» του 21ου που τον εμπεριέχει και μπορεί να τον υπηρετήσει, ενάντια στην εμπορευματική λογική του νεοφιλελευθερισμού. Με ένα σύγχρονο ανοιχτό δημοκρατικό κόμμα σε άμεση σύνδεση με την κοινωνία, ενάντια στην εμπορευματική λογική της πολιτικής όπως κυνικά εκφράζεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, γιατί όπως τόνισε και ο Αλέξης Τσίπρας «το να φύγει αυτή η κυβέρνηση είναι ζήτημα ζωής, είναι ζήτημα επιβίωσης, είναι ζήτημα δημοκρατίας». Αlea jacta est, ο κύβος ερρίφθη!