∆ύο είναι τα βασικά ζητήµατα που θα έπρεπε να απασχολούν τα σύγχρονα προοδευτικά κόµµατα: το περιεχόµενο µιας σύγχρονης πρότασης προοδευτικής διακυβέρνησης και το µοντέλο του κόµµατος που θα την υποστηρίξει µέσα στην κοινωνία.
Η παγκόσµια τάση της µεγάλης παραίτησης και η ιλιγγιώδης εξέλιξη της τεχνολογίας µε τη συνεχόµενη ανάπτυξη της τεχνητής νοηµοσύνης επιφέρουν επαναστατικές αλλαγές σε µια σειρά από τοµείς της επαγγελµατικής και κοινωνικής ζωής, τις οποίες οφείλουµε να κατανοήσουµε αν θέλουµε να είµαστε σε θέση να τις συνδιαµορφώσουµε σύµφωνα µε τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς και της προόδου.
Η σύγχρονη Αριστερά καλείται να ανοίξει νέους δρόµους προς την πρόοδο µε ρηξικέλευθες προτάσεις που θα στοχεύουν στην ισότιµη πρόσβαση στην παιδεία, την εργασία, την υγεία, την επιστήµη, στο επιχειρείν και στον δηµόσιο βίο. Να επινοήσει νέους κανόνες δηµοκρατικού ελέγχου και να θωρακίσει το κράτος δίκαιου απέναντι στις ιδιωτικές εξουσίες που ασκούν ασφυκτική πίεση στους δηµοκρατικούς θεσµούς και στις κυβερνήσεις.
Σε αυτήν τη νέα πραγµατικότητα τα κόµµατα δεν µπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν ως κλειστοί γραφειοκρατικοί οργανισµοί, αλλά θα πρέπει να µετασχηµατιστούν σε ανοιχτές πολιτικές κοινότητες µέσα στις οποίες τα µέλη τους θα συµµετέχουν ισότιµα παράγοντας πολιτική από τα κάτω, µέσα από τους χώρους δράσης τους.
Η κρίση αντιπροσώπευσης, όπως αποτυπώνεται ξεκάθαρα από τη µεγάλη αύξηση της αποχής στις εκλογές, αποτελεί µια πραγµατικότητα που θέτει όλες τις προοδευτικές πολιτικές δυνάµεις ενώπιον των ευθυνών τους.
Η συστηµατική απαξίωση της βάσης των ψηφοφόρων που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό πρέπει να αναστραφεί άµεσα. Οταν οι πολίτες αισθάνονται ότι η ψήφος τους δεν έχει δύναµη, όταν η φωνή τους φιµώνεται µε απαξιωτικούς χαρακτηρισµούς, η αποµάκρυνσή τους από την πολιτική και τα κόµµατα θα αυξάνεται όλο και περισσότερο.
Είναι πλέον προφανές ότι το παραδοσιακό πυραµιδικό κόµµα δεν µπορεί να ανταποκριθεί στα δεδοµένα και στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής, καθώς αδυνατεί να συνοµιλήσει όχι µόνο µε την κοινωνία αλλά και µε τη συντριπτική πλειονότητα των µελών του. Το µόνο µοντέλο κόµµατος που µπορεί να διατελέσει ουσιαστικό ρόλο στις µέρες µας είναι το δηµοκρατικό συµµετοχικό κόµµα που βρίσκεται σε διαρκή διαβούλευση µε τους πολίτες ώστε να συνδέεται άµεσα µε τα κοινωνικά αιτήµατα µέσω της αλληλεπίδρασης µε τις τοπικές κοινωνίες.
Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, τα κόµµατα και δη τα προοδευτικά καλούνται εκ των πραγµάτων να αποφασίσουν αν θα είναι κόµµατα µελών ή κόµµατα στελεχών.
Αυτή την απόφαση καλείται να λάβει εµµέσως πλην σαφώς και ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ µέσα από το επικείµενο συνέδριό του, το οποίο ως το ανώτατο όργανο του κόµµατος θα πρέπει να µπορεί να αποφανθεί ελεύθερα τόσο για τις εισηγήσεις της Κεντρικής Επιτροπής όσο και για την ανακήρυξη των υποψήφιων προέδρων του κόµµατος. Κάθε άλλη επιλογή θα αποτελεί πρωτοφανές πισωγύρισµα και απαράδεκτο πλήγµα κατά της δηµοκρατίας.
*Ο Δημήτρης Αγανίδης είναι δικηγόρος, συντονιστής Νομαρχιακής Επιτροπής Α΄ Αθήνας ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία
Δείτε επίσης: